ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: Εικονική πραγματικότητα.

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Τελικά, δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός επί των οικονομικών για να αντιληφθείς πώς καταλήξαμε στην κατάλυση του κράτους μας, όπως το ξέραμε- κατ’ ακρίβειαν, δεν χρειάζεται καν απολυτήριο λυκείου για να πάρεις χαμπάρι τί γινόταν πίσω από τις πλάτες του πόπολου. Φρόντισαν για αυτό οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της τραγωδίας, οι οποίοι θεωρούν εαυτούς τόσο άτρωτους (γιατί άραγε;), που νοιώθουν ότι μπορούν να βάζουν όρους σε αυτούς που υποτίθεται ότι θα τους κρίνουν.

Ας μας επιτραπεί να παρατηρήσουμε ότι τις άγριες εκείνες μέρες του πρώιμου καλοκαιριού, που τα πάντα τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά, είχαμε γράψει δυο αράδες- υπό το πρίσμα όχι του ειδικού, αλλά του έχοντος κοινή λογική. Εφτά μήνες από τότε, οι αράδες αυτές θα ήταν ικανές να δώσουν ένα δεύτερο Νόμπελ στον κ. Πισσαρίδη, αν από καθ’ έδρας αποφάσιζε να σταματήσει τους χρισμούς και να ονοματίσει τα πάντα με το όνομα τους.

*Λέγαμε, λοιπόν, τότε, ότι η έννοια του δικαίου είναι μια πολύ σχετική έννοια- αυτό αντιλαμβάνεται ο καθείς που παρακολουθεί τα τεκταινόμενα γύρω από την οικονομική τραγωδία που έπληξε την Κύπρο πριν καν προλάβει ο οποιοσδήποτε να την δει να πλησιάζει.

Δικαστές ή δικηγόροι δεν είμαστε, με την ματιά του εξωτερικού παρατηρητή ωστόσο ένα πράγμα εκπλήσσει μέχρι τώρα στο εν εξελίξει έργο των θεσμικών οργάνων που ερευνούν ευθύνες: Οι άνθρωποι-κλειδιά του οικονομικού πατατράκ μάλλον ως guest stars φέρονται ενώπιον των δικαστών και των εκπροσώπων του λαού, παρά ως δυνάμει υπεύθυνοι για τα εγκληματικά λάθη και αμέλειες- θέλω να πω, η αίσθηση που αποπνέουν τραπεζίτες, πολιτικοί ή πολιτικοί-τραπεζίτες διηγούμενοι τα όσα συνέβησαν, είναι αυτή των ειδικών που κλήθηκαν να δώσουν τα φώτα τους για μια τραγωδία που αφορά άλλους και όχι αυτών που δια λαθών ή παραλείψεων είναι εμπλεκόμενα μέρη.

*Συμπάσχω με όσους αθώους πασχίζουν να βγάλουν άκρη με το κυπριακό βαθύ κράτος: Το να υποστηρίζεις με πάσα σοβαρότητα εξεταζόμενος για την καταστροφή ενός λαού ότι τα 100 χιλιάδες ευρώ των μπόνους σου ήταν σταγόνα στον ωκεανό σε σύγκριση με το τί έπαιρναν άλλοι, ή το να χτυπάς το πόδι με πείσμα πως αν δεν σε αφήσουν να μιλήσεις για πέντε ώρες ή πέντε μέρες χωρίς διακοπή, δεν μιλάς, είναι αποκαρδιωτικό: Καταδεικνύει ότι η απόσταση που υπάρχει μεταξύ του κοινού περί δικαίου αισθήματος και της πραγματικότητας των ισχυρών του τόπου, είναι αγεφύρωτη.