Οικονομία Ζόμπι

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Του Μάριου Βασιλείου                                                                                       

Υποψήφιου Ευρωβουλευτή Ε.ΛΑ.Μ                                                                       

 Μέλος Πολιτικού Γραφείου

Η Κυπριακή οικονομία, από την ένταξη της στο μηχανισμό στήριξης του μνημονίου έχει μεταμορφωθεί σε μία «οικονομία-ζόμπι». Το ύψος του κυπριακού χρέους στο ποσοστό του 130% επί του ΑΕΠ, δεν δίνει στη χώρα καμία ευκαιρία διαφυγής από την συνεχή «μετάγγιση ρευστού» προς την χώρα με αντίτιμο την θυματοποίηση ενός ολάκερου λαού.

Ο συνδυασμός ακραίας φορολογίας, της αναδιάρθρωσης των τραπεζών, της μείωσης των εσόδων για τα κρατικά ταμεία, της μείωσης της βιομηχανικής παραγωγής και της αύξησης της ανεργίας έχουν ριζικά μεταλλάξει το ανοσοποιητικό σύστημα της οικονομίας. Οι μικρές επιχειρήσεις κλείνουν μία μετά την άλλη, μη μπορώντας να αντεπεξέλθουν στις τραπεζικές τους υποχρεώσεις. Η έλλειψη ρευστότητας της αγοράς αποθαρρύνει οποιαδήποτε μορφή επένδυσης. Ακόμα και αυτός ο τουρισμός δέχεται τα κτυπήματα της αυστηρής οικονομικής επιτήρησης της τρόικας αφήνοντας ξενοδοχεία κλειστά λόγω εκποιήσεων. Η πρόσφατη κρίση στην Ουκρανία και της υποτίμησης που υπέστη το ρούβλι έναντι στο ευρώ στέλλει δυσοίωνα μηνύματα για πιθανή τουριστική ύφεση το 2014. Ο επιπόλαιος χειρισμός εκ μέρους της κυβέρνησης να ταχθεί ενάντια στη προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσική Ομοσπονδία και την επιβολή κυρώσεων σε ανώτερους αξιωματούχους του Κρεμλίνου έχει προκαλέσει την οργή του Βλαντιμιρ Πούτιν.

Η επιμονή του νέο-φιλελεύθερου καθεστώτος ότι βοηθώντας τις τράπεζες και γενικά του πλούσιους θα βοηθήσουν τελικά όλους στην κοινωνία είναι αστειότητα. Η απόφαση των ιδιωτικοποιήσεων, δηλαδή της εφαρμογής της φιλοσοφίας ότι οποιαδήποτε λειτουργία που αναλαμβάνει το κράτος θα μπορούσε να γίνει καλύτερα από ιδιωτικές εταιρείες είναι παιδαριώδες. Εάν ήταν έτσι, τότε οι τράπεζες που είναι ιδιωτικές εταιρείες πως κατάφεραν να καταντήσουν σε αυτά τα χάλια και τώρα απαιτούν συνεχή κρατική στήριξη;

Ο νέο-φιλελευθερισμός έχει αποτύχει οικτρά απέναντι σε όλα αυτά που κηρύσσει. Όσες δε αναπτυσσόμενες χώρες έχουν σημειώσει οικονομική ανάπτυξη, όπως η Κίνα και η Ρωσία, το έχουν κάνει ακριβώς επειδή δεν ακολούθησαν τις προσταγές του νεοφιλελευθερισμού. Ο λόγος που αυτές οι πολιτικές έχουν επιβιώσει είναι γιατί προωθούνται από διεφθαρμένους πολιτικούς, που αναλαμβάνουν την προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων, κτίζοντας καριέρες και πλουτίζοντας ασύστολα.

Η εμμονή στους βραχυπρόθεσμους οικονομικούς στόχους για μείωση του χρέους οδηγεί σε περαιτέρω συρρίκνωση του ΑΕΠ και αύξηση του χρέους λόγω της μαζικής ανεργίας και την κατάρρευσης της κατανάλωσης. Εάν οι άνεργοι και το κεφάλαιο μπορούν να επιστρέψουν στην παραγωγική δραστηριότητα, τότε τα ελλείμματα μπορούν να αναχαιτιστούν.

Όσοι απολογητές του επαίσχυντου μνημονίου εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι τα έτη 2014-2015 θα είναι περίοδος ανάκαμψης έχουν ήδη αρχίσει να το ξανασκέφτονται και αποφεύγουν θερμές διαβεβαιώσεις της πρόβλεψης. Ο λόγος είναι η κάθετη αύξηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων και η κόπωση των πολιτών από τα μέτρα λιτότητας που οδηγεί σε κατάσταση οικονομικής ασφυξίας.

Η ολοκλήρωση της «εξυγίανσης» των τραπεζών ουδόλως σημαίνει απελευθέρωση χρήματος για την πραγματική οικονομία. Σημαίνει ακριβώς το αντίθετο: την επίσημη απόσυρση των τραπεζών από τον διακηρυσσόμενο ρόλο τους ως «αιμοδότη» της οικονομίας και της επιχειρηματικότητας και τη μετεξέλιξη σε ένα «μεταλλαγμένο μόρφωμα» που θα απομυζήσει οτιδήποτε μπορεί να ρευστοποιηθεί από τους σκλάβους-δανειζόμενους. Θα μπει λουκέτο ακόμη και σε μεγάλες επιχειρήσεις που έχουν μεγάλα και μη εξυπηρετούμενα χρέη.

Το μήνυμα προς την επιχειρηματική ελίτ είναι σαφές. Με μοχλό τα επισφαλή επιχειρηματικά δάνεια ύψους 18 δις. ευρώ, θα αποφασιστεί ποιοι θα «πεθάνουν» ακαριαία, ποιοι θα μπουν σε «θεραπεία» συρρίκνωσης ή πώλησης και ποιοι είναι οι εκλεκτοί που θα επιβιώσουν. Όσοι καταφέρουν και βρουν χρήματα, είτε από αυτά που έχουν φυγαδεύσει στο εξωτερικό ή τα βρουν από ιδιώτες, εγχώριους και κυρίως ξένους επενδυτές, γλιτώνουν. Αυτός είναι ένας λόγος που η οικονομική αυτή ελίτ είναι εξαιρετικά προσκολλημένη στο καθεστώς Αναστασιάδη και στην κομματική ολιγαρχία  για να μπορέσει να ελέγξει τις διάφορες πολιτικές αποφάσεις προς όφελος της. Οι υπόλοιποι στον Καιάδα, μαζί με τις παραγωγικές υποδομές και τις χιλιάδες θέσεις εργασίας που θα καταστραφούν.

Αν υποθέσουμε πως ακόμα και αν η ανεργία αντιμετωπιστεί δραστικά, με 400 ευρώ μισθούς η κατανάλωση δε θα ξαναέρθει στα παλιά επίπεδα ποτέ. Είναι πλέον ολοφάνερο ότι στόχος αυτής της Ευρώπης είναι ένας νότος με χαμηλά ημερομίσθια να παράγει ποιοτικά (αγροτικά κυρίως) προϊόντα να ταΐζει το βιομηχανικό βορρά και ένας τόπος για φτηνές διακοπές για τους βόρειους. Όσο για το ποιος θα καταναλώνει τα προϊόντα του βορρά, η απάντηση είναι απλή, οι νέες αγορές, στις οποίες γεννιέται μια νέα πολυάριθμη μεσαία τάξη.

 Η σταδιακή αλλαγή του επαγγελματικού προσανατολισμού του Ελληνοκύπριου θα είναι αργή και επίπονη δυστυχώς. Δεκάδες χιλιάδες νέοι θα μεταναστεύσουν και όσοι μείνουνε θα αναγκαστούν να αλλάξουν επάγγελμα αργά ή γρήγορα. 

Όπως καταδεικνύουμε ως Εθνικό Λαϊκό Μέτωπο, χρειαζόμαστε μια νέα οικονομική πολιτική, η οποία θα μας βγάλει από το αδιέξοδο. Μερικές από τις βασικές προτάσεις μας είναι:

Άμεση προπώληση και εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων.

Σύσταση ελεγκτικών ομάδων για λογιστικό έλεγχο δημοσίου χρέους και του ELA. Οι κλέφτες στην φυλακή με ταυτόχρονη δήμευση των περιουσιών τους.

Νομοθετική ρύθμιση των επιτοκίων.

Αισθητή μείωση των μισθών Προέδρου, βουλευτών, πολιτειακών αξιωματούχων και κατάργηση των προνομίων τους. Κατάργηση της κρατικής χρηματοδότησης στα κόμματα.

Σημαντικές αποκοπές σε υψηλόμισθους δημοσίους υπαλλήλους. Τα κομματοτόσκυλλα, οι αργομίσθιοι, οι επίορκοι και οι εκ του παραθύρου προσληφθέντες να απομακρυνθούν. Κατάργηση των διπλών και πολλαπλών συντάξεων.

Κατάργηση των επιδομάτων σε αλλοδαπούς και τουρκοκύπριους. Φραγμός στην εργοδότηση κοινοτικών ή άλλων μεταναστών. Άμεση απέλαση των λαθρομεταναστών και αιτητών πολιτικού ασύλου.

Κίνητρα στον ιδιωτικό τομέα να προβεί σε επενδύσεις, για την αύξηση των θέσεων εργασίας. Τάχιστη αδειοδότηση μεγάλων επενδυτικών σχεδίων.

Την δημιουργία κινήτρων για την ανάπτυξη της βιομηχανίας και του Τουρισμού.

Επιδίωξη ενός εθνικού κράτους με αυτάρκεια στα βασικά είδη διαβίωσης.