Κρις Κωνσταντινίδης: Τα Παίγνια της Ισχύος, Κινδυνεύουν να Σύρουν τον Κόσμο σε Παγκόσμιο Πόλεμο

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

Του Χρίστου (Κρίς) Κωνσταντινίδη

Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος (Δήμος Πάφου)

Οικονομολόγος Διεθνών Θεματων

Μέλος Επαρχιακής & Κεντρικής Επιτροπής Σ.Κ ΕΔΕΚ

Αναδημοσιευση από Militaire News 31/01/2024

Τα ΜΜΕ και οι αξιωματούχοι της Δύσης, φαίνεται να προετοιμάζουν την κοινή γνώμη για μια κατακόρυφη αύξηση της ρωσικής επιθετικότητας στα επόμενα χρόνια. Τελευταίο παράδειγμα αυτού, αποτελούν οι δηλώσεις του επικεφαλής της στρατιωτικής επιτροπής του ΝΑΤΟ, Ναυάρχου Ρόμπ Μπάουερ, ο οποίος ανέφερε ότι οι πολίτες θα πρέπει να έχουν νερό, μπαταρίες και φακό, ούτως ώστε να καταφέρουν να επιβιώσουν τις πρώτες 36 ώρες ενός ΝΑΤΟ-Ρωσικού πολέμου ( sic ).

Οι προβλέψεις και οι οδηγίες αυτές, έρχονται τη στιγμή που το ΝΑΤΟ διεξάγει μια κολοσσιαία άσκηση 90 χιλ. ΝΑΤΟικών στρατιωτών, στις χώρες της Βαλτικής.

Οι κινήσεις αυτές, φαίνεται να οφείλονται μάλλον περισσότερο στις εξελίξεις στην Ανατολική Ευρώπη και στην αργή αλλά σταθερή προέλαση των ρωσικών δυνάμεων στην Ουκρανία, παρά στο ενδεχόμενο επιθετικών ενεργειών της Ρωσίας, κατά των κρατών της Βαλτικής θάλασσας. Μάλλον το ανάποδο είναι πιο πιθανό. Για παράδειγμα, η Δύση ίσως προσπαθήσει στο προβλεπόμενο μέλλον να ανακινήσει και πάλι το ζήτημα του ανεφοδιασμού του Καλίνινγκραντ.

Ανάμεσα στην Πολωνία και την Λιθουανία, το Καλίνινγκραντ βρέχεται από την Βαλτική και είναι ο πυρηνικός προμαχώνας της Ρωσίας, τόσο στην Βαλτική όσο και στην κεντρική και δυτική Ευρώπη. Ο μόνος τρόπος επικοινωνίας του ρωσικού αυτού θύλακα με την Ρωσική επικράτεια, είναι δια μέσω του διαδρόμου του Σουβάλκι, ο οποίος αποτέλεσε τον Ιούνιου του 2022 σημείο σύγκρουσης μεταξύ της Ρωσίας και της Λιθουανίας, όταν η Λιθουανία ανακοίνωσε πως θα απαγόρευε την μεταφορά εμπορευμάτων που αποτελούσαν το 50% των εισαγωγών του θύλακα.

Η Δύση φαίνεται πως θα επιδιώξει να μεταφέρει το ειδικό βάρος του ανταγωνισμού από την Ουκρανία στις Βαλτικές Αδελφές (Εσθονία, Λετονία και Λιθουανία) και στις Βόρειες Χώρες (Φινλανδία, Σουηδία και Νορβηγία), στον άξονα της Αγίας Πετρούπολης. Προς τούτο, πιθανόν να επιχειρήσει να μετατρέψει τον Φινλανδικό κόλπο σε ΝΑΤΟϊκή λίμνη. Οι λόγοι για τους οποίους θα επιχειρηθεί κάτι τέτοιο, είναι οι εξής:

Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός πως το αποτέλεσμα στο Ουκρανικό επηρεάζει καθοριστικά τις Αμερικανικές εκλογές. Από την μια, η διοίκηση Μπάιντεν επιδιώκει να αποτρέψει ένα κακό αποτέλεσμα στο Ουκρανικό, τουλάχιστον πριν τις ερχόμενες Αμερικανικές εκλογές. Από την άλλη, η Ρωσία φαίνεται να καθυστερεί μια πιο γενικευμένη επίθεση με στόχο την κατάληψη των ανατολικών εδαφών της Ουκρανίας, συμπεριλαμβανομένης της Οδησσού και της Μολδαβίας, ούτως ώστε να εξοικονομήσει , για την ώρα,  πόρους και ανθρώπινο δυναμικό, Α) για να αποφύγει την εσωτερική κατακραυγή από τις ενδεχόμενες απώλειες Β) να είναι προετοιμασμένη για μια γενικευμένη σύρραξη με το ΝΑΤΟ, αν προκληθεί από το ΝΑΤΟ, Γ) με μια νίκη επί της ανατολικής Ουκρανίας, πλησίον των Αμερικανικών εκλογών, να τις επηρεάσει και να δώσει πλεονέκτημα στον Ντ.Τράμπ, αν υποθέσουμε πως ισχύει η σχέση Τράμπ – Πούτιν, στον βαθμό που την παρουσιάζουν τα φιλοΔημοκρατικά ΜΜΕ των ΗΠΑ.

Είναι γνωστό, πως το αποτέλεσμα των επερχόμενων Αμερικανικών εκλογών, θα μπορούσε να καθορίσει τις τύχες του πλανήτη για τα επόμενα χρόνια μέχρι τουλάχιστον το 2030. Το Αμερικανικό κοινό είναι διχασμένο και η πλειονότητα φαίνεται να μην επιθυμεί οι ΗΠΑ ν’ ακολουθήσουν  περαιτέρω, την πορεία προς την Φιλελεύθερη Ηγεμονία και την σταυροφορία της διαιώνισης της δυτικής δημοκρατίας ανά την υφήλιο, μπολιασμένη με την woke agenda . Από την άλλη, το Αμερικανικό βαθύ κράτος/deep state, φαίνεται να ζει ακόμη στην μονοπολική φάση της ιστορίας, αρνούμενο, ν’ αποδεχθεί την ύπαρξης άλλων ισότιμων πόλων. Το ενδεχόμενο να αλλάξει η πολιτική των ΗΠΑ, αντιμετωπίζεται από την καθεστηκυία τάξη ως απειλή και φαίνεται να μην είναι καθόλου πρόθυμη να επιτρέψει μια νέα εκλογή Τράμπ.

Το σενάριο αποκλεισμού του τέως Προέδρου από τις Αμερικανικές εκλογές, ίσως να μην είναι το χειρότερο σενάριο γι’ αυτόν, αφού  στις ΗΠΑ υπάρχει σχετικά πρόσφατο ιστορικό φυσικής εξόντωσης προέδρου, το οποίο μάλιστα αποτελεί και σημείο συζήτησης σε αυτές τις εκλογές, δια του ανεξάρτητου υποψηφίου Robert F. Kennedy Jr. Από την άλλη, ίσως ακόμη και οι ίδιες οι ΗΠΑ να μην προλάβουν να φτάσουν στις εκλογές. Για παράδειγμα, την στιγμή που γράφεται το παρόν άρθρο, μαίνεται η σύγκρουση μεταξύ της Πολιτείας του Τέξας και της Ομοσπονδιακής κυβερνήσεως, για το μεταναστευτικό, η οποία θυμίζει αρκετά τον εμφύλιο του 1861-1865.

Στις 18 Ιανουαρίου, η κυβέρνηση Μπάιντεν επέδωσε τελεσίγραφο στον Κυβερνήτη του Τέξας, όπου τον καλούσε να άρει τα συρματοπλέγματα από τους χώρους διέλευσης των μεταναστών, τα οποία είχε τοποθετήσει για να αποτρέψει την διέλευσή τους και τις ομοσπονδιακές αρχές από το να πλησιάσουν και να τους βοηθήσουν. Ο Greg Abbot, κυβερνήτης του Τέξας από το 2015, έχει επανειλημμένως κατηγορήσει τους ομοσπονδιακούς πράκτορες πως διευκολύνουν την διέλευση των μεταναστών, εξού και έδωσε εντολή να μην επιτρέπεται στις ομοσπονδιακές αρχές να πλησιάζουν στους χώρους διέλευσης

Ο Ντ. Τράμπ, κατόπιν του τελεσίγραφου, έσπευσε στο Truth Social και κάλεσε τις άλλες πολιτείες να μεταφέρουν στο Τέξας μονάδες της Εθνοφρουράς, με σκοπό να συνδράμουν την πολιτεία, σε περίπτωση που η ομοσπονδιακή κυβέρνηση αποστείλει ομοσπονδιακά στρατεύματα. Στο κάλεσμα αυτό, μέχρι στιγμής απάντησαν η Οκλαχόμα και η Φλόριντα, ενώ πλήθος εθελοντών ταξίδευσε/ ταξιδεύει στην πολιτεία και να συνδράμει τις αρχές  της στην σύγκρουση με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Η κυβέρνηση Μπάιντεν, για πρώτη φορά στην ιστορία των ΗΠΑ μετά τον εμφύλιο, επέβαλε κυρώσεις κατά πολιτείας και τα πράγματα αναμένονται να οξυνθούν.

Σε γενικές γραμμές, ο βαθύς διχασμός μεταξύ δημοκρατικών και ρεπουμπλικάνων αντικατοπτρίζεται τόσο στο εσωτερικό μέτωπο με το μεταναστευτικό, όσο και στη διεθνή πολιτική.

Το Αμερικανικό κατεστημένο έχει επενδύσει πολλά στο Ουκρανικό και δύσκολα μπορεί να κάνει πίσω. Παρά το ότι de jure οι δρώντες προσποιούνται πως η Δύση δεν είναι άμεσα εμπλεκόμενη στον Ρωσο-Ουκρανικό πόλεμο, εντούτοις η διεθνής κοινή γνώμη το αντιμετωπίζει ως de facto proxy πόλεμο μεταξύ Ρωσικής Ομοσπονδίας και Δυτικού Συνασπισμού. Το ενδεχόμενο μιας ήττας των Δυτικών στον Ρωσο-Ουκρανικό πόλεμο, θέτει εν αμφιβόλω την αξιοπιστία των δυτικών δομών και κουλτούρας συλλογικής ασφαλείας και κατ’ επέκταση την αμερικανική ηγεμονία στο διεθνές σύστημα, και γι’ αυτό οι ΗΠΑ δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να κλιμακώσουν περαιτέρω. Προς αυτό συντείνει και η είδηση της 25ης Ιανουαρίου, πως η Ουκρανία θα προχωρήσει στο άμεσο μέλλον στην κατασκευή τεσσάρων πυρηνικών αντιδραστήρων.  Το ερώτημα που γεννά τις υποψίες για την κλιμάκωση, είναι από που πηγάζει αυτή η ουκρανική αισιοδοξία για μακροπρόθεσμα και μεγαλεπήβολα σχέδια, ειδικά εν μέσω μιας σύρραξης ; Που οφείλεται η σιγουριά από μέρους της ουκρανικής ηγεσίας ότι θα υπάρχει Ουκρανία την επόμενη μέρα ούτως ώστε να εκπονούνται και να ανακοινώνονται τέτοιοι ενεργειακοί σχεδιασμοί ; Μήπως σε διαβεβαιώσεις για επικείμενες δυτικές εγγυήσεις και κλιμάκωση από μέρους του ΝΑΤΟ, δεδομένου ότι επί του πεδίου η Ρωσία , αν μη τι άλλο, δεν χάνει από τα σημεία που βρίσκεται ;

Η Ουκρανία για την Ρωσία απότελεί έναν χώρο υπαρξιακής σημασίας. Η Ουκρανία, μαζί με τις γειτονικές Βαλτικές αδελφές και την Φινλανδία αποτελούν χώρους που ιστορικά υπήρξαν εξέδρες εισβολών. Με την παρεμβολή της Λευκορωσίας μεταξύ της Ουκρανίας και των Βαλτικών αδελφών, το δυτικό κέντρο της Ρωσικής Ομοσπονδίας είναι διασφαλισμένο. Η Ρωσία ωστόσο προχώρησε ένα βήμα παραπέρα και με το νέο αμυντικό δόγμα της Λευκορωσίας που υιοθετήθηκε στις 19/01/24 και εμπεριέχει και χρήση τακτικών πυρηνικών, θωράκισε το κέντρο ακόμη περισσότερο, λειτουργώντας προληπτικά στην επιδίωξη των ΗΠΑ να μεταφέρουν το ειδικό βάρος του ανταγωνισμού, μακριά από το Ουκρανικό πεδίο του πολέμου, καθώς επίσης και στην κούρσα εξοπλισμών της Πολωνίας. Παράλληλα, με την εισβολή στην Ουκρανία, η Ρωσία διασφαλίζει και τον Νότο. Αυτό που μένει ανοιχτό είναι η Φινλανδία, της οποίας η ένταξη στη συμμαχία καθυστέρησε 11 μήνες, χάρις στην συνέργεια μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας. Η διαδικασία της ένταξης της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ κράτησε τόσο όσο η προετοιμασία της γραμμής Σουροβίκιν, ενόψει της πολυδιαφημιζόμενης εαρινής αντεπίθεσης των Ουκρανών.

Από τα παραπάνω, γίνεται εμφανές πως στην Ευρώπη, δεν υπάρχει πλέον γεωγραφικός χώρος που οι δύο δυνάμεις δεν αγγίζονται. Ως εκ τούτου, το επόμενο βήμα ενός εκ των δύο μπορεί να φέρει τον κόσμο σε εκτροχιασμό. Ακόμη και αν υπήρχε η βούληση για την εξεύρεση λύσης, δεν φαίνεται να υπάρχει πλέον χώρος απεμπλοκής.

Το Ντόμινο των Εξελίξεων

Η Ρωσία, αντιγράφοντας τις ΗΠΑ, έσπευσε να επωφεληθεί της μακραίωνης σύγκρουσης μεταξύ Παλαιστινίων – Ιρανών και Ισραηλινών, σπρώχνοντας το Ιράν να ενεργοποιήσει το μέτωπο της Παλαιστίνης, για να διαταράξει την δυτική αρχιτεκτονική ασφαλείας στην Ανατολική Μεσόγειο και Μέση Ανατολή και να εξωθήσει τις δυτικές δυνάμεις να δεσμεύσουν πόρους και μέρος της προσοχής τους σε αυτή την περιοχή, εις βάρος του Ουκρανικού μετώπου, αν λάβουμε υπόψιν και τα λόγια του Ντ. Μεντβέντεφ λίγες μέρες μετά το χτύπημα της Χαμάς στις 07.10.2023.

Με την είσοδο των Χούθι της Υεμένης, στην σύγκρουση αυτή, η Ρωσία πέτυχε να πολλαπλασιάσει το κόστος διαχείρισης των δυτικών και να επαναφέρει στο προσκήνιο ζητήματα ενεργειακής επάρκειας και μεταφοράς αγαθών στην Ευρώπη. Η Δύση, για να λύσει το πρόβλημα των Χούθι, προχώρησε σε μια σειρά βομβαρδισμών, οι οποίες ως φαίνεται απέβησαν άκαρπες. Εκ του αποτελέσματος, φαίνεται πως μόνο με κάποια ουσιαστική επέμβαση εντός της Υεμένης μπορεί να κλείσει η πληγή. Μια τέτοια επιχείρηση όμως, θα τραβήξει την Δύση ακόμη πιο μακριά από το μέτωπο της Ουκρανίας. Αντ’ αυτού, είναι πιθανό οι Δυτικοί να κρίνουν πως είναι καιρός για μια κρίση στο Κοσσυφοπέδιο, η οποία θα δημιουργήσει παρόμοια προβλήματα στην Ρωσία. Μια αίσια έκβαση δε της κρίσης αυτής για τους δυτικούς, μπορεί να επιφέρει ακόμη και τον πλήρη εκτοπισμό της Ρωσίας από τα Βαλκάνια.

Το μεσανατολικό, όπως και το Ουκρανικό, αντικατοπτρίζουν γενικότερα το μεταβατικό στάδιο από το μονοπολικό σύστημα σ’ αυτό του πολυπολικού κόσμου. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, είναι αναμενόμενα φαινόμενα οι διάσπαρτες τοπικές αναφλέξεις στον παγκόσμιο χάρτη, οι οποίες θα εξουθενώνουν τους κραταιούς δρώντες και θα δίνουν την ευκαιρία σε αναθεωρητικές δυνάμεις να αναδιαμορφώσουν το περιβάλλον τους. Καθώς οι ΗΠΑ με την Ρωσία βρίσκονται σε έναν ανοικτό ανταγωνισμό, η Κίνα προετοιμάζεται για μια εισβολή στην Ταϊβάν. Σε μια στιγμή μεγάλων κρίσεων στο εσωτερικό των ΗΠΑ και στην απορρόφηση της Δύσης στα μέτωπα μακριά από την Σινική Θάλασσα, το σενάριο μιας σύγκρουσης στην περιοχή γίνεται όλο και πιο πιθανό. Αν και οι αναλυτές θεωρούν πως η Κίνα θα επιχειρήσει την επανένωση της νήσου με την ηπειρωτική χώρα με στρατιωτικά μέσα, κοντά στο 2028, κατά την εκτίμησή μου αυτό θα γίνει νωρίτερα και συγκεκριμένα κατά την στιγμή που το Ουκρανικό θα πλησιάζει στην λήξη του.

Οι ΗΠΑ, ήδη από το 2021 έχουν προχωρήσει σε βήματα για την αποτροπή αυτού του σεναρίου και την συγκράτηση της Κίνας. Διακρίνοντας πως η περιοχή της “Ημισελήνου”(Rimmland/Crescend) είναι πλέον κατά βάση γκρίζα, οι Αμερικανοί επιχειρούν να εδώ και καιρό να επανενεργοποιήσουν παλιές συμμαχίες, με σκοπό να δημιουργήσουν μια γεωπολιτική μέγγενη που θα μπορέσει να επαναφέρει την περιοχή στην Αγγλοσαξονική σφαίρα. Συγκεκριμένα, στα πλαίσια της νέας αυτής προσέγγισης, οι ΗΠΑ προχώρησαν στην δημιουργία της συμφωνία A.UK.US, η οποία πρόκειται για μια στρατιωτική συμμαχία μεταξύ των ΗΠΑ, του Ηνωμένου Βασιλείου και της Αυστραλίας. Η Κίνα αντέδρασε ιδιαίτερα έντονα σε αυτή την κίνηση, συνάπτοντας συμφωνία φιλοξενίας στρατιωτικών βάσεων στα Νησιά του Σολομώντα, η οποία έγινε αποδεκτή από τις ΗΠΑ με απειλές έναντι του νησιωτικού αυτού κρατιδίου.

Εκτός της A.UK.US, οι ΗΠΑ έχουν προχωρήσει στην αναθέρμανση των σχέσεων με την Νότιο Κορέα και την Ιαπωνία. Ο δεδηλωμένος σκοπός των ΗΠΑ είναι οι χώρες αυτές να γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ, ούτως ώστε να επικρέμεται διαρκώς επί των Κινέζων, ο κίνδυνος να αντιμετωπίσουν την απάντηση ενός πολυπληθούς συνασπισμού κρατών, όταν αυτοί επιχειρήσουν να αναθεωρήσουν την περιφερειακή τάξη με προσάρτηση της Ταιβάν. Σε περίπτωση που οι Αμερικανοί ολοκληρώσουν αυτό το σχέδιο, το ΝΑΤΟ και τα υποσυστήματα του (π.χ. υποσύστημα Ανατολικής Μεσογείου), θα εκτείνονται από το Finmark της Νορβηγίας μέχρι την Κρήτη και από εκεί στο Σύδνεϋ, στην νήσο Σαππόρο και στην Βερίγγειο θάλασσα. Με αυτό τον τρόπο θα είναι σε θέση να αποκλείσουν τις δυνάμεις της Ευρασίας από τις θαλάσσιες εμπορικές ζώνες και να ασκήσουν πίεση σε αδέσμευτες χώρες της περιοχής της Eσωτερικής Hμισελήνου (χώρες της Αραβικής Χερσονήσου και της ευρύτερης Μέσης Ανατολής).

Κατόπιν του Ουκρανικού, οι Αμερικανοί σταδιακά αναθέτουν στους Ευρωπαίους την αναχαίτιση της Ρωσίας και την περιφρούρηση της Ανατολικής Ευρώπης και των θερμών θαλασσών (υποσύστημα ανατολικής Μεσογείου), ενώ μαζί με τις άλλες ναυτικές δυνάμεις της Συμμαχίας, επιχειρούν να επικεντρωθούν στον Ειρηνικό και στην αναχαίτιση της Κίνας.

Ο Νέος Χώρος Σύγκρουσης

Σύμφωνα με την προηγούμενη εμπειρία της ανθρωπότητας, ο κόσμος καθυστερεί να αντιληφθεί πως βρίσκεται σε παγκόσμια σύρραξη. Στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο για παράδειγμα, ο κόσμος συνειδητοποίησε την έκταση του πολέμου ( πως δηλ. ήταν παγκόσμιος )  μόλις μετά την επίθεση στις 7 Δεκεμβρίου του 1941 στο Πέρλ Χάρμπορ και την επίσημη ενοποίηση των πολέμων της Ευρώπης, Αφρικής και Ασίας. Ο πόλεμος όμως μαινόταν ήδη από τις 17 Ιουλίου 1936, με το ξέσπασμα του Ισπανικού Εμφυλίου.

Οι παρόντες χρόνοι, φέρουν πολλές ομοιότητες με τα γεγονότα αυτά. Στις 7  Ιουλίου του 1937, μετά τον Ισπανικό Εμφύλιο ακολούθησε το ξέσπασμα του Β’ Σινοϊαπωνικού πολέμου, ενώ δύο χρόνια αργότερα, την 1η Σεπτεμβρίου του 1939, ξεκινά και επίσημα ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος, με την εισβολή της Γερμανία στην Πολωνία. Πριν από αυτά τα γεγονότα, το 1929 έλαβε χώρα η μεγαλύτερη οικονομική κρίση του 20ου αιώνα.

Οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης του 2008 ποτέ δεν εξαλείφθηκαν, ενώ ακολουθήθηκαν από την κρίση του Κορονοϊού και την επέλαση του πληθωρισμού, μνημόνια σε χώρες της Ευρωπαϊκής Μεσογείου. Από την άλλη, η Ανατολική Ευρώπη φλέγεται από το 2014 και ξεπετάγονται διαρκώς σπίθες στη Δυτική Αφρική, στα Βαλκάνια, την Μέση Ανατολή και την Αραβική Χερσόνησο, ενώ οι γεωπολιτικές πλάκες του Ειρηνικού σείονται διαρκώς. Ακόμη και τα θεμέλια της Αμερικής βρίσκονται υπό αμφισβήτηση και αρχίζουν να ακούγονται μέχρι και αποσχιστικές φωνές. Μήπως είναι καιρός να αναρωτηθούμε αν βρισκόμαστε ήδη σε έναν ακόμη Παγκόσμιο Πόλεμο, με σημεία πυρός την Ανατολική και Βόρεια Ευρώπη, την Μέση Ανατολή και τον Ειρηνικό;

Αυτό που βλέπουμε σήμερα, είναι οι πόνοι του τοκετού μιας νέας διεθνούς τάξης. Εν μέσω αυτής της γέννας όμως, τα πράγματα που μπορούν να συμβούν είναι πολλά. Δεδομένης της τεχνολογικής εξέλιξης, που μεταξύ άλλων έφερε και την τρομερή ισχύ του πυρός που διαθέτουμε σήμερα, δεν είναι βέβαιο πως κατά το τέλος του τοκετού θα υπάρχει κόσμος.