ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: Ιστορίες ποδοσφαιρικής (και πολιτικής) τρέλλας.

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Όσο περνούν τα χρόνια, τα ιδεολογικά, πολιτικά και ουμανιστικά πιστεύω του γράφοντος εξασθενούν σφόδρα. Μπορεί να μην περιποιεί τιμή στην αφεντιά μου που το λέω, αλλά μόνη μου έγνοια πια είναι το μέλλον των δύο μου παιδιών. Καμιάς πατρίδας, κανενός έθνους, καμιάς τάξης- δεν πα’ να κουρεύονται οι εθνικές υπερηφάνιες,  οι διεθνισμοί, οι κοινωνικοί αγώνες, η ταξική αλληλεγγύη, τα «κάτω τα χέρια από τον φίλο μου», της νεότητας μας...

*Μεγαλωμένος σε ένα κοινωνικό περίγυρο που η «επαναπροσέγγιση», η «κοινή πατρίδα», η « κοινή πάλη κατά του κεφαλαίου και των αρχουσών τάξεων των δύο μερών» ήταν ψωμοτύρι, χρειάστηκε να έρθουν τα πάνω κάτω για να αντιληφθώ ότι από τις μεγαλόστομες διακηρύξεις μέχρι την πρακτική εφαρμογή τους, υπάρχει ένα χάσμα γεμάτο με χρήμα.

*Γι’ αυτό, δεν κρύβω ότι είναι με βαρεμάρα που παρακολουθώ τους φιλιππικούς του συνόλου σχεδόν της κυπριακής κοινωνίας κατά του 35χρονου που αποφάσισε στα (ποδοσφαιρικά) τελειώματα του να το παίξει Λάμπαρντ. Πιο πολύ και από το εθνικόν του πράγματος, τράβηξε την προσοχή μου η συγκρότηση του ατόμου- ασυναίσθητα, ίσως και να προσδοκούσα την αποκάλυψη ενός μοναχικού πολιτικού όντος που τραβά τον δικό του σταυρό του μαρτυρίου για να κάνει την ιδεολογία και τις πεποιθήσεις του, πράξη.

*Όμως, φευ! Από τις δηλώσεις του αποκαλύπτεται ένα τυπικό, αποκαρδιωτικό δείγμα κύπριου: Ολίγον απολίτικ (εγώ ποδόσφαιρο θέλω να παίξω), ολίγον κουτοπόνηρος (αν ήξερα τις αντιδράσεις δεν θα τολμούσα), ολίγον εύπιστος σε βαθμό γελοιότητος (μου είπε κάποιος φίλος ότι δικαιούνται δύο ελληνοκύπριοι να παίζουν σε τουρκοκυπριακές ομάδες), ολίγον πονηρός ( και τουρκοκύπριοι έπαιζαν μαζί μου σε δικές μας ομάδες).

*Εξίσου αποκαρδιωτικό, με τους επιτιθέμενους. Οι οποίοι το έχουν εύκολο να στοχοποιούν ένα κακομοίρη που δια πράξεων και ανευθυνότητας δίνει μια κάποια υπόσταση στο από εκεί μόρφωμα, ξέρουν πολύ εύκολα όμως να κάνουν ανερυθρίαστα γαργάρα  πιο τρανταχτές οσφυοκάμψεις εκπροσώπων κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών ή δημοσιογραφικών φορέων υπό τον μανδύα των διαφόρων αμερικανικών, ευρωπαικών και ΟΗΕδικων πρωτοβουλιών-θυμάται κανείς τα πανηγυράκια της UNOPS, τα κρυφά δημοσιογραφικά σεμινάρια στην Κωνσταντινούπολη, τους «ναινέκους» του Τάσσου;

* Ας μην προτρέξουν οι δικοί μας τζιχάντι-σαφώς και διακρίνουμε την διαφορά του νόμιμου κράτους από το προιόν της στρατιωτικής δράσης. Το ηθικόν του πράγματος όμως, δεν πρέπει να κάνει διακρίσεις.