ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: Τα καλοκαίρια της νέας εποχής

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Υπό κανονικές συνθήκες, με τον Ιούνιο στα φεύγα του πλέον, με την ημερομηνία-ορόσημο γενεών Κυπρίων, την 18^η Ιουνίου, να σηματοδοτεί δια του κλεισίματος και των Δημοτικών το πραγματικό καλοκαίρι, θα έπρεπε σιγά-σιγά οι κουβέντες των νοικοκυριών και των καφενέδων στα χωριά να περιστρέφονται γύρω από αιώνια ζητήματα: Τις διακοπές που έρχονται και για τους ενήλικες, το δεκαπενθήμερο pause της οικοδομικής βιομηχανίας- άλλοτε ραχοκοκκαλιάς του κυπριακού οικονομικού θαύματος, την επιστροφή των κανακάρηδων από τον έξω κόσμο για τις διακοπές από τα πανεπιστήμια.

*Υπό κανονικές συνθήκες, με τον Ιούνιο στα φεύγα του πλέον, θα έπρεπε τα βράδια να αρχίσουμε όπου νάναι να ακούμε σε κάθε βεράντα και κάθε κήπο τους γείτονες να συζητούν για τα οικογενειακά που δεν ήταν μόνο οικογενειακά, θα έπρεπε να αρχίζουν οι βίζιτες κάθε γειτόνισσας στο σπίτι  των γειτόνων για  το καθιερωμένο τοπικό δελτίο ειδήσεων της γειτονιάς, θα έπρεπε να ανοίγονται οι μπύρες και να καταναλώνονται οι ξηροί καρποί από τους άντρες, βλέποντας αθλητικά στην τηλεόραση και θα έπρεπε να κόβονται σε μεγάλες μοίρες τα καρπούζια και τα χαλλούμια για το γκουρμέ δείπνο της παλιάς Κύπρου.

* Θα έπρεπε, αλλά δεν θα γίνει ούτε φέτος. Κατ’ ακρίβεια, δεν θα γίνει ποτέ πια. Η νέα πραγματικότητα δεν ευνοεί παρόμοιους βουκολισμούς- έστω και διαρκούσης της θερινής ραστώνης.

Η νέα πραγματικότητα δεν διαχωρίζει εποχές και συνήθειες. Καλοκαίρι είναι, χειμώνας είναι, μεταβατική περίοδος ανάμεσα τους είναι, οι αριθμοί πρέπει να ευημερήσουν- ειδάλλως το κορυφαίο πολιτικοοικονομικό οικοδόμημα των 28 θα γκρεμιστεί ως πύργος από τραπουλόχαρτα. Δεν θα θέσουμε εν κινδύνω μια ολάκερη πολιτικοοικονομικοπολιτιστική ενοποίηση γιατί πέντε απροσάρμοστοι στην εσχατιά της Ενωμένης Ευρώπης, ότι θυμούνται χαίρονται από τις εποχές που κυκλοφορούσαν με τους γαίδαρους αντί με τις λίμο.

* Το καλοκαίρι της Ενωμένης Ευρώπης, επιτάσσει πλέον σημαντικά πράγματα: Επίτευξη των μνημονιακών στόχων, σεβασμό των υποχρεώσεων προς τους δανειστές, περιορισμό αργιών, γιορτών και σχόλης, αύξηση εργάσιμων ωρών, αύξηση ορίων ηλικίας, μείωση απαιτήσεων, μείωση αιτημάτων, μείωση κοζερί, μείωση του ζειν αλα κέφα γενικώς...

*Πολύ φοβάμαι ότι αν τολμήσει κανείς να φέρει ποτέ ξανά στο στόμα του τις θερινές αυτές συνήθειες της παλιάς Κύπρου, μπορεί και να καταλήξει το καρπούζι και το χαλλούμι στην παρανομία- ως δραστηριότητες υπαίτιες της αδυναμίας μας να ακολουθήσουμε την προτεσταντική θεοποίησης της εργασίας.

Γι’ αυτό, στη γωνία και σιωπή...