ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: Κυπριακές παραδοξότητες

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Η Κύπρος δεν είναι ένα συνηθισμένο κράτος. Πλέον, έχουμε μάθει να ζούμε με τη διαπίστωση ότι η ύπαρξη ή έστω  η ευημερία αυτού που ονομάζουμε Κυπριακή Δημοκρατία είναι ευθέως ανάλογη με τις διαθέσεις άλλων.

*Τί να πρωτοθυμηθούμε, επέτειος που είναι και σήμερα: Την ίδια την δημιουργία της κρατικής μας υπόστασης αναλόγως του τί αποδέχθηκαν τελικά οι εγγλέζοι; Το μπες-βγες των τούρκων μισό αιώνα τώρα, ως να πηγαινοέρχονται Άγκυρα-Κωνσταντινούπολη; Τις συνέπειες της βλακείας και μεγαλομανίας κάποιων ελλαδιτών καραβανάδων και πολιτικών; Τους αψυχολόγητους φανατισμούς μιας μεγάλης μερίδας του ίδιου του κυπριακού λαού, που αμόρφωτος και απολίτικος ον, δεν είχε πρόβλημα να τρέχει σαν το σκυλί πίσω από κάθε εθνοσωτήρα;

* Ή στην πιο σύγχρονη μας εκδοχή, το άγριο χέρι των κατά τα άλλα εταίρων μας, που φρόντισαν να μας γειώσουν σε χρόνο  dt από παραμυθιάσματα του στυλ «εμείς εγγυόμαστε και την λύση του Κυπριακού και την οικονομική ευημερία σας»;

Tις βεγγέρες του Barbaros στις ακτές της Κύπρου, που απέδειξαν για πολλοστή φορά ότι αν κάποια ξένη χώρα επιθυμεί να μπουκάρει στο νησί, απλώς μπορεί να το κάνει χωρίς εσύ να μπορείς να κάνεις τίποτα, πέραν του να επιδεικνύεις «αυτοσυγκράτηση» και να «προβαίνεις σε όλα τα αναγκαία διαβήματα στη διεθνή κοινότητα»;

*Ή την πιο φρέσκια κυπριακή εκδοχή της «αντίστασης» κατά των δανειστών μας; Όπου παρατηρείται το οξύμωρο φαινόμενο να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού, αλλά και των πολιτικών ηγετών του, όχι μια χώρα που κατάφερε μέσα σε χρόνο ρεκόρ να εξυγιανθεί και να παρουσιάζει ανάπτυξη, αλλά το αντίθετο άκρο.

Μπήκαμε οι ίδιοι σε ένα μνημονιακό μονοπάτι που εμείς ζητήσαμε- δεν μας το επέβαλαν. Με τις όποιες στρεβλώσεις, αδικίες, κοινωνικές ανισότητες και πισωγυρίσματα, φαίνεται να βλέπουμε τουλάχιστον την άκρη του τούνελ (αν όχι και φωτισμένη, όπως την έβλεπε ο μέγιστος Ανδρέας), αλλά παρόλα αυτά ονειρευόμαστε να ενεργούσαμε όπως η...Αθήνα! Πηγαίνοντας δηλαδή, ουσιαστικά, από μνημόνιο σε μνημόνιο και από κρίση σε κρίση, με τους ίδιους τους ηγέτες μας να αναγνωρίζουν με κάθε επισημότητα ότι θα εφαρμόσουν ένα νέο πρόγραμμα λιτότητας που δεν θα οδηγήσει (πάλι) πουθενά!

*Και όλα αυτά γιατί; Γιατί, η Κυπριακή Δημοκρατία γεννήθηκε, μεγάλωσε και κατέληξε μέσα στο εθνικό παραμύθιασμα. Αυτοικανοποιούμενη να βλέπει μάγκες, αντιστάσεις και ηρωισμούς εκεί που υπήρχαν μόνο μεγάλες ήττες.

Καλά λένε, πρώτα σου βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι...