ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ: Ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Στη Γαλλία, όπου σήμερα αρχίζει το Euro 2016, επίσημοι και απλός κόσμος προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν (και δεν μπορούν) ποιά αρρώστεια μπορεί να δημιουργεί καταστάσεις όπως αυτές που παρακολουθούμε μήνες τώρα, με τον κίνδυνο ενός νέου μακελιού να ακολουθεί ως σκιά το κάθε βήμα των ανθρώπων.

Εκεί που, παλιές εποχές, οι παραμονές μεγάλων γιορτών, κυρίως αθλητικών, αποτελούσαν ένα πανηγύρι χαράς και ώσμωσης ανθρώπων και πολιτισμών, σήμερα το καθαρώς αθλητικό σκέλος έρχεται σε δεύτερη μοίρα- πλέον, δεν θα πανηγυρίζουν όσοι κατακτήσουν ένα κύπελο, όσοι κόψουν πρώτοι το νήμα, όσοι επιτύχουν ένα ρεκόρ, αλλά όσοι κατορθώσουν να διεκπεραίωσουν μια μεγάλη εκδήλωση χωρίς να θρηνήσουμε νεκρούς ή χωρίς να σημειωθούν τρομοκρατικές επιθέσεις.

* Τα ταραγμένα χρόνια του ’60 και του ’70, το αντάρτικο πόλεως στις καπιταλιστικές πρωτεύουσες είχε τουλάχιστον την δικαιολογία ότι μετείχε στις κοινωνικές εξεγέρσεις και κυρίως ότι στοχοποιούσε τους εκπροσώπους των μορφών εξουσίας. Όχι ότι και σε εκείνες τις περιπτώσεις δικαιολογείτο η τυφλή βία, αλλά τουλάχιστον οι δράστες επιχειρούσαν να βάλουν στο τραπέζι μια επίφαση λογικής δικαιολόγησης των ενεργειών τους- οι βλαμμένοι του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου οικοδομήματος, ενεργούν καθ’ εικόνα και ομοίωση της εποχής μας: Μακελειό να’ ναι κι’ ότι να’ ναι.

*Το γκροτέσκο της «καλής» Ευρώπης και του «κακού» Ισλάμ, σε όλο του το μεγαλείο: Οι δράστες να περιφέρονται από χώρα σε χώρα φορτωμένοι εκρηκτικά, οι ευρωπαικοί μηχανισμοί να τρέχουν ξωπίσω τους και να μην φτάνουν, οι θρησκευτικοί ηγέτες των δραστών από την ασφάλεια της απόστασης να «εξηγούν» ότι χτυπήθηκε η ευρωπαική πολιτική του ιμπέριουμ έναντι του μουσουλμανικού στοιχείου και οι ίδιοι οι απλοί πολίτες να βασίζονται στη θεά τύχη για να συνεχίζουν αρτιμελείς τη ζωή τους, εκεί που περπατούν, δουλεύουν ή αναπαύονται.

Σχιζοφρένεια κανονική.

*Στα καθ’ ημάς, οι τραγωδίες είναι λιγότερο εντυπωσιακές, ωστόσο καθημερινές: Το παιδί που, ακόμη, μεταβαίνει νηστικό στο σχολείο, οι γονείς που αναμένουν το τηλεφώνημα για να ξαναπιάσουν δουλειά, ο 30χρονος που συμπληρώνοντας εξάμηνο στην ανεργία χαρτζιλικώνεται από τον γέρο του, η φοιτήτρια που πήρε πρόωρα το δρόμο της επιστροφής ελλείψει ρευστού.

*Δεν πειράζει όμως- σημασία έχει ότι είμαστε στην μεγάλη οικογένεια της ευρωζώνης. Τουλάχιστον εμείς εδώ, από απόψε θα μπορέσουμε να κάτσουμε στον καναπέ μας και να δούμε το Euro, χωρίς να έχουμε έγνοια αν μας έρθει καμιά αδέσποτη από πίσω, όπως οι Γάλλοι.