Περί της ελλατωματικότητος προιόντος και περί της ευθύνης του κατασκευαστού

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Καλυψώ Κ. Θεοχαρίδου

Δικηγόρος – Νομική Σύμβουλος

Εξαιρετική απόφαση, του 2011, του Ανωτάτου Δικαστηρίου, που ασχολήθηκε διεξοδικά με το θέμα αυτό, συμμεριζόμενη πλήρως, τον νομικό συλλογισμό του Πρωτόδικου Δικαστηρίου.

Ο σχετικός νόμος, που διέπει το θέμα,  είναι ο περί Ελαττωματικών Προϊόντων (Αστική Ευθύνη) Νόμος του 1995 (Ν. 105(Ι)(95), όπως τροποποιήθηκε.

Σύμφωνα με το Άρθρο 4 του νόμου προιόν είναι ελλατωματικό όταν δεν υπάρχει ασφάλεια, λαμβανομένων υπόψη όλων των περιστάσεων υπό τις οποίες το προιόν κατέχεται, χρησιμοποιείται ή καταναλώνεται και περιλαμβάνει τον τρόπο με τον οποίο και τους σκοπούς για τους οποίους το προϊόν τέθηκε σε κυκλοφορία, την παροχή οποιονδήποτε οδηγιών ή προειδοποιήσεων ή την παροχή οποιονδήποτε δηλώσεων αναφορικά με την κατοχή, τη χρήση ή την κατανάλωση του προϊόντος, τη χρήση επί του προϊόντος ή σε σχέση με αυτό οποιουδήποτε σήματος που αναφέρεται στην ασφάλεια του ή που μπορεί εύλογα να εκληφθεί ότι αναφέρεται στην ασφάλεια του, και το χρόνο κατά τον οποίο το προϊόν τέθηκε σε κυκλοφορία.

Το εδάφιο (2) του Άρθρου 4 ρητά προνοεί ότι προιόν δεν είναι ελαττωματικό από το γεγονός και μόνο ότι άλλο ασφαλέστερο προιόν τέθηκε σε κυκλοφορία μεταγενέστερα.

Το Άρθρο 6 του νόμου προνοεί ότι χωρίς επηρεασμό της ευθύνης του παραγωγού, ευθύνεται ως να ήταν ο παραγωγός του προϊόντος και κάθε πρόσωπο το οποίο εισήγαγε, κατά τη διεξαγωγή των εργασιών του προιόν εντός της Δημοκρατίας με σκοπό να το προμηθεύσει σε άλλον.

Το Άρθρο 7 προνοεί ότι η ευθύνη οποιουδήποτε προσώπου, δυνάμει του νόμου, για  ζημιά που υπέστη άλλος μπορεί να μειωθεί ή να εκμηδενιστεί στις περιπτώσεις όπου, ενόψει όλων των περιστάσεων, η ζημιά προκαλείται τόσο από ελαττωματικό προιόν όσο και από υπαιτιότητα του ζημιωθέντος ή οποιουδήποτε προσώπου που ενεργεί υπό την ευθύνη του ζημιωθέντος.

Από Νομολογιακής απόψεως το θέμα, όπως αναφέρθηκε στη θεμελιακή υπόθεση Donοghue v. Stevenson[1] καθώς και στο σύγγραμμα Winfield and Jolowicz on Tort[2],  ένας απλός διανομέας ή προμηθευτής δεν υπέχει, στον ίδιο βαθμό, καθήκον επιμέλειας όπως ο κατασκευαστής, αλλά και αυτός υπέχει κάποιο καθήκον έρευνας ή επιθεώρησης του προϊόντος και αν αυτό είναι επικίνδυνο για κάποιο λόγο που ίδιος θα έπρεπε να γνωρίζει, τότε η παράλειψη του να προειδοποιήσει για τον κίνδυνο, ισοδυναμεί με αμέλεια.