ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: Τη μέρα που χάσαμε τον μπούσουλα.

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Τη μέρα που οι θεωρητικοί της ελεύθερης οικονομίας ξυπνούσαν με ένα τρομερό πονοκέφαλο και που ο Μπιθικώτσης τραγουδούσε από το διπλανό κουτούκι «στείλ’ ουρανέ μου ένα πουλί, να πά’ στη μάνα υπομονή», οι δικαστές ανακάλυπταν ότι οικονομικώς και ταξικώς ήταν ριγμένοι έναντι των υπολοίπων- δεν είναι, όντως, εύκολο να συνειδητοποιήσεις μέσα στον τόσο λαικισμό των πολλών, ότι την ώρα που εσύ λιώνεις στη δουλειά καθισμένος με τις ώρες πάνω σε μια πολυθρόνα, κάποιοι άλλοι προνομιούχοι συμπατριώτες σου έχουν την πολυτέλεια να τα ξύνουν με τις ώρες, να περνούν τις ώρες τους πηγαίνοντας από τον καφενέ στο γήπεδο και από την παραλία στην καφετέρια, καθότι άνεργοι.

* Τη μέρα που κάποιοι βρήκαν την αφορμή για να ξεθάψουν από τα νεανικά τους μπαούλα το βινύλιο της «Ρεζέρβας», ακούγοντας στο Μακρύ Ζειμπέκικο για το Νίκο, τον Νιόνιο να αποφαίνεται ξανά ότι «το δικαστήριο λειτουργούσε εκεί μέσα, μα η Δικαιοσύνη ήταν απ’ έξω», λοιδορήθηκαν από την σιωπηλή πλειοψηφία γιατί θορυβούσαν την ώρα που οι τηλεοράσεις έσταζαν αίμα- ήταν η στιγμή που οι καταδικασθέντες για τον φόνο του Άντη προσέφεραν εαυτούς στο φιλοθέαμον κοινό στο διάστημα μεταξύ της πόρτας του δικαστηρίου και της πόρτας της κλούβας.

* Τη μέρα που έκπληκτοι οι διανοούμενοι της μεταμοντέρνας αριστεράς ανακάλυπταν με το στόμα ορθάνοιχτο ότι το ευαγγέλιο τους, η έξωση του κράτους από κάθε οργανισμό και υπηρεσία, σημαίνει ουσιαστικά ότι αυτομάτως περνάμε από το «οι αριθμοί πένονται και οι άνθρωποι ευημερούν» στο «οι αριθμοί ευημερούν και οι άνθρωποι πένονται», το facebook κατέρρεε από την οδύνη των θιασωτών του υγιούς βορειοευρωπαικού μοντέλου για την έρμη την ΕΡΤ- που δεν μπόρεσε να μετατραπεί εγκαίρως η αδαής σε ένα BBC, ένα CNN ή έστω ένα ZDF, παρά μόνο προσελάμβανε αβέρτα κόσμο παρά τις προειδοποιήσεις του πολιτικού κόσμου και των διανοουμένων να μην το πράττει.

*Τη μέρα που ο Ουλτ Ουιτμαν στεκόταν αμήχανος μπροστά στον πάγκο του αμερικάνικου σούπερμαρκετ σκαλίζοντας τα κρέατα και ρωτώντας ποιός σκότωσε τις χοιρινές μπριζόλες, οι νοικοκυρές στα δικά μας σούπερμαρκετ στέκονταν αμήχανες μπροστά στον πάγκο του χασάπη, ψηλαφώντας το σβέρκο τους και ρωτώντας ποιός σκότωσε το δικό τους κεφάλι- η απάντηση δεν είναι ο χασάπης, αυτός εργάζεται με προσωπικό κοντράτο και οι συντεχνίες είναι απούσες.

*Τη μέρα αυτή, χάσαμε τον μπούσουλα, αλλά κερδίσαμε τον εκσυγχρονισμό μας.