Ο πόλεμος μέσα από τα μάτια ενός παιδιού: Μια πανέξυπνης σύλληψης εργασία ενός μαθητή της Πόλης

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Ένα παιδί της ΣΤ’ τάξης του Δημοτικού Σχολείου Πόλης Χρυσοχούς έχει συγγράψει ένα εκπληκτικό κείμενο για τα όσα βλέπουν, νοιώθουν και βιώνουν τα παιδιά της Ουκρανίας εξαιτίας του πολέμου. Ο Κυριάκος Αργυρού προβληματίζεται για την τραγωδία των συνομίληκων του στη χώρα αυτή και μέσα από την ενσυναίσθηση κατανοεί και αισθάνεται τι μπορεί να βιώνουν αυτά τα παιδιά, καταφέροντας να εκπονήσει ένα σπουδαίο κείμενο, αξίζοντας συγχαρητήρια.

Η πανέξυπνη στη σύλληψη εργασία του μαθητή της ΣΤ’2 τάξης του Δημοτικού Πόλεως, έχει ως εξής:

« Αγαπημένε μου φίλε/η,

Σου στέλνω αυτό το γράμμα γιατί τώρα στην Ουκρανία γίνεται πόλεμος και θέλω να με βοηθήσεις να διαδώσουμε το μήνυμα σε όλα τα στόματα, τις καρδιές και τις σκέψεις όλων των ανθρώπων, ότι ο πόλεμος δεν έχει νικητές αλλά μόνο χαμένους.

Το όνομα μου δεν είναι σημαντικό, γιατί στέλνω αυτό το γράμμα εκ μέρους όλων των παιδιών της Ουκρανίας. Μέχρι πριν από δυο βδομάδες όλα τα παιδιά ζούσαμε μια συνηθισμένη ζωή. Πηγαίναμε σχολείο και φροντιστήρια, παίζαμε με τους φίλους μας στις γειτονιές και είχαμε ένα σπίτι.

Όλα ξεκινήσαν να αλλάζουν την Πέμπτη, 24 Φεβρουάριου του 2022. Ήταν βράδυ, όταν όλη η Ουκρανία άκουσε τις σειρήνες του πολέμου να ηχούν στα αυτιά τους. Εγώ, σαν όλα τα παιδιά ήμουν πολύ ταραγμένος όταν άκουσα τις σειρήνες και τους βομβαρδισμούς. Το έδαφος τρανταζόταν και τα παράθυρα θρυμματίζονταν.

Βιαστικά ετοιμάσαμε τις βαλίτσες μας με ρούχα, πήραμε ζεστά σακάκια και λίγα κονσερβοποιημένα τρόφιμα. Γρήγορα εγκαταλείψαμε το σπίτι μας για να πάμε σε ένα καταφύγιο. Όταν φτάσαμε είδαμε πάρα πολύ κόσμο ο οποίος ήταν πανικοβλημένος. Είδα παιδιά να κλαίνε, γυναίκες να φωνάζουν από φόβο για το πόλεμο και άντρες να είναι θυμωμένοι για την κατάσταση στη χώρα μας.

Εγώ νιώθω πολύ φοβισμένος και τρομοκρατημένος γιατί δεν έχω ξαναζήσει μια τέτοια κατάσταση. Η φρίκη του πολέμου με κάνει να αισθάνομαι τραυματισμένος ψυχικά. Οι βομβαρδισμοί, οι σειρήνες, οι σκέψεις για το αύριο είναι μια συνεχόμενη πηγή αγωνίας. Δεν μπορώ καν να θυμηθώ την τελευταία φορά που είδα τους φίλους μου, ούτε καν τους συμμαθητές μου. Δεν ξέρω αν είναι ακόμα ζωντανοί και καλά. Δεν ξέρω αν η οικογένειά μου θα επιβιώσει από αυτόν τον πόλεμο και είμαι σίγουρος ότι ο πατέρας μου θα πάει να πολεμήσει για τη χώρα μας. Αυτό με κάνει να νιώθω πολύ θυμωμένος γνωρίζοντας ότι μπορεί να μην τον ξαναδώ. Νιώθω θυμό γιατί οι εχθροί δεν σκέφτονται τους ανθρώπους όταν αρχίζουν τον πόλεμο, νοιάζονται μόνο για το προσωπικό τους κέρδος. Αυτός ο πόλεμος προκαλεί μόνο πόνο, αγωνία και καταστροφή των οικογενειών.

Ελπίζω ότι όποιος το διαβάσει αυτό, να προσπαθήσει να μας βοηθήσει με όποιον τρόπο μπορεί, ώστε αυτός ο καταραμένος πόλεμος να σταματήσει. Παρακαλώ βοηθήστε μας».