Οι παράγοντες της Πάφου να πάρουν τα ηνία στα χέρια τους

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

ΤΟΥ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ ΣΑΒΒΙΔΗ

Μέλους του Ε.Γ. ΔΗΚΟ

Η Πάφος, η πρώτη πρωτεύουσα της Κύπρου στο παρελθόν, κατάντησε να είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης στο παρόν! Δίκαια της έχει προσκολληθεί το παρατσούκλι «ξεχασμένος συγγενής», αφού ποτέ δε θυμάται κανένας την ύπαρξη της, παρά μόνο ίσως κατά τους θερινούς μήνες όπου έρχονται να απολαύσουν τις θάλασσες και τις βραβευμένες με γαλάζια σημαία παραλίες της, τα υπέροχα ξενοδοχεία της, το φιλόξενο κόσμο της και όλα τα κάλλη και τις ομορφιές της.

Θα μπορούσα ίσως να τους παρομοιάσω με τις μέλισσες που παίρνουν την γύρη από τα λουλούδια, αλλά δεν είναι ακριβώς το ίδιο, αφού οι μέλισσες επικονιάζουν τα λουλούδια και προσφέρουν και το μέλι τους, ενώ όλοι αυτοί απλά χαίρονται τις ομορφιές της Πάφου μας και μόλις φύγουν την ξεχνάνε…

Η Πάφος, είναι προικισμένη εκ του φυσικού με πανέμορφες παραλίες, δάση, βουνά, όμορφα γραφικά χωριουδάκια όπου μπορεί ο επισκέπτης να γευτεί την αυθεντική παραδοσιακή κουζίνα, αλλά και να συναντήσει μαστόρους που ακόμα καταπιάνονται με τα παραδοσιακά επαγγέλματα της Κύπρου. Ακόμη, μπορεί κάποιος να επισκεφτεί και τα τοπικά οινοποιεία που διαθέτει η Πάφος και να δοκιμάσει τα υπέροχα κρασιά της από τον ευλογημένο καρπό που χαρίζει η Παφίτικη γη.

Οι Παφίτες, ευγενικοί, φιλόξενοι και δουλευτές κατάφεραν εκτός από τις υπόλοιπες εργασίες τους να εκτινάξουν την ξενοδοχειακή βιομηχανία στα ύψη και να προσφέρουν ποιοτικό τουρισμό σχεδόν ολόχρονα, αφού η Πάφος έχει χαρακτηρισθεί ως «οικογενειακός προορισμός» και αυτό γιατί προσφέρει μεγάλη ασφάλεια για έναν επισκέπτη.

Παρόλα αυτά τα καλά, τα γενναιόδωρα εκ Θεού δώρα, η Πάφος αποδεδειγμένα  δεν παρουσιάζει την ανάπτυξη που θα έπρεπε να έχει και φυσικά ο λόγος είναι ότι δεν είμαστε διεκδικητικοί στον βαθμό που πρέπει.

Κι όταν μιλώ για διεκδικήσεις αναφέρομαι σε υποδομές που θα έπρεπε να υπάρχουν στην πόλη και που θα της εξασφάλιζαν μεγαλύτερη οικονομική ανάπτυξη.

Χαρακτηριστικά να αναφέρουμε ότι όλες οι πόλεις έχουν πανεπιστημιακές σχολές και πανεπιστήμια, ενώ στην Πάφο ακόμη και το ΑΞΙΚ, που δικαιωματικά της αξίζει δεν έχει εισακουστεί από το κράτος το αίτημα της.

Πού ξανακούστηκε η Πάφος να είναι το νούμερο ΕΝΑ τουριστικός προορισμός με τα τόσα ξενοδοχεία και να ακούς βουλευτές, πρυτανικές αρχές να θέλουν το Ανώτερο Ξενοδοχειακό Ινστιτούτου Κύπρου (ΑΞΙΚ) στην Λευκωσία που δεν είναι εξ ορισμού τουριστικός προορισμός και δεν μπορεί να προσφέρει και την ανάλογη εκπαίδευση στους φοιτητές της σε πραγματικό περιβάλλον.

Κράτη με μηδενικό συντελεστή πολιτισμού, φυσικής ομορφιάς και ιστορικής παράδοσης εν σχέσει με την Κύπρο και δη με την πόλη της Πάφου ίδρυσαν πανεπιστήμια/σχολές σε περιοχές που δεν έχουν να επιδείξουν τίποτα απλά για να δώσουν την προοπτική στους κατοίκους των περιοχών αυτών.

Η Πάφος, η χαρισματική αυτή πόλη, η πόλη του τουρισμού, η πόλη του πολιτισμού, θεωρούμε ότι μπορεί και πρέπει να φιλοξενήσει σχολές τριτοβάθμιας εκπαίδευσης γιατί και υποδομή έχει, και παράδοση στα εκπαιδευτικά δρώμενα του τόπου έχει, και ασφαλή διαμονή και φοίτηση μπορεί να παρέχει στους σπουδαστές της, και ανθρώπινο ικανό δυναμικό διαθέτει, και κτιριακές εγκαταστάσεις διαθέτει για να στεγάσει σχολές χωρίς να επιβαρύνει με πολλά εκατομύρια το κράτος.

Επίσης η Πάφος είναι η μόνη πόλη στην Κύπρο, που ενώ η τοπική της οικονομία βασίζεται στον τουρισμό δε διαθέτει  μια Μαρίνα  ή κάποιο καταφύγιο σκαφών σε αντίθεση με τις όλες τις άλλες πόλεις.

Τυχαία, βρέθηκα στο Ζύγι για να παραστώ σε κάποιο γεγονός και αυτό που αντίκρισα με στενοχώρησε πάρα πολύ. Σκέφτηκα πως ακόμα και το Ζύγι, ένα μικρό χωριό διαθέτει υπερσύγχρονο  καταφύγιο σκαφών ενώ η Πάφος, η πόλη του Κινύρα και της Αφροδίτης δεν διαθέτει τίποτα.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά κάθε φορά που κάποιο επιβατικό πλοίο θέλει να κατεβάσει τουρίστες στην πόλη μας δεν μπορεί να το πράξει αφού δεν υπάρχει περίπτωση να αγκυροβολήσει κάπου και έτσι αναγκάζονται να κατεβάζουν τους τουρίστες με βάρκες και να τους πάνε στο μικρό λιμανάκι της πλατείας του κάστρου, το οποίο είναι φτιαγμένο πριν το 13ο αιώνα και κατασκευάστηκε για καράβια των αρχαίων χρόνων και όχι για μεγάλα πλοία σύγχρονων προδιαγραφών.

Οι αρχαιότητες της Πάφου, που το πιο μεγάλο τους τμήμα έχει ανασκαφεί, αποτελούν πόλο έλξης για πολλούς τουρίστες και έχουν θέσει την Πάφο υπό την προστασία της UNESCO από το 1980. Πανεπιστήμια και σχολές αρχαιολογίας του εξωτερικού έρχονται κάθε χρόνο και πραγματοποιούν ανασκαφές και μελέτες ενώ το ίδιο το κράτος αδιαφορεί συστηματικά για την πόλη της Πάφου. Δέν υπάρχουν στέγαστρα εν έτη 2018 για να προστατεύσουν αυτούς τους μοναδικούς θυσαυρούς και είναι στο έλεος των καιρικών συνθηκών.

Θα πρέπει λοιπόν, όσοι ασχολούμαστε με τα κοινά να γίνουμε πιο τολμηροί, πιο διεκδικητικοί, πιο απαιτητικοί θα έλεγα. Η Μαρίνα Πάφου πρέπει να γίνει πραγματικότητα, γιατί δικαιωματικά πρέπει να υπάρχει. Η ύπαρξη της θα δώσει άλλον αέρα στην πόλη, θα κινήσει το ενδιαφέρον ξένων και ντόπιων και θα συμβάλλει πιο πολύ στην ανάπτυξη του τουρισμού αλλά και του εμπορίου. Θα μειώσει την ανεργία κατά πολύ και θα φέρει ένα νέο αέρα στην ζωή των Παφιτών!

Καιρός είναι οι παράγοντες της Πάφου να πάρουν τα ηνία στα χέρια τους, να απαιτήσουν, και να δώσουν στην Πάφο την αίγλη που της αξίζει και που δικαιωματικά θα έπρεπε να διαθέτει. Στο χέρι μας είναι να διεκδικήσουμε για την πόλη μας όλα αυτά που της λείπουν.

Η Πάφος από «φτωχός συγγενής» της Κύπρου πρέπει να γίνει στην πράξη μια πόλη αντάξια της ιστορίας της. Αυτό για να συμβεί χρειάζεται δουλειά και όραμα. Χρειάζεται σωστή συνεργασία όλων των τοπικών φορέων και του κράτους.