ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: Ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος...

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Στο Λονδίνο ο κόσμος προσπαθεί να συνειδητοποιήσει (και δεν μπορεί) πια αρρώστεια μπορεί να δημιουργεί θύματα όπως τον έρμο των στρατιώτη που έχασε για το τίποτα τη ζωή του, κυριολεκτικά εν μέση οδό. Τα ταραγμένα χρόνια του ’60 και του ’70, το αντάρτικο πόλεως στις καπιταλιστικές πρωτεύουσες είχε τουλάχιστον την επίφαση ότι μετείχε στις κοινωνικές εξεγέρσεις και κυρίως ότι στοχοποιούσε τους εκπροσώπους των μορφών εξουσίας- οι βλαμμένοι του Λονδίνου, ενήργησαν καθ’ εικόνα και ομοίωση της εποχής μας: Μακελειό να’ ναι κι’ ότι να’ ναι.

Το γκροτέσκο της Δύσης σε όλο του το μεγαλείο: Οι δράστες στον τόπο του εγκλήματος να συμπεριφέρονται ως κήρυκες περιθωριακών δογμάτων στο Χάιντ Παρκ, οι θρησκευτικοί τους ηγέτες από την ασφάλεια της απόστασης από τα δρώμενα να «εξηγούν» ότι χτυπήθηκε η πολιτική του βρετανικού ιμπέριουμ έναντι του μουσουλμανικού στοιχείου και οι ίδιοι οι βρετανοί να δείχνουν βίντεο με το θύμα να παραγγέλλει πίτσα λίγες μέρες πριν το θάνατο του, εν είδη κάθαρσης έναντι των κακών της άλλης πλευράς.

Σχιζοφρένεια κανονική.

*Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, τα χτυπήματα στην κοινή γνώμη από ένα λαό που είναι προφανές ότι βρίσκεται σε μόνιμη απόσταση από την κοινή λογική, είναι συνεχή- τις απανωτές δολοφονίες από μανιακούς κατόχους όπλων, διαδέχονται απίστευτες στους πολίτες με μια μέση ευρωπαική κουλτούρα ιστορίες για πεντάχρονα που πυροβολούν δίχρονα, για διαταραγμένους ψυχικά ανθρώπους που κρατούν εγκλωβισμένους συνανθρώπους τους σε πυκνοκατοικημένες γειτονιές για δεκαετίες, χωρίς ουδείς να πάρει είδηση, για περιθωριακούς που ξαφνικά γίνονται ήρωες επειδή έκαναν το αυτονόητο: κάλεσαν την Αστυνομία όταν κάποιος φώναζε βοήθεια.

*Στον αντίποδα της χριστιανικής Δύσης, η μουσουλμανική Ανατολή φέρεται στους δικούς της πιστούς το ίδιο «μεγαλόψυχα»: Οι χιλιάδες νεκροί σε φάμπρικα ένδυσης λόγω των πρωτόγονων συνθηκών εργασίας και τα παιδιά που κάηκαν ζωντανά σε λεωφορείο λόγω της παλαιότητας και της μη συντήρησης του οχήματος, προφανώς θα αισθάνονται ευτυχισμένοι εκεί που είναι επειδή δεν πήγαν από το βόλι αλλόθρησκου.

*Στα καθ’ ημάς, οι τραγωδίες είναι λιγότερο τηλεοπτικές, ωστόσο καθημερινές: Το παιδί που, αναγκαστικώς, μεταβαίνει νηστικό στο σχολείο, η μάνα που αναμένει το τηλεφώνημα από το δημαρχείο για να παραλάβει το φαί του μεσημεριού, οι γονείς που συμπληρώνουν εξάμηνο στην ανεργία και η φοιτήτρια που παίρνει πρόωρα το δρόμο της επιστροφής ελλείψει ρευστού.

Δεν πειράζει όμως- σημασία έχει ότι είμαστε στην μεγάλη οικογένεια της ευρωζώνης.