ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: Όταν η «δηθενιά» γίνεται status symbol

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Ευτυχώς πέρασε αναίμακτα η γιορτινή περίοδος. Μια ανησυχία, είναι η αλήθεια, την είχα όλο το προηγούμενο διάστημα, βλέποντας τα λάβαρα της επανάστασης των διανοουμένων κυπρίων να ανεμίζουν περήφανα στους αιθέρες.

Για να σοβαρομιλήσουμε: Τα κάθε τρεις και λίγο εμφανιζόμενα νέα φρούτα του ελληνικού πενταγράμμου, καθώς και το επαναλαμβανόμενο γιορτινό trash της κυπριακής τηλεόρασης, δεν με ενοχλούν- ούτε με αφορούν, αλλά πάντως δεν με ενοχλούν. Αν κάποιος την βρίσκει με το «Συνοδεύομαι», με το να ραίνει με λουλούδια την αοιδό που εύχεται «Χειρότερη να είναι η κάθε σου ημέρα», ή με το να κάθεται τρεις ώρες στον καναπέ να βλέπει τις κονσέρβες του Λιάγκα και της συνοδείας του, την ώρα που αλλάζει ο χρόνος, με γεια του με χαρά του.

*Με ενοχλεί σφόδρα, αντιθέτως, η επίδειξη του δήθεν: Διότι περί επίδειξης πρόκειται, όταν κάποιοι προτρέχουν ασθμαίνοντες να δημοσιοποιήσουν ειρωνευόμενοι την ενόχληση τους (sic) για την υποκουλτούρα μεγάλου μέρους των συμπατριωτών μας.

Αν όσοι θεωρούν ότι αποτελούν, και καλά, μέλη ενός κλειστού κλαμπ διανοουμένων που δεν ευτελίζει την καθημερινότητα του με άρτον και θεάματα τύπου Παντελίδη, Χριστιάνας Αριστοτέλους και λοιπών ανακυκλώσιμων στην βιομηχανία του θεάματος στελεχών, πολύ απλά θα μπορούσαν τη συγκεκριμένη περίοδο να κάτσουν ήσυχα-ήσυχα στο σπίτι τους και, συνοδεία κόκκινου κρασιού και ποικιλίας σκληρών τυριών, να διευρύνουν το πνεύμα τους ακούγοντας στο στερεοφωνικό τους, Peter Hammill, Μαρία Κάλλας  ή την Ωδή στη Χαρά του Μπετόβεν.

*Αντ’ αυτού, με θλίψη διαπιστώνω ότι μεγάλος αριθμός διανοούμενων συμπατριωτών μας προτίμησε, από το να υποβάλει εαυτόν στην αγωγή ψυχής που συνήθισε, να δημοσιοποιήσει πρώτα την ενόχληση του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Προκειμένου, όπως και έγινε, να μπουν και άλλοι διανοοούμενοι της διπλανής πόρτας στο παιγνίδι, με βαθυστόχαστες αναλύσεις του στυλ «ντρέπομαι για όσους κάνουν το τάδε», «έλεος πια με το δείνα», «σε καταλαβαίνω χρυσή μου», «πέστα χρυσόστομη» και άλλα τέτοια τσιτάτα που ξεσήκωσαν (προφανώς) από τον Κορνήλιο Καστοριάδη και τον Χέρμπερτ Μαρκούζε που διάβαζαν το καλοκαίρι στις ξαπλώστρες της Μυκόνου και του Πρωταρά.

*Ας ηρεμήσουμε και ας ασχοληθεί καθείς με τί τον ευχαριστεί. Και αυτοί που την καταβρήκαν τις γιορτές με τα λαικά θεάματα-ακροάματα και αυτοί που θα την καταβρούν στη Σκάλα του Μιλάνου στο επόμενο τριήμερο τους στην Ιταλία και αυτοί που την καταβρίσκουν συζητώντας διαλεγόμενοι για την μυστική διασύνδεση Μάρκου Βαμβακάρη, Μάνου Χατζιδάκι και Λούις Άρμστρονγκ, δεν ενοχλούν κανένα.

Υπάρχει χώρος για όλους σ’ αυτό τον μικρό τόπο-εκτός από την δηθενιά.