ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: Οι ιστορίες ενός γέρου από την κατοχή.

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Όσο περνούν τα χρόνια, ολοένα και περισσότερο προσομοιάζω με τους γέροντες της παιδικής μου ηλικίας. Τους οποίους έβλεπα ως εφιάλτες όταν άρχιζαν την πάρλα: «Θυμάμαι τότε που...» και «εμείς φτάσαμε τις εποχές που...» και «εγώ πρόλαβα και είδα τους...».

Η παρελθοντολαγνία κάλυπτε όλο το φάσμα των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων-ανεξαιρέτως.

Τον πατριωτισμό των Ελλήνων: «Που στην εποχή μας είμαστε όλη μέρα στα βουνά με την ΕΟΚΑ και πετροβουλούσαμε τους άγγλους».

Την κοινωνική εξαθλίωση: «Που εμείς τρώγαμε κρέας κάθε Κυριακή και αν. Και που δουλεύαμε στα χωράφια γέννημα με βούττιμα ήλιου».

Την καταπίεση της λίμπιντο: «Που περιμέναμε να παντρευτούμε για να δούμε γυναικείο πόδι ασκεπές».

Ακόμη και την ποδοσφαιρική παιδεία: «Εκείνοι ήταν παίκτες, όχι σήμερα που ο νους τους είναι σταλεφτά».

Φρίκη...

*Ως γέρον και ετοιμόρροπος προβλέπω να ενεργώ και εγώ εντός ολίγου- κατηχώντας (εις μάτην) τα δικά μου παιδιά για την δική μου παραγωγική εποχή. Ότι θα έχω να λέω, θα έχω πάντως- το πρόβλημα είναι ποιός θα ακούει ένα πυροβολημένο να μιλά για περσινά ξινά σταφύλια.

Θα θυμάμαι την δική μου στέρεη  Δημοκρατία: Που ήταν αρκετά αναγνωρισμένη και ελπιδοφόρος πια, ώστε να την αναλάβουν εν μια νυκτί ευρωπαίοι και υπερατλαντικοί μάνατζερ, χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι.

Θα θυμάμαι την δική μου οικονομική άνοιξη: Που ήταν αρκετά large ώστε να την μοιραζόμαστε με τράπεζες και τραπεζίτες, χωρίς στην ουσία να το ξέρουμε.

*Θα θυμάμαι την δική μου κοινωνική αλληλεγγύη: Που επί των ημερών μου, έφθασε στον κολοφώνα της δόξης της, με τον πρώτο νεκρό εν καιρό ειρήνης λόγω ιδεολογικών και κοινωνικών φρονημάτων. Με την εισβολή στο Ελληνικό Κοινοβούλιο ανθρώπων που δημοσίως το χλευάζουν, και που επισήμως αρνούνται σεβασμό στα κοινοβουλευτικά θέσμια.

Και θα θυμάμαι ιστορίες δόξης ποδοσφαιρικές: Για τις ομάδες του τόπου μου που η μια μετά την άλλη βάζουν λουκέτο λόγω κακοδιαχείρισης, για τους ηρωικούς υποβιβασμούς από την μια κατηγορία στην άλλη, για τις μετονομασίες ομάδων που γίνονται πιο συχνά και από τις εισηγμένες στα Χρηματιστήρια εταιρείες και για τα τρόπαια που ποτέ δεν είδα.

*Ή μάλλον, άστο καλύτερα. Ούτε να πω θέλω, ούτε να ακούσω.

Γι’ αυτά, άλλωστε, δεν έχουμε τις πολιτικές τηλεπερσόνες;