Ξεκάθαρη Αριστερή στροφή, η μόνη ελπίδα για επιβίωση της ΕΔΕΚ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ ΟΜΗΡΟΥ

Καιρός ήταν! Η οικονομική εξαθλίωση του λαού, η ανέχεια, η ανεργία, η υποτέλεια στις Τράπεζες και τους «κυρίους» με τους δερμάτινους χαρτοφύλακες και τις μεταξωτές γραβάτες, μοιραίο ήταν να «αφυπνίσει» ένα λαό που για δεκαετίες είχε άνευ όρων παραδοθεί στον ωχαδερφισμό και στην εγκληματική ανοχή απέναντι σε φαινόμενα σήψης, διαπλοκής, διαφθοράς.

Αν και κάπως καθυστερημένη βέβαια, η ανάγκη του λαού να «ξεθυμάνει» βλέποντας να τίθενται ενώπιον της δικαιοσύνης όλοι εκείνοι που τον χρησιμοποίησαν σαν εξιλαστήριο θύμα για τις ληστρικές τους ορέξεις, έρχεται σε μια χρονική συγκυρία όπου το σοσιαλιστικό κίνημα της Κύπρου βιώνει και αυτό όπως και οι άλλοι κομματικοί μηχανισμοί την απαξίωση των πολιτών.

Ομολογουμένως, η ΕΔΕΚ, μπροστά σε όλη αυτή την απαράδεχτη κατάσταση είχε συμμετοχή «κομπάρσου». Την πρωτοκαθεδρία την είχαν όσοι ενεργά κυβέρνησαν τον τόπο από το θάνατο  του Μακαρίου και εντεύθεν. Αυτοί ήταν που έθεσαν στέρεες βάσεις για την οικοδόμηση του σύγχρονου Κυπριακού κράτους και την εμπέδωση μίας κουλτούρας  καθαρά  τριτοκοσμικής που καμία σχέση με την Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας δεν είχε.

Στη δύσκολη αυτή συγκυρία, για την ΕΔΕΚ, οι ιστορικές παρακαταθήκες των αγώνων του παρελθόντος, αναμιγνύονται με τις αναγκαιότητες της κοινωνίας, τα συναισθήματα, τις πολιτικές σκέψεις.

Η ανασύσταση του Σοσιαλιστικού χώρου θα γίνει μόνο μέσα από τη ριζοσπαστική ρήξη με τα οικονομικά και επιχειρηματικά κατεστημένα – τους αμαρτωλούς εμπνευστές της διαπλοκής που ευθύνονται για το σημερινό κατάντημα της Κύπρου. Η αξιακή ταυτότητα του Σοσιαλιστικού ρεύματος ήταν και είναι δεδομένη. Προϋποθέτει σύγκρουση με τους νεοφιλελεύθερους ταγούς της Τρόϊκας και με τους εν Κύπρω υποταχτικούς τους. Προϋποθέτει μία μετεξέλιξη της ιστορικής ΕΔΕΚ – ίσως και επανίδρυση της – σε ένα προοδευτικό Αριστερό Κίνημα που θα έχει σαν στόχο την αναγκαία αλλαγή της πορείας της χώρας μας.

Σε αυτήν την νέα πορεία οι προσωπικές επιδιώξεις, οι συντροφικές έριδες και τα κτυπήματα κάτω από τη μέση δεν θα έχουν χώρο. Ούτε και  η «κατηγοριοποίηση» των συναγωνιστών σε «πατριώτες» και μη. Σαν παιδιά γνωρίσαμε μια ΕΔΕΚ πολυσυλλεκτική. Σε αρκετές φάσεις της σύγχρονης ιστορίας του κόμματος, «κυνηγήθηκαν» συναγωνιστές, αποπέμφθηκαν και έφυγαν σύντροφοι οι οποίοι είχαν μία διαφορετική προσέγγιση στο εθνικό θέμα. Αυτό βέβαια, δεν τους έκαμνε λιγότερο σοσιαλιστές από τους υπόλοιπους. Η ιδεολογία πρέπει να είναι πάνω από όλα. Το 1980 και το 1985, η ΕΔΕΚ έχασε τα ικανότερα της στελέχη λόγω αυτής της ακατανόητης άρνησης να συνυπάρξουν σε ένα σοσιαλιστικό κίνημα παράλληλες πολιτικές.

Σήμερα είναι η ώρα των παραδοχών των λαθών. Το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ και της συντριπτικής λαϊκής αποδοχής ενός κινήματος με δεκαπέντε τόσες συνιστώσες μπορεί  να είναι η αφετηρία για δεύτερες σκέψεις. Το στελεχικό «φρεσκάρισμα» στην ΕΔΕΚ μπορεί να γίνει μόνο με ξεκάθαρες κοινωνικές παρεμβάσεις, με προτεινόμενες λύσεις που θα έχουν αρχή, μέση και τέλος. Ο λαός, είναι πλέον σε θέση να αντιλαμβάνεται και να διακρίνει τον καθάριο πολιτικό λόγο από τις άνευ αντικειμένου και ουσίας διακηρύξεις.

Η ΕΔΕΚ οφείλει σήμερα παρά ποτέ να «εκμεταλλευθεί» το αδιέξοδο των ηγεσιών ΔΗΣΥ – ΑΚΕΛ και την εν γένει ολοκληρωτική τους αδυναμία να αναλάβουν πρωτοβουλίες. Ποιες πρωτοβουλίες να αναλάβουν όμως, οι εκλεχτοί της FOCUS και οι υποταγμένοι των επιχειρηματιών;  Οι υποταγμένοι σε οικονομικά συμφέροντα;

Τα οικονομικά εγκλήματα που διαπράχτηκαν στον τόπο έκαμαν το εκλογικό σώμα να απηυδήσει. Να αηδιάσει. Δικαίως. Η ΕΔΕΚ, ξεκάθαρα οφείλει να βρεθεί στην αντίπερα όχθη. Να πολεμήσει όσους διέλυσαν την προοπτική αυτής της έρμης χώρας. Να φράξει το δρόμο στα «μολυσμένα σύνδρομα» των κομματικών «σπονσαρισμάτων» που στο βάθος – βάθος κρύβουν οφέλη υπερπολλαπλάσια της κομματικής τους «συνδρομής».

Σε αυτό το δρόμο ενδεχομένως να υπάρξει και στοχοποίηση στελεχών της ή τυχόν «παράπλευρες απώλειες». Η επιδοκιμασία όμως της κοινωνίας των πολιτών, ως αποτέλεσμα της αναγνωρισιμότητας των πολιτικών επιλογών θα είναι δεδομένη.