ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: Όνειρα θερινής νυκτός...

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Θυμάμαι τον γέρο μου όταν ήταν να βγει στη σύνταξη: Έφθασε στα πρόθυρα της κατάθλιψης, είδε κι’ έπαθε η μάνα μου να τον συνεφέρει. Κλασικό δείγμα ανθρώπου που γεννήθηκε, μεγάλωσε, κοινωνικοποιήθηκε και πολιτικοποιήθηκε σε μια κοινωνία που θεοποίησε την φιλελεύθερη έμπνευση «εργασία και χαρά». Και που θεωρούσε δαχτυλοδειχτούμενο κάποιον που θα αποφάσιζε να ζήσει με ότι τον ευχαριστούσε, αντί να συσσωρεύει κεφάλαιο μέχρι να πεθάνει.

*Εσχάτως, παρακολουθώ πολλούς γνωστούς και φίλους να μπαίνουν στη διαδικασία της πρόωρης αφυπηρέτησης από τις δουλειές τους. Θέλοντας να προλάβουν τα χειρότερα για το εφάπαξ και τις συντάξεις τους, βεβαίως. Αλλά, που ταυτόχρονα σχεδιάζουν τη μετέπειτα ζωή τους σαν μια νέα εμπειρία- όχι σαν έμπα στον προθάλαμο του Αχέροντα.

*Νομίζω ότι έτσι θα έπρεπε να είναι οι ζωές όλων μας: Να μπαίνουμε στη δουλειά από μικρότερη ηλικία, αφού αυτό που λέμε νεότητα δεν είναι τίποτα άλλο από ασυνείδητες ενέργειες, άρα και μη συνειδητοποιημένες απολαύσεις. Και να μπορούσαμε έτσι να τα παρατάμε από τα 50-55, μια καλή σήμερα ηλικία για να αρχίσεις να ζεις κάνοντας ότι γουστάρεις. Τα 68 και τα 70 που άρχισαν να συζητούν ήδη στον δυτικό κόσμο για όριο συνταξιοδότησης, είναι σκέτη θλίψη- σου λένε, επί της ουσίας, σύρε τώρα στη γωνιά σου και ανέμενε τη σειρά σου να ψοφήσεις.

*Προσεγγίζοντας πια τα 50, ολοένα και μεγαλώνει μέσα μου η επιθυμία να περάσω από το όνειρο στην πράξη- ολοένα και λιγότερο με ενδιαφέρει πλέον η καριέρα και η κατανάλωση. Με ενδιαφέρει πολύ να ξαναδιαβάσω με την ωριμότητα του μεσήλικα το Κόκκινο και το Μαύρο του Σταντάλ, που φοιτητής το έπραξα κάπως μηχανικά. Να γνωρίσω εις βάθος και όχι με τσιτάτα το έργο του Καστοριάδη, του Μαρκούζε και του Χόμπσμπάουμ.

*Να διαβάζω την Αγκάθα Κρίστι καταλαβαίνοντας τα σημεία του μυστηρίου της ιστορίας, αντί να γυρνάω μηχανικά τις σελίδες σκεπτόμενος μπας και με ψάχνουν επαγγελματικά. Να αράζω στον καναπέ μου απολαμβάνοντας τον αγώνα, χωρίς το μάτι μου να είναι καρφωμένο στο κινητό. Και να ακούω στο στερεοφωνικό Peter Hamill, Αγγέλακα, Active Member ή Ηδύλη Τσαλίκη, χωρίς την ενοχή ότι κωλοβαρώ εις βάρος της δουλειάς και των συνεργατών μου.

*Ναι, τώρα που το σκέφτομαι, έχουν δίκαιο οι Καταστασιακοί: Από την καταστροφή θα πρέπει να ξεπηδήσει ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος!