ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ: Τραγωδίες ΙΙ

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Μόλις χθες η στήλη ασχολείτο με τις τραγωδίες ανά τον κόσμο. Μαθαίνοντας έκπληκτη με το ξημέρωμα της καινούργιας μέρας για τη νέα τραγωδία στη Νίκαια.

Είναι παράξενο, αλλά εξ αρχής η συγκεκριμένη καταστροφή έμοιαζε στα μάτια του Κύπριου πιο «οικεία» από τις προηγούμενες σε Παρίσι, Βρυξέλες, ΗΠΑ, Ιταλία. Ήταν η «χωροταξία» του νέου μακελιού που βοήθησε σε αυτό- ήταν η θάλασσα δίπλα από το σκηνικό του χάους, λες κι’ έβλεπες την Κάτω Πάφο, ήταν η παραλιακή λεωφόρος με τις βόλτες των ανέμελων ανθρώπων, λες και περπατούσες στον Πρωταρά, ήταν οι τουρίστες που περιφέρονταν για διασκέδαση και ξεκούραση, λες και έβλεπες τις ορδές των βορείων στην καλοκαιρινή Κύπρο, ήταν οι εκδηλώσεις με τα πυροτεχνήματα, λες και έβλεπες το λιμανάνι της Κάτω Πάφου που φωτίζεται κάθε βράδυ τους καλοκαιρινούς μήνες από τα πολύχρωμα αυτά υλικά.

Ακόμη και η συγκυρία της εθνικής γιορτής των Γάλλων, συνέπεφτε την ώρα αυτή με τη δική μας επέτειο της καταστροφής.

Τί σου είναι μερικές φορές η μοίρα...

*Συνειδητοποίησα τη δύναμη της εικόνας, βλέποντας τις αντιδράσεις του μικρού, στις ενημερωτικές εκπομπές της τηλεόρασης.

«Ρε μπαμπά, είναι όπως τον μόλο της Κάτω Πάφου», ήταν η πρώτη αυθόρμητη αντίδραση του. «Σαν εμάς, που περπατάμε στον πεζόδρομο από τα Μπάνια στο λιμανάκι».

Είχε δίκαιο, παραδέχθηκα επικεντρώνοντας και εγώ στην εικόνα που είχα μπροστά μου. Η θάλασσα, ο μόλος, τα φώτα των ξενοδοχείων και των μαγαζιών, τα αυτοκίνητα που πηγαινοέρχονται ή που είναι σταθμευμένα, το πολύχρωμο μωσαικό των ανθρώπων που περνούν καλά- με την καταστροφή να πλησιάζει χωρίς να το ξέρουν.

Παρέμεινε καρφωμένος στα όσα έδειχνε η τηλεόραση για ώρα, ρωτώντας τα πώς και τα γιατί.

Πόσο απλό είναι να βιώσει ένα παιδί τη σκληρότητα του κόσμου, συνειδητοποίησα, όταν έχει ένα μικρό, έστω, μέτρο σύγκρισης. Διότι, τον πόλεμο στο Ιράκ, τη Συρία, τις αμερικανικές πόλεις τις προσλαμβάνει ακόμη ως κινηματογραφική ταινία, στυλ Ράμπο και Τσακ Νόρρις.

Χθες όμως, η Νίκαια ήταν η «δική» μας πόλη- οι άνθρωποι πλάι στη θάλασσα, η καλοκαιρνή τσάρκα, η νυχτερινή έξοδος στην παραλία.

*Υ.Γ. Με όλο τον σεβασμό και αντιλαμβανόμενος τις τεράστιες διαφορές κλίμακας μεγάλων χωρών με το δικό μας χωριουδάκι: Ούτε τα στοιχειώδη δεν φαίνεται να μπορούν να πράξουν κάποιες, κατά τα άλλα, χώρες-υπερδυνάμεις.