ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους.

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ είναι πια πίσω μας- ένας χρόνος και κάτι μας έμεινε μέσα στο οικονομικό μπουντρούμι της Ευρωπαικής μας οικογένειας πριν αρχίσει η ανάπτυξη, λένε οι οικονομολόγοι. Και άμα το λένε οι οικονομολόγοι,  των Βρυξελλών, της Ουάσιγκτον και της Λευκωσίας, έτσι είναι προφανώς- πέσανε ποτέ έξω οι αστέρες μας για να κάνουν λάθος και τώρα;

Γι’ αυτό, ας προετοιμαστούμε όλοι για τις μέρες που έρχονται και στις οποίες θα τρώμε με χρυσά κουτάλια. Αλλά, καλού κακού, ας εξηγηθούμε πρώτα για το new deal που θα ακολουθούμε εφεξής, ώστε να μην ξαναπέσουμε στην παγίδα της πτώχευσης: Κοινώς, οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους, όπως είπε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στον Κεντρικό Τραπεζίτη.

*Πρώτον και κύριο, το όνειρο με το οποίο μεγάλωσαν γενιές και γενιές κυπρίων, ξεχάστε το: Το Δημόσιο παύει να είναι η απάνεμη αγκαλιά του κάθε καταφρονεμένου- στη νέα ευρωπαική πραγματικότητα, το να βάζει μια οικογένεια ένα μέλος της στο Δημόσιο ενός κράτους-μέλους θα είναι κάτι σαν την μετάβαση με το καίκι του Μάινα στη Σπιναλόγκα που βλέπαμε στο «Νησί»: Μίασμα.

*Στη νέα ευτυχισμένη ευρωπαική οικογένεια, για να είσαι αρκετά άριος ώστε να δικαιολογείς την ύπαρξη σου στον πολιτισμένο κόσμο, θα πρέπει να είσαι και εις θέση να επιτυγχάνεις δυνατά συμβόλαια με τον εργοδότη σου- αλλιώς, θα υπογράφεις το χαρτί που άρχισε ήδη να εμφανίζεται στην Ελλάδα: Δέχομαι να πληρώνομαι με τρίμηνη καθυστέρηση όποτε η εταιρεία έχει οικονομικές δυσχέρειες (δηλαδή, πάντα).

Κοινώς, κόψε την κεφαλή σου να γίνεις Μέσι και Ρονάλντο ή τράβα να υπογράψεις συμβόλαιο με την ΑΕΠ και την Δόξα Κατωκοπιάς.

*Έπειτα: το πολύ συνδικαλίζεσθε, το βαριέται κι’ο Μπαρόζο- μην πούμε καν για την Κριστίν. Τουτέστιν, τα ηρωικά για τα παιδιά του Σικάγο, για τους αγώνες για το οκτάωρο,  για τις τσιμινιέρες που πάγωσαν, αφήστε τα πλέον, είδατε που σας κατάντησαν πτωχοί μου προλετάριοι.

Στο εξής, η νέα εποχή προστάζει : Χάσιμο χρόνου οι ιδέες και οι ιδεολογίες. Οι νέοι ευρωπαίοι, είναι a priori θιασώτες του δόγματος «δουλεύουμε χωρίς να την ψάχνουμε, αλλιώς μπλέκουμε τα μπούτια μας». Εργασιακά δικαιώματα, κεκτημένα, νέες διεκδικήσεις, είναι πλέον κάτι σαν το ψευδοκράτος: το βλέπουμε ή όχι, μικρή σημασία έχει-αρκεί που το βλέπουν όλοι οι άλλοι.

Και αυτό έχει σημασία.