Ελληνική κρίση χρέους, η λογική εναντίον του συναισθήματος

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Παναγιώτης Α. Βορκάς

Γενετιστής

Ο φαύλος κύκλος με το θέμα του Ελληνικού χρέους και τις υποχρεώσεις της Ελλάδας προς τους πιστωτές συνεχίζεται. Είναι προφανές πως τους τελευταίους πέντε μήνες η Ελληνική Κυβέρνηση έχασε πολύτιμο χρόνο και το σημαντικότερο απώλεσε διαπραγματευτικά ερείσματα. Ερείσματα που θα επέτρεπαν ενδεχομένως στον Πρωθυπουργό Τσίπρα να διεκδικήσει κάτι καλύτερο σε σχέση με τα μέτρα δημοσιονομικής πολιτικής που η χώρα χρειάζεται να εφαρμόσει για να ορθοποδήσει αλλά και σε σχέση με την ίδια τη βιωσιμότητα του χρέους.

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες κατέβαλαν προσπάθειες αλλά σε καμία περίπτωση δεν επέδειξαν την απαιτούμενη αλληλεγγύη που ίσως θα μπορούσαν να επιδείξουν στα πλαίσια των αρχών και προσδοκιών της Ενωμένης Ευρώπης. Για το λόγο αυτό εγχώρια υπάρχει και το έντονο κλίμα απαρέσκειας και απαξίωσης, τόσο προς στους θεσμούς όσο και προς τους Ευρωπαίους ηγέτες που δεν θέλησαν να δώσουν περιθώρια και ανάσες στην Ελληνική Κυβέρνηση.

Είναι φυσικά σημαντικό να προσμετρούμε και τη θέση των Ευρωπαίων ηγετών προς τους δικούς τους λαούς, τα δικά τους κοινοβούλια και την κοινή γνώμη και τις πιέσεις που υφίστανται στις δικές τους χώρες σε σχέση με το ζήτημα του Ελληνικού χρέους. Αυτό θα βοηθούσε στο να γίνονται από μέρους μας πιο αντικειμενικές και λογικές εκτιμήσεις και αναλύσεις που δεν έχουν βάση μόνο συναισθηματικές εξάρσεις εθνικό-ιδεολογικού περιεχομένου. Θεωρίες συνωμοσίας και τάσεις αυτοθυματοποίησης που εκφράζονται μέσα από λεγόμενα και γραφόμενα που υποστηρίζουν πως όλοι θέλουν την καταστροφή της Ελλάδας, την οικονομική υποδούλωση της χώρας στο διηνεκές, το πλήγμα στην αξιοπρέπεια του Ελληνικού λαού, ακόμη και την πολιτική ανατροπή της Κυβέρνησης Σύριζα δεν εξυπηρετούν κανένα σκοπό παρά μόνο τη δημιουργία πόλωσης και Ευρό-φυγόκεντρων τάσεων που βαθαίνουν την παρούσα κρίση.

Ταυτόχρονα, προσεγγίσεις που κατακρίνουν τη στάση της Κύπρου κατά τη διάρκεια των διαφόρων Ευρωσυνάξεων και το πόσο πολύ ή λίγο υποστηρίξαμε τις Ελληνικές θέσεις θέτοντας τους εαυτούς μας απέναντι από τους 17, αποδεικνύονται χρονικά άτοπες και άνευ ουσίας. Η μόνη εξυπηρέτηση είναι ίσως για σκοπούς εσωτερικής κατανάλωσης, χαιδέματος της κοινής γνώμης που δικαίως συμπάσχει και ταυτίζεται με αυτά που περνάει ο Ελληνικός λαός, και αχρείαστης αντιπολίτευσης.

Προς προβλημασμό θέτω το ερώτημα σε σχέση με το βαθμό στήριξης που οι Κυπριακές θέσεις έτυχαν το Μάρτιο του 2013 από το σύνολο των Ευρωπαίων εταίρων μας, το κούρεμα καταθέσεων στις Κυπριακές τράπεζες αλλά όχι αντίστοιχα και στις καταθέσεις των θυγατρικών τους στην Ελλάδα και το ετεροβαρές ξεπούλημα των παραρτημάτων των Κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα εν μία νυκτί. Δεν θυμάμαι τότε επίδειξη ιδιαίτερης αληλλεγγύης από κανένα.