ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: Καλά Χριστούγεννα, κύριε Εμπενίζερ...

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Η «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» του Καρόλου Ντίκενς θα διαβασθεί και θα ακουσθεί πολύ αυτά τα Χριστούγεννα. Πολύ φοβούμεθα όμως, από τη λάθος σκοπιά και με τον πρωταγωνιστή αναδεικνυόμενο σε παράδειγμα προνοητικότητας, αντί αποφυγής. Στις εποχές των τροικανών και των μνημονίων, ο Εμπενίζερ Σκρουτζ παύει να είναι ο στριμμένος, γέρο-ξεκούτης υπάνθρωπος που βλέπει τη δυστυχία γύρω του και παραμένει αναίσθητος, διερωτώμενος τι διάολο χρειάζονται τα Χριστούγεννα, όταν το μόνο που προσθέτουν είναι χρόνια στις πλάτες μας και το μόνο που αφαιρούν είναι χρήματα από το πουγκί μας.

Ο πρόδρομος των αφεντικών στον προβιομηχανικό καπιταλισμό, είναι πια πολύ πιθανό να αναδειχθεί σε σεβάσμια μορφή που να εμπερικλείει στο αποκρουστικό περιτύλιγμα του τις αρετές της αποταμίευσης, της προνοητικότητας, της ολιγάρκειας και της ψυχραιμίας.
*Η «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» πολύ φοβούμαστε ότι θα μετατραπεί πλέον σε λάστιχο που καθείς το τεντώνει δίνοντας του όποιο σχήμα θέλει: Στον ίδιο τον Εμπενίζερ Σκρουτζ, το σχήμα της πρακτικότητας και της λογικής: « Μα πώς μπορώ να είμαι ευδιάθετος όταν ζω σε ένα κόσμο γεμάτο χαζούς ανθρώπους; Αλήθεια, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όλοι χαίρονται όταν έρχονται τα Χριστούγεννα! Είναι μια περίοδος που πρέπει να ξοδεύεις συνεχώς χρήματα, χωρίς να εισπράττεις τίποτε. Γίνεσαι ένα χρόνο μεγαλύτερος και ούτε μια πέννα πλουσιότερος. Αν ήταν στο χέρι μου, θα φρόντιζα όποιος λέει «Καλά Χριστούγεννα» να έβραζε μέσα στην ίδια του την πουτίγκα. Δεν θα μου καιγόταν καρφί αν δεν γιορτάζονταν ποτέ τα Χριστούγεννα».
*Στον προλετάριο υπάλληλο του, Μπομπ Κράτσιτ, το σχήμα του απολιτίκ και ανεύθυνου εργαζόμενου: Που δεν φτάνει που δεν αξιώθηκε να γίνει οτιδήποτε άλλο από ένας μισθοσυντήρητος οικογενειάρχης, έχει το νου του στη γιορτή και το πανηγύρι, αντί να αποταμιεύει όπως το αφεντικό του. Που βάζει τη χαρά της ζωής και τα θεωρητικά μηνύματα των Χριστουγέννων πάνω από την ουσία της καθημερινότητας του: Δυστυχώς, δεν υπάρχει μια.
Και που παρόλα αυτά, εμμένει, ο βλαξ, ότι έχει ο Θεός…
*Και πάνω από όλα, στο άρρωστο, πλην θεοσεβούμενο και έμπλεο αισιοδοξίας παιδί του υπαλλήλου, τον μικρό Τιμ, το σχήμα του μάρτυρα που υποφέρει για ένα σκοπό: Δεν έχει σημασία που υποφέρεις, κάτι θα εξυπηρετεί.
Η «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» του Καρόλου Ντίκενς θα διαβασθεί και θα ακουσθεί πολύ αυτά Χριστούγεννα. Πολύ φοβούμεθα, κυρίως το ευχολόγιο του Εμπενίζερ Σκρουτζ, όταν ξαναέγινε άνθρωπος: «Ο Θεός να μας ευλογεί όλους».

*Ώσπου να μας ευλογήσει, Κύριος οίδε πώς θα την βγάλουμε καθαρή και το ’16...