ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: Ποδόσφαιρο, το όπιο των πλουσίων.

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Η εποχή των τσιτάτων που αποδίδονται στον Κάρολο Μαρξ, στους θεωρητικούς της Φραγκφούρτης, στον Καστοριάδη και στους Ντανταιστές, είναι πια πολύ μακρινή- αν για κάποιους το ποδόσφαιρο είναι σήμερα όπιο, δεν είναι για τον λαό. Παρά μόνο για τις πολυεθνικές ιδιοκτησίες των κλαμπ, για την εγχώρια οικονομική και κοινωνική ελίτ του κάθε κράτους, όσο μικρό και αν είναι, και για τους λεφτάδες γενικώς.

Ο χορός των εκατομμυρίων γύρω από το συγκεκριμένο άθλημα, έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την ελεύθερη πτώση των οικονομικών δεικτών σε όλες τις άλλες δραστηριότητες της ζωής των σημερινών κρατών, πράγμα παράξενο εκ πρώτης όψεως.  Και ακριβώς για αυτό, υπό μια έννοια, είναι άξια θαυμασμού και μελέτης η UEFA για το επίτευγμα της να μετατρέψει μια αθλητική διοργάνωση, όπως το C.L., σε αυτόνομο πακτωλό δισεκατομμυρίων κάθε χρόνο!

*Είναι σκληρό για όλους όσοι έτυχε να κοινωνικοποιηθούν θεωρώντας το ποδόσφαιρο ως όχημα για πραγματοποίηση ονείρων, αλλά πλέον αυτό είναι μόνο μια βιομηχανία που διέπεται από απαράβατους κανόνες: Όσο μεγαλύτερα κέρδη, τόσο μεγαλύτερη η ψαλίδα από τους ανταγωνιστές- όσο περισσότερο συνειδητοποιώ την κατεύθυνση που ανεπιστρεπτί πλέον έχει πάρει το άθλημα, τόσο περισσότερο φανατικός της Νόττιγχαμ Φόρεστ και του Μπράιαν Κλαφ γίνομαι: Οι «ξυλοκόποι» ήταν η τελευταία αναλαμπή της επικράτησης της ανθρώπινης ιδιοφυίας και του απρόβλεπτου, πάνω στα οικονομικά μεγέθη.

* Ό,τι χρειάζεται σήμερα, είναι λεφτά ως πρώτη ύλη, η απαραίτητη δόση τύχης και- κυρίως-ικανοί μάνατζερ που να χτίσουν πάνω στην πρώτη επιτυχία- γι’ αυτό, το ΑΠΟΕΛ έχει σήμερα που μιλάμε την πολυτέλεια να σχεδιάζει με ορίζοντα δεκαετίας πάνω σε μια και μόνο πιθανή επιτυχία επί των δανών, τη στιγμή που η Ομόνοια κλαίει επί ερειπίων επειδή αφέθηκε σε χέρια μαθητευόμενων (ματσωμένων) μάγων ή που η Ανόρθωση ενήργησε μετά την δική της επιτυχία ως το στερημένο παιδάκι που βρίσκει μπροστά του γλυκά: πέφτοντας με τα μούτρα μέσα σ’ αυτά και εξαφανίζοντας τα όλα μεμιάς.

*Είναι αυτό καλύτερο ποδόσφαιρο από το παλιό; Για τους ιδιοκτήτες, τους μπίζνεσμεν, τους μανατζαραίους, τους οπαδούς των λίγων τυχερών κλαμπ, την βιομηχανία του τηλεοπτικού θεάματος, σίγουρα ναι.

Για τους φίλους των ανταγωνιστικών ομάδων που βλέπουν την ψαλίδα να ανοίγει πια για τα καλά, σίγουρα όχι.

Για τους θεωρητικούς της αριστεράς, δεν ξέρω. Ίσως θα πρέπει να αναζητήσουν καινούργια σπορ. Ή καινούργια τσιτάτα.