ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: Στήσε και συ μια συναυλία, μπορείς!

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Το περσινό καλοκαίρι τα έσκιαζε όλα η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά του Eurogroup, γι’ αυτό και τα πολλά πολλά ταρατζούμ ήταν κομμένα. Φέτος όμως, το καλοκαίρι φούλαρε πάλι συναυλίες: Οι διοργανωτές το ονομάζουν αυτό πολιτιστική ανάπτυξη, οι φανς των καλλιτεχνών γουστάρουν να βλέπουν στην πόλη τους τα ινδάλματα τους, οι πιο κουλτουριάρηδες κάνουν λόγο για αρπαχτές- δεν έχουν και άδικο, ακόμα όμως και αν δεν πρόκειται για αρπαχτή, θα πρέπει να προβληματίσει η ευκολία με την οποία ξεμπερδεύουμε με την έννοια «πολιτισμός» στήνοντας μια σκηνή σε ένα στάδιο και φέροντας ένα όνομα από την Ελλάδα γιαμια τουρνέ στημένη στο πόδι.

*Εστέτ δεν είμαστε, ούτε μεγαλώσαμε μέσα στη Μετροπόλιταν για να μας ενοχλεί μια ταπεινή συναυλία στο ταπεινό «Παφιακό»- δεν είμαστε όμως και κρετίνοι ώστε να μην καταλαβαίνουμε πότε ένας καλλιτέχνης έρχεται με ένα πρόγραμμα δουλεμένο και δομημένο με σεβασμό προς το κοινό της περιφέρειας και πότε έρχεται απλώς να το θαμπώσει με τεχνικά εφέ, με πρακτικές σύγχρονου μάρκετινγκ, όπως το λούσιμο και καλά επί σκηνής με συγκεκριμένη μάρκα εμφιαλωμένου νερού και με τραγούδια όπως του έρχονται στο νου εκείνη την ώρα.

*Σε αντίθεση με αυτά που βιώσαμε πολλάκις αυτό το καλοκαίρι στην Πάφο, διαβάστε από την Lifo πώς εννοούν τις καλοκαιρινές συναυλίες σε πιο προηγμένους, πολιτιστικά, χώρους: « Αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν πως δεν επρόκειτο περί συναυλίας - αρπαχτής. Αποτελούταν δηλαδή από ένα καλά δομημένο πρόγραμμα, με μια πρώτη ενότητα τραγουδιών του Θεοδωράκη που είπε σε πρώτη εκτέλεση ο Παπακωνσταντίνου και με όλα τα επόμενα τραγούδια χωρισμένα ανά ποιητές. Ακούσαμε έτσι λίγα κομμάτια από τους κύκλους Της Εξορίας (το Ήτανε νέοι σε ποίηση Μανώλη Αναγνωστάκη), Καρυωτάκης (το Κι αν έσβησε σαν ίσκιος) Εχθρός Λαός (το Αρνιέμαι - αρνιέμαι σε στίχους Ιάκωβου Καμπανέλλη) για να ακολουθήσουν αποσπάσματα από το Άξιον Εστί του Οδυσσέα Ελύτη, τα Λυρικά του Τάσου Λειβαδίτη, τα 18 λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας και τον Επιτάφιο του Γιάννη Ρίτσου, τα Τραγούδια του Αγώνα του Μάνου Ελευθερίου».

*Επειδή οι συναυλίες συνεχίζονται με ρυθμό πυροβόλου και μέσα στον Σεπτέμβρη, ας το έχουν τουλάχιστον στο μυαλό τους για του χρόνου οι διοργανωτές. Διότι φέτος, λουστήκαμε ότι ήταν να λουστούμε.

Και χωρίς έμμεσο τσοντάρισμα...