ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: Ο πολιτισμός τον καιρό της κρίσης

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Αν κάτι διαφοροποιούσε ανέκαθεν τη γωνιά αυτή της γης από τους υπόλοιπους, είναι ο πολιτισμός της- ούτε την πολιτική και στρατιωτική δύναμη είχε ποτέ για να επιβληθεί, ούτε την ισχυρά διπλωματία, ούτε και το ειδικό βάρος να εκμεταλλευθεί την γεωστρατική της θέση. Αν τα πάντα σε αυτή τη ζωή τα καθόριζαν τα πολιτικοοικονομικά δεδομένα, το πιο πιθανό είναι να αποτελούσαμε τώρα μια απόκληρη επαρχία των οθωμανών, το ίδιο ενοχλητική σε αυτούς με την περιοχή του Ντιγιάρμπακιρ.

*Είναι ο πολιτισμός όμως που διαφοροποιεί τους λαούς- έστω και αν στο κυνήγι της καθημερινής επιβίωσης το ξεχνάμε συνήθως. Γι’ αυτό και είναι ελπιδοφόρο που κάποιοι βρίσκουν τον χρόνο να ανακαλούν τον Πολιτισμό του τόπου μέσα στην κρίση, καλή ώρα η Πάφος- ολοένα και περισσότερο εξαιτίας του χρίσματος της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας, σπανιότερα με άλλες αφορμές και ρουτίνες: Η όπερα που μας έγινε συνήθεια, οι πολλές ιδιωτικές πρωτοβουλίες απλών ανθρώπων, που πάντα έβγαιναν μπροστά για πολιτιστική δημιουργία.

*Η τιτάνια προσπάθεια να λειτουργήσει όπως πρέπει η Πάφος ως Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης το νέο χρόνο, είναι-ίσως- το ελασσον. Και μόνο η παρατήρηση του προέδρου του Οργανισμού, Χρίστου Πατσαλίδη, κατά την προχθεσινή συνομολόγηση συμφωνίας με τον ΚΟΤ, ότι η πόλη είναι η μικρότερη που αναλαμβάνει ποτέ αυτό το χρίσμα, στα δικά μου μάτια φαντάζει ήδη τεράστια επιτυχία- είναι από τις πινελιές εκείνες που γράφουν ιστορία και που αποτυπώνονται στη συλλογική συνείδηση.

Δεν είναι όμως η μόνη- το μείζον είναι ότι μια ολόκληρη κοινωνία άρχισε να ρίχνει κλεφτές ματιές σε τομείς που μέχρι πρότινος θεωρούνταν ελιτίστικοι: Η συζήτηση για την ανάγκη συνέχισης της όπερας ή τη μετεξέλιξη της, η αναγκαιότητα ή μη συνέχισης εκδηλώσεων που πλέον έχουν χάσει το αρχικό τους νόημα, όπως τα Ανθεστήρια, η ρηξικέλευθρη συζήτηση για αλλαγές τοπωνυμίων, όπως η πρόσφατη στη Γεροσκήπου, για τους πραγματιστές μπορεί να φαίνεται εκ του περισσού.

*Κακώς. Εκτός τόπου και χρόνου, θα μας φαντάζουν σε λίγα χρόνια τα σημερινά «σημαντικά» της ειδησεογραφίας: Οι ρεμούλες των εκλελεγμένων, το σύστημα που τις εξέθρεφε ή τις ανεχόταν, οι πικάντικες λεπτομέρειες για το πήγαιν-έλα των ευρώ μέσα σε φακέλους και οι συμφωνίες για τα επί τοις εκατό των ποσοστών ενός εκάστου από τους εργολάβους.

Μια γενιά μετά, όλα αυτά θα περάσουν στη λήθη. Ο πολιτισμός όμως, θα συνεχίσει να αναδεικνύει αυτό το μέρος για άλλες τόσες χιλιετίες.