Διαχειριστής της περιουσίας αποβιώσαντος προσώπου

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Θεοχαρίδου Κ. Καλυψώ

Δικηγόρος – Νομική Σύμβουλος

Βάσει της οικείας ημεδαπής πρωτογενούς Νομοθεσίας και βάσει των Κανονισμών που διέπουν το εν λόγω θέμα, ουδείς, έστω κι  αν έχει προτεραιότητα να διορισθεί διαχειριστής της περιουσίας αποβιώσαντος, ή έστω κι  αν έχει ορισθεί ως εκτελεστής σε διαθήκη, δεν μπορεί να υποχρεωθεί να λάβει έγγραφα διαχείρισης[1].  Τέτοια υποχρέωση δεν μπορεί να επιβληθεί καταναγκαστικά, λαμβανομένων μάλιστα υπόψη των υποχρεώσεων και των ευθυνών που αναλαμβάνει ο αντιπρόσωπος της  περιουσίας αποβιώσαντα.

Σημειούται πως, η συγκατάθεση του προσώπου που διορίζεται ως αντιπρόσωπος της περιουσίας, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για το διορισμό του, είτε πρόκειται για διορισμό διαχειριστή ad litem, με βάση το άρθρο 19 του περί Διαχειρίσεως Κληρονομιών Αποθανόντων Νόμου, Κεφ. 189[2], είτε πρόκειται για διορισμό αντιπροσώπου της περιουσίας με βάση τη Δ.9, κ.13 των περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών. 

Τα πιο πάνω, τα οποία σχετικώς προσφάτως απησχόλησαν το Ανώτατο Δικαστήριο, εντοπίζονται στην αντίστοιχη πρόνοια των παλαιών αγγλικών Θεσμών[3], όπου απαραίτητη είναι η συναίνεση τού προς διορισμό προσώπου, με αναφορά μεταξύ άλλων στα έξοδα με τα οποία θα μπορούσε να επιβαρυνθεί.  Ο διορισμός χωρίς τέτοια συναίνεση θεωρήθηκε ως αντίθετος με κάθε αρχή δικαιοσύνης[4].