ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: Πού τον θυμήθηκα τώρα τον Θανάση Μάνθο...

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Πριν χρόνια, όχι πολλά, περίμενα πως και πως την περίοδο των αυγουστιάτικων διακοπών. Μου άρεσε που άδειαζε η εφημερίδα και που οι ειδήσεις έβγαιναν με το στανιό- είχα, πάει να πει, την ευχέρεια να γράφω τη στήλη αυτή γεμίζοντας την με ιδεολογήματα που πραγματικά αγαπούσα, μακριά από τον πειθαναγκασμό της επικαιρότητας που δεν με πολυενδιέφερε: Ένα ξεχασμένο άρθρο του Χομπσμπάουμ για την αριστερά που τα σκάτωσε, ένα παλιό ποίημα του Λειβαδίτη για τον έρωτα στα χρόνια του άγριου καπιταλισμού, μια χοντρή βωμολοχία του Μπουκόφσκι που όπως την τοποθετούσε στα γραφόμενα του ακουγόταν πολύ τρυφερή.

*Τα τελευταία χρόνια ωστόσο, η κρίση είναι λες και θέλει να καταλάβει κάθε γωνιά της ζωής μας, όχι μόνο τις τσέπες μας πια, αλλά και τη διάθεση μας, τους σχεδιασμούς μας, την καθημερινότητα μας και την επέλαση μας στη χώρα των ιδεών.

Η γραφή του Ντύλαν Τόμας, ο λυρισμός του Καββαδία, η τρυφερή οργή του Ντος Πάσος δυσκολεύονται πια να ξεκολλήσουν από την σκληρή καθημερινότητα και να κάτσουν μαζί σου στον καναπέ: Ξυλοδαρμοί κρατουμένων, νεκρά νεογνά, ληστείες και διαρρήξεις, νυχτερινοί τσαμπουκάδες και άλλα πολλά- πάει πια η συντροφιά τους, μένεις μόνο με τις μπύρες που κερνάς στον εαυτό σου και τον βόμβο των αεροπλάνων που κατεβαίνουν πάνω από την ακτογραμμή για να καταλήξουν στο αεροδρόμιο.

*Γι’ αυτό, οι στήλες του Αυγούστου εκπίπτουν ολοένα και συχνότερα πια σε μια γκροτέσκα απομίμηση θλιβερών ενημερωτικών φυλάδων και ιστοσελίδων: Ο μεθυσμένος που έκανε μανούρα με τα όργανα της τάξης , ο χαπακωμένος που στούκαρε στο κιγκλίδωμα, το αστυνομικό όχημα που (άκουσον, άκουσον!) κουβαλά κωλόχαρτα για τις ανάγκες των μελών της δύναμης, το εγχώριο βλήτο που ξαφνικά την είδε Ντονατέλα ή Μαουρίτσια.

*Δεν βαριέσαι όμως... Όπως έλεγε και μια ψυχή, όσοι λιγότεροι τόσο το καλύτερο. Ας προσποιηθούμε ότι δεν είμαστε υποχρεωμένοι να παρακολουθούμε όλες αυτές τις ηλιθιότητες και ας ξαναπιάσουμε τον Εμπειρίκο, τον Χριστιανόπουλο και τον Μπρουνιά. Και ας ξαναβάλουμε στο μουσικό μας εξάρτημα τον Χάμιλ και τους Jethro Tull, όπως μας είχε μάθει, μειράκια τότε, ο μεγάλος προκειμένου να ξαναπιάσουμε το νήμα της έμπνευσης.

*Πού τον θυμήθηκα τώρα, αυγουστιάτικα, τον Θανάση Μάνθο... Καλή του ώρα εκεί στον παράδεισο που αράζει, συντροφιά με τις Amstel  του.