Πάφος: Ένας ιερωμένος συγγράφει για γεωπολιτική

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Το βιβλίο αυτό δεν είναι άλλο ένα πόνημα κάποιου πολιτικού ή αναλυτή σχετικά με γεωστρατηγική και την σημερινή διεθνή κατάσταση. Συγγραφέας είναι ένας ιερωμένος και εξετάζει θέματα γεωπολιτικής σε σχέση με την κρίση των θρησκειών, προσφεύγοντας στα κείμενα του Αγίου Νεοφύτου.

Ο Αρχιμανδρίτης Νεόφυτος Εγκλειστριώτης, αποφάσισε να ασχοληθεί με τη συγγραφή αυτού του βιβλίου για να θυμίσει, όπως ο ίδιος εξηγεί σήμερα στο PafosNet, ότι στην ελληνορθόδοξη παιδεία και πνευματική ζωή υπάρχει λύση που μπορεί να εξαλείψει τα προβλήματα εκεί που οι πολιτικοί διαχειριστές των κρίσεων αρκούνται στη «διαχείρηση». Αξιοποιεί τα κείμενα διδασκαλίας του Αγίου Νεοφύτου ως μίτο της Αριάδνης για να αναδείξει τη δυναμική και τη ζωτικότητα της λύσης.

Ο συγγραφέας διαπιστώνει ότι η «διαχείρηση» δεν απαντά στα δομικά ζητήματα πολιτισμού που θέτει το Ισλάμ έναντι των εκκοσμικευμένων κοινωνιών της Δύσεως. Εντοπίζει ως αιτία την φιλάρεσκη «επιμονή στην άγνοια» των ευρωπαϊκών και αμερικανικών πολιτικών ελίτ, θεσμικών και μη.

« Φαίνονται να αργούν πολύ να μελετήσουν τις δυναμικές που αναπτύσσονται στο Ισλάμ και στις άλλες πολιτισμικές δυνάμεις γενικώτερα στο χώρο της ευρύτερης Μέσης Ανατολής, και υπάρχει σοβαρός λόγος γι’ αυτό», τονίζει. « Η θεληματική ή αθέλητη «άγνοια» του Δυτικού κόσμου για τις δυναμικές που διαπερνούν τον κόσμο του Ισλάμ εμποδίζει τη δόμηση υγιούς στρατηγικής. Η επίκαιρη δυναμική απάντηση του προέδρου Μακρόν θα δώσει λύση; Δέν το γνωρίζει κανείς. Σίγουρα όμως θα αποτελέσει καταλύτη δυναμικών εξελίξεων».

Ο Αρχιμανδρίτης Νεόφυτος Εγκλειστριώτης ασχολείται ιδιαίτερα στο έργο του με τη σύγκρουση πολιτισμών, το δίλημμα της Ευρώπης και τη «μουδιασμένη» αντίδραση του Δυτικού κόσμου έναντι του Ισλάμ.

« Το μούδιασμα αυτό», αναλύει, « οφείλεται στο γεγονός ότι ο Δυτικός κόσμος προβάλλει στα μάτια των πολιτών ένα ομογενοποιημένο και συμπαγή Ισλαμικό κόσμο. Αυτό γίνεται με σκοπό να λειτουργήσει το Ισλάμ ως χώρος όπου καθρεφτίζονται οι αγωνίες του Δυτικού κόσμου, ως χώρος δηλαδή ψυχολογικής προβολής των μεγάλων ζητημάτων που απασχολούν το Δυτικό κόσμο.

 Όμως, όταν δεν βλέπεις τις εσωτερικές λογικές του Ισλαμικού χώρου, αλλά τον χρησιμοποιείς ως «καμβά» όπου προβάλλεις τα ζητήματα που απασχολούν τις Δυτικές κοινωνίες, απαγορεύεις  στον εαυτό σου να εντοπίσει τις πιθανές γεωπολιτικές λύσεις, που είναι δυνατόν να εφαρμοστούν στην περιοχή από το Μαρόκο μέχρι τα σύνορα της Κίνας».

Στο βιβλίο του « Κρίση Γεωπολιτικής, Θρησκειών. Παρατηρητήριο Αγίου Νεοφύτου», ο Αρχιμανδρίτης Νεόφυτος εξετάζει το θέμα Ψυχή και Πόλις, τα πάθη της ανθρώπινης καρδιάς και η ψυχολογική ορολογία στη γεωπολιτική.

Ο άγιος Νεόφυτος, τονίζει, ακολουθεί τον «ελληνικό τρόπο» διαχείρησης των ζητημάτων που απασχολούν την «πόλιν», τις κοινωνίες των πολιτών. Η μακρά παράδοση της ελληνικής πολιτικής σκέψης θέλει να συζητούνται τα προβλήματα της ψυχής μέσα στο χώρο του πολιτικού και τα προβλήματα του πολιτικού να περιγράφονται με όρους ψυχολογικούς.

«Η νοητική προβολή του πολιτικού πάνω στο ψυχικό, του επιτρέπει να φέρει την ψυχή στο χώρο της πολιτικής. Πρόκειται για μια πολιτική προσποίηση. Ο Έγκλειστος  Γέρων της Πάφου μοιάζει να μιλά πολιτικά, αλλά δεν κάνει τίποτα άλλο από το να συζητεί προβλήματα παθολογίας της ψυχής. Αναλύοντας τη γεωπολιτική κατάσταση της εποχής του, δεν ξεχνά τη θέση του ως πνευματικού ανθρώπου. Γι’ αυτό και χρησιμοποιεί την ορολογία του ζωώδους και του θηριώδους, τη μεταφορά του «σκύλου» και του «λύκου» για να περιγράψει τη γεωπολιτική σύγκρουση των Σταυροφόρων και των Μουσουλμάνων της εποχής του».

Ὁ Ἀρχιμανδρίτης Νεόφυτος Ἐγκλειστριώτης (κατὰ κόσμον Εὐάγγελος Φύσας), γεννήθηκε καί μεγάλωσε στὴ Λάρνακα στὶς 6 Ἀπριλίου 1961, καί ἔλκει τήν καταγωγή ἀπό τό Κάρμι της Κερύνειας και τη Λάρνακα.

Έγινε δεκτὸς, μετὰ ἀπὸ εξετάσεις, στὴ Νομικὴ, σπουδές ποὺ ἐγκατέλειψε χάριν της ἀγάπης του γιὰ τὴ θεολογία καὶ κατόπιν στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ἀπὸ ὅπου ἔλαβε, τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1985, τὸ Δίπλωμα Θεολογίας.  Τὸν Μάϊο τοῦ 1986 ἔλαβε μέρος στὸ Διαχριστιανικὸ Σεμινάριο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὸ Σαμπεζὺ τῆς Γενεύης, ὡς ἀντιπρόσωπος τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης. Τόν Ὀκτώβριο τοῦ ἰδίου ἔτους ἐνεγράφη στὸ κοινὸ Μεταπτυχιακὸ Πρόγραμμα τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Σορβόννης (Paris IV) καὶ τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ Πανεπιστημίου Παρισίων (Institut Catholique de Paris). Ἔλαβε τὸ Δίπλωμα Ἐμπεριστατωμένων Σπουδῶν τῆς Σορβόννης (D.E.A.) καὶ τὴ Βεβαίωση Διδακτορικῆς Ἱκανότητας (Attestation de Capacité Doctorale) τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ Πανεπιστημίου Παρισίων τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1988.

Ἀπὸ τήν 15ην  Φεβρουαρίου τοῦ 1993 μέχρι τὴν 13η Νοεμβρίου τοῦ ἰδίου ἔτους ἐργάστηκε στὸ Γραφεῖο Θρησκευτικῆς Διαφωτίσεως τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Κύπρου, ἐνῷ τὴν 1ην Δεκεμβρίου τοῦ ἰδίου ἔτους ἔγινε δεκτὸς ὡς Δόκιμος Μοναχὸς στὴ Μονὴ Ἁγίου Νεοφύτου. Μετά ἀπό 15μηνη δοκιμασία ἐνσωματώθηκε στήν Ἀδελφότητα τῆς Μονῆς, στὶς 24 Ἰανουαρίου 1995.

Ἀπὸ τὸ 1996 μετέχει στὶς δραστηριότητες τοῦ Ἐλβετικοῦ Ἰδρύματος Ἀπόστολος Παῦλος καὶ Βαρνάβας ποὺ ἑδρεύει στὴ Λουκέρνη, τὸ ὁποῖο ἔρχεται ἀρωγὸ στὰ Σχολεῖα/Κέντρα Ἀτόμων μὲ Εἰδικὲς Ἱκανότητες τῆς Ἐλεύθερης Περιοχῆς Ἀμμοχώστου μὲ ἔδρα τὸ Λιοπέτρι.  Τὸ 2001 ἐξελέγη ἀντιπρόεδρος τοῦ Ἰδρύματος.