ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ: Κάποιων από εμάς, τα ελληνικά είναι λίγα!

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Η ελληνική είναι μια πολύ δύσκολη γλώσσα- γνωστό αυτό τοις πάσι. Και η πολιτική, είναι μια πολύ δύσκολη «τέχνη»- αυτό κι’ αν είναι γνωστό τοις πάσι. Ο συνδυασμός δύο τέτοιων δυσκολιών, μπορεί να αποδειχθεί τοξικός για τον μέσο πολίτη. Ο οποίος δεν είναι  δύσκολο να ξεχάσει και τα λίγα που ξέρει- και από ελληνική και από πολιτική.

Προσπαθώ μέρες τώρα να ανακαλύψω πού είναι το «νέο» που μας φέρνουν οι υποψήφιοι γύρω από το κάθε θέμα που τίθεται προς συζήτηση, από τα μείζονα όπως το Κυπριακό κι η οικονομία, μέχρι τα ελάσσονα, όπως το ενδιαφέρον του κόσμου σε διαδικασίες που γίνονται στις τοπικές αρχές-μάταιος κόπος.

*Βγαλμένοι από την ίδια θαρρείς κόπια υποψήφιοι ασχέτως κόμματος, ιδεολογίας, ηλικίας ή γένους, κάνουν ακριβώς τα ίδια πράγματα: Καταγγέλλουν τα όσα γίνονται απόντων των ιδίων από την πολιτική σκηνή ως προβληματικά ή μη ικανοποιητικά, αραδιάζουν πεντέξι κοινοτυπίες του στυλ «να εμπνεύσουμε τον κόσμο να έρθει κοντά» ή «ο κόσμος θέλει νέα άτομα για νέα πνοή» και όταν τελικώς η κουβέντα καταλήξει στο δια ταύτα, τσιμπιόμαστε να επιβεβαιώσουμε ότι δεν τελούμε υπό την επίρροια ψυχοτρόπων.

*Το μόνο που βρήκε να τονίσει ένας υποψήφιος στην εύλογη δημοσιογραφική παρατήρηση ότι οι νυν πολιτικοί όντως δουλεύουν στην κατεύθυνση της διαφάνειας, ήταν ότι άργησαν να...καταγγείλουν τα όσα στρεβλά ψυχανεμίζονταν να συμβαίνουν.

Ο έταιρος θυμήθηκε ότι το πρόβλημα με την απουσία ενδιαφέροντος των πολιτών στα κοινά έχει τη βάση του στο ότι τα...πρακτικά των δημοτικών συνεδριάσεων δεν κοινοποιούνται- το ότι όλες οι συνεδριάσεις είναι ανοιχτές, πλην όμως ουδείς εξ ημών χάνει τα βράδια του να ασχολείται με αυτές, ήταν ψιλά γράμματα για τον επίδοξο ηγέτη.

Και η θηλυκή πλευρά της «νέας πνοής», δεν τα πάει άσχημα όμως: Αισθανόμενη κάπως μεταξύ Ματλίν Ολμπράιντ, Κοντολίζα Ράις και Χίλαρι Κλίντον, η νεοφανής πολιτικός προειδοποιεί τον Πρόεδρο να μην τολμήσει στο όνομα μιας άρον άρον λύσης να υπογράψει οτιδήποτε που δεν θα συνιστά επιστροφή στο προ του 1974 στάτους.

Λαμπρά!

*Το καταληκτικό ερώτημα είναι ένα: Πού στο καλό τους έχουν κρυμμένους όλους αυτούς τα κόμματα; Με ποιά ταχυδακτυλουργικά κόλπα τους ρίχνουν μπροστά μας, πιάνοντας μας στον ύπνο κάθε πενταετία; Και, τελικά, πόσο Μπαμπινιώτης πρέπει να γίνω για να συλλαμβάνω τα υψηλά νοήματα τους;

Διότι, νόμιζα ότι πέντε νοήματα στην ελληνική, κουτσά-στρουβά, τα βγάζουμε. Άρα, ή κάποιων σε αυτό τον τόπο είναι λίγα τα ελληνικά μας ή λάθος μάθαμε την έννοια της πολιτικής.