ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: Μια αλλιώτικη ήττα

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Ακούγοντας κλεισμένος στο σπίτι τον «Μπάσταρδο γιο» του Φοίβου Δεληβοριά, μετά από μια ισχυρή δόση ειδήσεων για τον αξιότιμο κύριο Βγενόπουλο και για το αν σχόλασε ο γάμος, συνειδητοποιώ ότι οι άνθρωποι της μέσης ηλικίας (περίπου) σ’ αυτό τον τόπο, είναι η πραγματικά χαμένη γενιά-μεγαλώσαμε ταίζοντας μας μπούρδες για την και καλά ευζωία που απολαμβάναμε από τα μικράτα μας, για τη δήθεν ικανοποίηση κάθε επιθυμίας, για τα λεφτά που μπορέσαμε να βάλουμε στην άκρη όταν δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα.

*«Δεν έχω ζήσει το «Μπραζίλιαν», το πατάρι του «Λουμίδη» 
Δεν έχω ζήσει το «Ακροπόλ», το «Μετροπόλιταν», το «Παρκ» 
Έχασα και τον Αργυρόπουλο και τον Λογοθετίδη 
Μα και το Βέγγο στον «Τρελό του Λούνα Παρκ» 
Δεν πήγα στην «Οδό Ονείρων» ή στο απέναντι του Μίκη 
Ούτε κατέβηκα σκαλιά προς το υπόγειο του Κουν 
Αν μπω στο ομώνυμό της θέατρο, θα λείπει η Αλίκη 
Στου Αττίκ τη «Μάντρα» κι αν φωνάξω, δεν θ’ ακούν».

*Αρκεί να ακους λίγες ώρες κάθε μέρα το τσίρκο της σύγχρονης επικαιρότητας για να αντιληφθείς πόσο χαμένος από χέρι είσαι- ένας άνθρωπος που όδευε προς τη δύση του βίου του πριν δυο γενιές, είχε να σκεφτεί ότι πέρασε παγκόσμιους πολέμους, εμφυλίους, θανάτους από πείνα. Και επιβίωσε. Ο άνθρωπος της προηγούμενης γενιάς είχε να διηγηθεί τον καθημερινό σκοτωμό με τους άγγλους πρώτα, τους τούρκους στη συνέχεια, τις πατρίδες που άφησε πίσω του, τον συμβιβασμό με την ήττα και το γαλήνεμα που φέρνει η αποδοχή της αδυναμίας.

Μπορεί να φαίνονται θλιβερά, στην ουσία τους όμως είναι η ζωή που συντροφεύει τον καθένα όταν κοιτάζει πίσω.

*Δεν έριξα ούτε μια γαρδένια στον Γρηγόρη Μπιθικώτση 
Ούτε κινδύνευσε από πιάτο μου η Βίκυ Μοσχολιού 
Όταν ο Νιόνιος ήταν «Κύτταρο», εγώ ήμουν στο καρότσι 
Δεν είχα τον Ζαμπέτα συνοδεία του φιλιού 
Την Κάλλας δεν θυμάται πια της Επιδαύρου μου το αηδόνι 
Και το Αιγαίο μου είναι ανάξιο του «Άξιον Εστί» 
Στη Βουλιαγμένη όσο κι αν έψαξα δε βρήκα Κηλαηδόνη 
Στο Άλσος Παγκρατίου κανείς δε λέει να χτενιστεί».

*Οι σημερινοί μεσήλικες, πάλι, θα έχουν να λένε ότι ξύπνησαν ένα πρωί και δεν είχαν δεκάρα τσακιστή στην τράπεζα, ότι κάμποσα χρόνια μετά δεν έμαθαν ποιοί τους τις έκλεψαν, ότι ένας Βγενόπουλος από το αρχοντικό του στην Αθήνα τους συνιστούσε ψυχραιμία και ότι ένας Φοίβος Δεληβοριάς τους απέμεινε μόνο για να θυμούνται ότι κάποτε υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι εκτός από τα νούμερα της εποχής τους.