Οδοιπορικό στην καμένη γη της Πάφου: Η επόμενη μέρα

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Μπορεί το μεσημέρι να σήμανε μερικώς λήξη του συναγερμού με την επίσημη ενημέρωση της Πυροσβεστικής ότι όλα πλέον τα μέτωπα της καταστροφικής πυρκαγιάς είναι υπό έλεγχο, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι επέστρεψε και το χαμόγελο στα πρόσωπα των εκατοντάδων ανθρώπων που είδαν σε πολλές περιπτώσεις τον χάρο με τα μάτια τους ή που στην καλύτερη περίπτωση βίωσαν τις υλικές ζημιές.

Η επόμενη μέρα στο Ψάθι, την Χούλου, τη Λεμόνα, το Πολέμι, τον Άγιο Δημητριανό και σε μικρότερο βαθμό σε κοινότητες από την Αμαργέτη μέχρι τον Στατό, δεν παύει να είναι μια μαύρη μέρα. Μαύρη όπως η γη τους, που πλέον καμία σχέση έχει με την ελκυστική και καταπράσινη ύπαιθρο που αποτελούσε πόλο έλξης κυπρίων και ξένων επισκεπτών κάθε καλοκαίρι.

Μια βόλτα στις πληγείσες περιοχής από το πρωί σήμερα, ήταν αρκετή για να αντιληφθεί ο καθένας ότι τα πράγματα πολύ δύσκολα θα ξαναγίνουν όπως παλιά: Συνεργεία της Επαρχιακής Διοίκησης, της ΑΗΚ, του Τμήματος Υδάτων, των κοινοτικών αρχών ασχολούντο με την επιδιόρθωση καταστροφών, άλλα συνεργεία ακόμη εργάζονταν για κατάσβεση μικρών εστιών φωτιάς που σιγόκαιγαν 24 ώρες μετά ή με την απομάκρυνση ερειπίων, κλιμάκια της Πολιτικής Άμυνας, της Αστυνομίας, της Πυροσβεστικής και του Τμήματος Δασών προσπαθούσαν να διασφαλίσουν ότι η επιστροφή των ανθρώπων στις εστίες τους θα ήταν όντως ασφαλής.

Και μετά την διαδικασία που ακολουθήθηκε για την κατάσβεση της πυρκαγιάς, στο προσκήνιο άρχισαν να έρχονται οι μικρές ανθρώπινες ιστορίες που πλέον προσωποποιούν την καταστροφή και της δίνουν ανθρώπινο πρόσωπο. Όπως του κοινοτάρχη της Χούλου, ο οποίος με δάκρυα στα μάτια μιλούσε στα δημοσιογραφικά μικρόφωνα λέγοντας με παράπονο και παραίτηση, όχι με θυμό: "Εγώ μόνος μου εκκένωσα το χωριό για την ασφάλεια των συγχωριανών μου, μόνοι μας γλυτώσαμε, όχι χάρη σε κανένα. Όταν μας είπαν εκκενώστε το χωριό, είστε σε κίνδυνο, εμείς ήδη είμαστε στον δρόμο μακριά από την Χούλου".

Ή όπως τον συνάδελφο του του γειτονικού Ψαθιού, που με σπασμένη φωνή διηγείτο στους δημοσιογράφους ότι: " Μέχρι να σπεύσουν εδώ πάνω, οι φωτιές ήταν μέσα στο Ψάθι. Έπαιρνα τηλέφωνα και ούρλιαζα, μα πού είσαστε, οι φωτιές είναι μέσα στα σπίτια μας".

Και όπως τον κτηνοτρόφο που έδειχνε στις κάμερες και τις φωτογραφικές μηχανές τα γόνατα του με τις παγοκυψέλες δεμένες πάνω: "Χρειάστηκε από ψες να έχω αυτές για να μπορώ να σταθώ στα πόδια μου και να βοηθήσω τον γιο μου να σωθεί ότι μπορούσε. Οι κότες μας χάθηκαν, τα χοιρίδια μας χάθηκαν, τα πρόβατα μας χάθηκαν".