ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ: Πού σταματά η ελευθεροτυπία;

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Πριν μερικούς μήνες, η φριχτή κατάληξη στα γραφεία του γαλλικού σατυρικού περιοδικού Charlie Hebdo της διακωμώδησης ζητημάτων για τα οποία οι μουσουλμάνοι αισθάνονται έντονα, προκάλεσε (και δικαίως) αρκετό σοκ στο παγκόσμιο, ώστε να πνιγούν οι λιγοστές φωνές διαμαρτυρίας και Δυτικών κατά των ιθυνόντων του περιοδικού. Το πολύνεκρο αποτέλεσμα μιας επίθεσης κατά της ελευθεροτυπίας και, ας μην κρυβόμαστε, το γεγονός ότι θύτες ήταν φανατικοί ισλαμιστές και θύματα χριστιανοί στην καρδιά της Ευρώπης, ήταν συνθήκες αρκετές για να γεμίσει ο κόσμος με τα «Είμαστε όλοι Charlie Hebdo».

*Προχθές, το ίδιο περιοδικό ξαναμπήκε στο μάτι του κυκλώνα- από τη λάθος πλευρά όμως αυτή τη φορά. Το «αστείο» κατά των θυμάτων του σεισμού στην Ιταλία, ξεσήκωσε θύελλες σε όλη την Ευρώπη. Πλέον, ουδείς είναι Charlie Hebdo, όλοι είναι-προφανώς- ιταλοί σεισμόπληκτοι και στέκονται απέναντι από το γαλλικό έντυπο- οι θεωρίες περί της ελευθεροτυπίας είναι σήμερα πολύ πολύ ψιθυριστές σε σχέση με το μακελιό λόγω του Μωάμεθ.

*Είναι ίσως μια καλή ευκαιρία, τώρα που η υπέρβαση των ορίων αφορά «πολιτισμένους Δυτικούς» και όχι «ακραίους φανατικούς», να ξαναδούν άπαντες το ζήτημα της ελευθεροτυπίας, αν υπάρχουν όρια και πού σταματούν αυτά. Και ας παραδεχθούμε, έστω και λοιδορούμενοι από την πνευματική πρωτοπορία της προηγμένης Δύσης, ότι λάθος είχε το περιοδικό και στην περίπτωση του «αστείου» με τα ιερά των μωαμεθανών.  Αν ο άλλος δεν δέχεται αστεία με τη θρησκεία του, οφείλεις να το σεβαστείς.

Αλλιώς, κάνε γαργάρα και τη σημερινή «έμπνευση» του σατυρικού περιοδικού με τα θύματα του σεισμού, καταπίνοντας τη βλακώδη θέση ότι η ελευθεροτυπία είναι υπεράνω όλων- αν και κάτι μου λέει, μετά την οργίλη αντίδραση όλων για το θέμα της Ιταλίας, ότι υπεράνω όλων θεωρούμε την ελευθεροτυπία μόνο άμα θίγει τον Άλλο, όχι εμάς.

*Δύο χοντράδες του ίδιου περιοδικού, βάζουν ξανά στο τραπέζι το αιώνιο ερώτημα πού σταματά η ελευθεροτυπία. Και παράλληλα, θέτουν επί τάπητος και το ζήτημα της στάσης των πολιτών στο τί κλίμα διαμορφώνουν οι επιτελείς των ΜΜΕ. Κοντολογίς, δεν γίνεται να θυμόμαστε ότι υπάρχουν και όρια στην ελευθεροτυπία όταν βάλλεται το δικό μας αξιακό σύστημα, ενώ όταν χτυπάμε ευαισθησίες του ξένου να θεωρούμε ακατανόητες τις αντιδράσεις του- έστω και αν είναι σκοταδιστικές.

Σε διαφορετική περίπτωση θα συνεχίσουμε να θρηνούμε θύματα, αρκούμενοι σε ηλιθιότητες του μάρκετινγκ, τύπου «Είμαστε όλοι Γάλλοι, Ιταλοί, ντανταιστές, καταραμένοι ποιητές» και δεν συμμαζεύεται.