ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: Τί είπαμε ότι είναι το Κομπάνι;

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Το μεγάλο θύμα του Pafosgate, δεν είναι ούτε όσοι αποδείχθηκαν ή θα αποδειχθούν ένοχοι, ούτε όσοι θα σπιλωθούν, δικαίως ή αδίκως, ως ενεχόμενοι στις γκρίζες διαδρομές του χρήματος. Το πρώτο αίμα από το αίσχος της Πάφου, αφορά στους αθώους και πλέον αδύναμους: Αυτούς που όντως βασίζονται στην φιλανθρωπία. Το ψυχανεμιστήκαμε κατά τον φετινό Ραδιομαραθώνιο- που, ασχέτως τί είναι υποχρεωμένοι να βγάζουν προς τα έξω οι αρμόδιοι, είναι σαν να μην έγινε ποτέ.

Το επιβεβαίωσα το σαββατοκύριακο, όταν σε κάποια κεντρική διασταύρωση της Πάφου μερικές κυρίες έκαναν οδικό έρανο για τα θύματα του Κομπάνι. Η αλήθεια είναι ότι με τόσα που πλάκωσαν, προσπαθούσα να θυμηθώ για μερικά λεπτά τί διάολο πράμα είναι το Κομπάνι και για τί ακριβώς πρέπει να συνδράμουμε- η ουσία όμως είναι ότι όση ώρα αναμέναμε το πράσινο των φαναριών, δεν κατέβηκαν παρά ένα-δυο μόνο τζάμια.

*Δεν είναι μόνο ότι στις εποχές της κατάρρευσης της οικονομίας φαντάζει πλέον ολίγον τι γελοία η πρακτική των φοιτητικών μας χρόνων να κατεβαίνουμε στους δρόμους για τα δικαιώματα των κατοίκων της Μποτσουάνα και την καταδίκη της δικτατορίας στο Νίγηρα- δεν αντιλέγω ότι οι άνθρωποι σε τέτοια κράτη υποφέρουν, ας δούμε όμως την πραγματικότητα κατάματα: Αν έχεις χάσει τη δουλειά σου, αν σου πήραν με το έτσι θέλω τις καταθέσεις σου, αν το παιδί σου είναι άνεργο δέκα χρόνια τώρα, αν δεν έχεις να πληρώσεις το λογαριασμό του ρεύματος αύριο, ε, που να πάρει, δεν χρειάζεται να είσαι φασίστας για να σιχτιρίσεις και τη Μποτσουάνα και το Νίγηρα.

*Όταν ο φιλεύσπλαχνος κύπριος μάθαινε με ανοιχτό το στόμα τους προηγούμενους μήνες ότι πίσω από τον μαδύα της φιλανθρωπίας δρα ένα ολόκληρο επιχειρηματικό σύστημα το οποίο μοιράζει μεταξύ του τις εκατοντάδες χιλιάδες των εσόδων, αφήνοντας μόνο τα tips για τον φιλανθρωπικό σκοπό, είναι ευνόητο ότι δεν θα πιστέψει ποτέ ξανά κανένα-είπαμε, φιλεύσπλαχνος είναι, όχι μαλάκας.

*Στον συγκεκριμένο οδικό έρανο για το Κομπάνι πάντως, τον ελάχιστο οβολό μου τον έδωσα. Καθότι στο αυτοκίνητο ήταν και ο μικρός μου γιος, ο οποίος ρωτούσε για το τί ακριβώς είναι αυτό και τί του συνέβηκε.

Σκέφτηκα ότι αρκετά αποκτηνωθήκαμε οι μεγαλύτεροι με τόσα που κάναμε και που πάθαμε-δεν είναι ανάγκη να γίνουν και τα παιδιά μας τόσο ρεαλιστές από τώρα.

Ας παραμείνουν για μερικά ακόμη χρόνια, τουλάχιστον, άνθρωποι με αισθήματα.