Στο πολιτικό σύστημα η ευθύνη για αποστασιοποίηση των νέων

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Του Λίνου Τσοκκά*

Τα τελευταία χρόνια καταγράφεται μια αυξανόμενη τάση αποχής και αποστασιοποίησης των νέων από την πολιτική. Πρόκειται για άκρως αρνητικό και ανησυχητικό φαινόμενο, στο οποίο όμως συνήθως δίνονται επιφανειακές και λανθασμένες ερμηνείες. Πρώτα απ’ όλα, γιατί τη συμμετοχή των νέων στα κοινά, την οποία όλοι υποτίθεται επιθυμούμε και διατυμπανίζουμε, τη θυμόμαστε μόνο κάθε τέσσερα ή πέντε χρόνια, παραμονές εκλογών; Κατά δεύτερο, το πολιτικό σύστημα αναγνωρίζει τις δικές του ευθύνες για την αποστασιοποίηση των νέων, ή μήπως επιχειρεί –έστω με έμμεσο τρόπο– να μεταθέσει το πρόβλημα πρωτίστως σε αυτούς;

Για να διαγνώσουμε το πρόβλημα, θα πρέπει να ακούσουμε τους νέους. Τους προβληματισμούς τους, τις προσδοκίες τους, αυτά που τους εξοργίζουν και τους απογοητεύουν. Υπάρχει πλήθος ερευνών που προσφέρουν σημαντική πληροφόρηση, γι’ αυτά τα ζητήματα:

Το 2017, ένας στους τέσσερις Κύπριους νέους, ηλικίας 18-26 ετών δήλωνε πρόθυμος να μεταναστεύσει σε άλλη χώρα, με στόχο την επαγγελματική αποκατάσταση και εξεύρεση καλύτερων επαγγελματικών ευκαιριών.

Το 2018, τρεις στους τέσσερις νέους δήλωνε ότι δεν είχε πρόθεση να ψηφίσει στις Ευρωεκλογές του 2019. Οι λόγοι που προέβαλλε ήταν με σειρά οι εξής: Η Ευρώπη δεν κάνει τίποτε για τη νεολαία, οι νέοι δεν εμπιστεύονται τα κόμματα, οι πολιτικοί δεν λένε την αλήθεια, κανείς δεν ενδιαφέρεται για τα προβλήματα των νέων.

Από τα πιο πάνω προκύπτει ξεκάθαρα πρόβλημα αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος, αλλά και έλλειψη προοπτικής (σε ερώτηση, τι πρέπει να κάνουν τα κόμματα για να πείσουν τους νέους να ψηφίζουν, ένας στους πέντε δήλωσε ότι θα πρέπει να δίνουν ίσες ευκαιρίες για επαγγελματική αποκατάσταση). Είμαι βέβαιος ότι εάν οι συγκεκριμένες έρευνες επαναλαμβάνονταν σήμερα, τα ευρήματα θα ήταν ακόμα πιο απογοητευτικά.

Αναμφίβολα, η ευθύνη για την αποστασιοποίηση των νέων και την έλλειψη εμπιστοσύνης, βαραίνει πρωτίστως το πολιτικό σύστημα. Οι νέοι ζητούν περισσότερη διαφάνεια, αξιοκρατία, έλεγχο και λογοδοσία. Απαιτούν από τους πολιτικούς να υπηρετούν τον τόπο και την κοινωνία με ανιδιοτέλεια. Να συνεργάζονται για το κοινό καλό, να πράττουν όσα μπορούν και να μην υπόσχονται πολύ περισσότερα.

Οι νέοι και οι νέες του τόπου μας αξίζουν και δικαιούνται ένα πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον μέσα στο οποίο θα μπορούν να διοχετεύουν και να αξιοποιούν αποτελεσματικά το ταλέντο και τις γνώσεις τους. Αξίζουν να ζουν σε μια χώρα που θα τους δίνει ευκαιρίες για να εξελίσσονται και να διαπρέπουν. Συνεπώς, αυτό που πραγματικά χρειάζονται σήμερα οι νέοι μας είναι η προοπτική. Μία προοπτική που θα αυξάνει τις επαγγελματικές τους επιλογές και τις ευκαιρίες απασχόλησης.   

Ειδικότερα στην Πάφο, η οικονομία της οποίας βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στον τουρισμό και τις κατασκευές, οι επαγγελματικές επιλογές των νέων είναι περιορισμένες. Ως εκ τούτου, εάν θέλουμε να οικοδομήσουμε μίαν κοινωνία που θα θέτει πραγματικά τη νέα γενιά στο επίκεντρο, οφείλουμε να διασφαλίσουμε πως οι νέοι μας θα έχουν ευκαιρίες εργοδότητησης όλο τον χρόνο. Γι’ αυτό επιβάλλεται να αναπτυχθούν νέοι τομείς που θα δώσουν ώθηση στην οικονομική δραστηριότητα και θα προσελκύσουν επενδύσεις στη βιώσιμη ανάπτυξη, μέσα από επιπλέον υποδομές στην έρευνα, την καινοτομία, την τεχνολογική αναβάθμιση και την επιχειρηματικότητα. Προϋπόθεση για τα πιο πάνω, αποτελεί η δημιουργία ή μεταφορά στην Πάφο πανεπιστημιακών σχολών του ΤΕΠΑΚ.

*Επαρχιακός Γραμματέας ΔΗΣΥ Πάφου, Δημοτικός Σύμβουλος Πάφου