Η παγίδα της αποχής και το εκλογικό μέτρο

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

ΜΕΛΟΥΣ Π.Γ. ΕΛΑΜ

Το σύστημα βολεύεται με λιγότερη αντίδραση και με πολίτες με χαλαρές αντιστάσεις. Όταν ο λαός, στην πλειοψηφία του, δεν τιμωρεί όλους αυτούς που τον αδίκησαν με το να μην συμμετέχει καν στην διαδικασία της εκλογής, τότε το σύστημα είναι ο μεγάλος νικητής.

Αποχή. Ίσως να είναι ο πιο αποτελεσματικός και ανώδυνος τρόπος παραμονής του παρόντος πολιτικού συστήματος σε μακροημέρευση. Το πρώτο και κύριο αποτέλεσμα που παράγει, είναι η νομιμοποίηση του κομματικού κατεστημένου και η από-ενοχοποίηση όλων αυτών που διαχειρίστηκαν την εξουσία, διασπάθισαν δημόσιο χρήμα και οδήγησαν την χώρα στην πτώχευση. Από-ενοχοποίηση όλων αυτών που για δεκαετίες εισέπρατταν και δεν έπραξαν απολύτως τίποτα για να προστατεύσουν τους απλούς πολίτες και τις ευπαθείς ομάδες όταν ήρθε η στιγμή της ανάγκης.

Με την αποχή ξεκινούν όλες εκείνες οι διαδικασίες που οδηγούν στην κατάργηση της δημοκρατίας και της δημιουργίας μίας πολιτικής ελίτ που μεριμνά μόνο για τα δικά της συμφέροντα αγνοώντας πια τις προσδοκίες των πολιτών. Κοιτάξτε τι έγινε τις τελευταίες δεκαετίες στην Ευρώπη. Οι πολίτες ενδιαφέρονταν μόνο για τα ατομικά τους συμφέροντα και όχι για τα συλλογικά και εθνικά και έτσι έφτασε η αποχή σε ποσοστά πέραν του 70%! Μετά την οικονομική κρίση και την επιβολή της παγκοσμιοποίησης και του άκρατου διεθνισμού οι πολίτες τις Ευρώπης ανασυντάσσονται και διεκδικούν. Δεν είναι παράδοξο πλέον ότι τα Εθνικιστικά και ευρώ-σκεπτικιστικά κινήματα είναι σε ραγδαία ανάπτυξη.

Η τιμωρία του πολιτικού κατεστημένου με την διαφοροποιημένη ψήφο αποδεσμεύει τον κόσμο από τις κομματικές επιρροές, στερεί ”στρατό” από τα κόμματα, απομακρύνει τον λαό από το πολιτικό κατεστημένο, από τις ιδεολογίες και τις νοοτροπίες του. Μία νοοτροπία που η κομματική φεουδαρχία έδειξε με το χειρότερο τρόπο με την μεθόδευση αλλαγής του εκλογικού μέτρου για να διαφυλάξει τα κεκτημένα, οικονομικά και θεσμικά. Μία προσπάθεια που πρωτίστως έχει στόχο να πλήξει την άνοδο του Εθνικιστικού κινήματος και της πατριωτικής λαϊκής αντίδρασης.

Τι είναι αυτό όμως που πραγματικά φοβίζει τους επαγγελματίες πολιτικούς της δεξιάς και της αριστεράς ; Είναι το εντελώς αντίθετο αυτού που δεν υπάρχει σήμερα. Η ελευθερία του λόγου της αντίθετης άποψης και η μη τυφλή υπακοή στο κατεστημένο. Είναι αυτή η έννοια που βρίσκουμε στην ορολογία της σύγχρονης κριτικής ενάντια στις δικτατορίες. Επιθυμούν μία μερίδα του λαού από το να παραιτηθεί από τις αυτό-επιλογές της. Ένα κομμάτι της κοινωνίας που θέλει να εκπροσωπηθεί από μία τάξη ανθρώπων που τους εμπιστεύεται και τους θεωρεί πραγματικούς εκφραστές της, γνωρίζοντας ότι θα της συμπεριφερθούν, τίμια, με ανιδιοτέλεια και με καθαρή Ελληνική και λαϊκιά ψυχή.
Η ψήφος στο Εθνικό Λαϊκό Μέτωπο είναι σίγουρα μία κάποια λύση και ένα ισχυρό μήνυμα των ψηφοφόρων ότι τίποτα ποια δεν περνά ατιμώρητο σε αυτή την πατρίδα. Ότι τίποτα πλέον δεν μένει το ίδιο. Είναι η ψήφος σε αυτούς που δεν έκλεψαν, δεν κορόιδεψαν, δεν έκαναν ούτε βήμα πίσω από τις θέσεις τους όσο πόλεμο και αν δέχτηκαν.

Υστερόγραφο

Το ότι το ένα μεγάλο κομμάτι από το μιντιακό και κομματικό σύστημα μετά τα επεισόδια που έγιναν στην Λευκωσία από μαθητές έδειξε την λύσσα που υπάρχει στην αντίθετη άποψη. Χωρίς δισταγμό επιτέθηκαν αναίτια στο Ε.ΛΑ.Μ και μετά που «αντιλήφθησαν ότι δεν επρόκειτο για Ελαμίτες και αφού έκαναν την βρομοδουλειά τους, έριξαν τότε όλη τους την οργή τους σε 16χρονους μαθητές όπου τους έσυραν στις φυλακές. Για ακόμα μία φορά οι Έλληνες υποταγμένοι στις διαταγές του Τούρκου διορισμένου Ακκιτζί. Κανείς όμως δεν τόλμησε από αυτούς να αρθρώσει λόγο και να μιλήσει για τον δολοφόνο του Σολωμού Σολωμού, Κενάν Ακίν, ο οποίος «τυγχάνει» και να είναι σύμβουλος του Ακκιτζί, ούτε για τους τουρκοκύπριους που λύντσαραν τον Τάσσο Ισαάκ και σήμερα κυκλοφορούν ελεύθεροι στα κατεχόμενα και κανείς εκεί, δεν τους συλλαμβάνει για να τους επιβάλει την θανατική ποινή.