ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: In Memoriam

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Δεν τον γνώριζα με την έννοια της φιλίας, ούτε των κοινωνικών σχέσεων. Τον έβλεπα από κοντά όπως όλοι οι δημοσιογράφοι, όταν ερχόταν ως κυβερνητικός αξιωματούχος στην Πάφο. Δεν υπήρξα οργανωμένος σε κομματικούς χώρους για να είχα εκ των προτέρων ιδίαν αντίληψη των όσων καταθέτουν σήμερα άπαντες περί του πολιτικού του ήθους, περί της σπάνιας ευγένειας του στην άσκηση της πολιτικής και περί της αλλιώτικης αίσθησης της λειτουργίας των κομμάτων που τον κατέστησε από τα είκοσι τόσα χρόνια του κιόλας προνομιούχο στέλεχος ελληνικών και κυπριακών κυβερνήσεων.

*Τον Τάσο Μητσόπουλο, περισσότερο αλληλέγγυο ηλικιακά τον αισθανόμουνα πάντοτε, παρά πολιτικά ή προσωπικά-καθότι τέκνα και οι δύο του 1965. Είναι όμως παράξενο: Βλέποντας τον και μόνο από τηλεοράσεως ή από κοντά στις δηλώσεις στα μήντια, συνειδητοποιείς σήμερα ότι η περίπτωση του, δεν θυμίζει το τυπικό «ο αποθανών δεδικαίωται». Έμφυτα ευγενής, χωρίς να το παίζει ο κολλητός της διπλανής πόρτας, με μια εσάνς κοσμοπολίτικου αέρα να τον περιβάλλει, χωρίς να καταλήγει ο επιδειξίας με τα Burberry, αεράτος και με σωστή άρθρωση στην ομιλία του, χωρίς τα εκνευριστικά «εεε..» των περισσοτέρων μπροστά στα μικρόφωνα, δικαίως, νομίζω, ο Τάσος Μητσόπουλος άφησε άναυδη το απόγευμα του Σαββάτου την Κύπρο.

*Γιατί; Διότι, απλώς δεν γίνεται, ρε παιδί μου, να παύει ξαφνικά να είναι ανάμεσα μας ένα τέτοιο χαρισματικό πλάσμα από τα 48 κιόλας χρόνια του. Ας λέει η μάνα μου και οι άνθρωποι της εκκλησίας ότι όλα είναι θέλημα Θεού- και αν είναι, κακώς είναι.

Τί σόι δύναμη είναι αυτή που κινεί τα πράγματα τοιουτοτρόπως; Να κυκλοφορούν χούφταλα που ξέχασαν να πεθάνουν και να να χάνονται νέοι άνθρωποι επειδή απλώς έτσι; Ας λένε οι θεούσες και οι θεολόγοι ότι για όλα υπάρχει λόγος- συγνώμη, αλλά εγώ δεν τον βλέπω.

*Τον είδα τελευταία φορά στις αρχές του μήνα, όταν επισκέφθηκε το Αεροδρόμιο Πάφου, όντας ακόμα Υπουργός Συγκοινωνιών και Έργων. Σε απόπειρα κρατικού λειτουργού να του συστήσει δημοσιογράφο, χαμογέλασε εγκάρδια: «Μα, τον ξέρω, αφού είναι συνάδελφος της γυναίκας μου».

Αυτό σε εμένα, έδειξε έλλειψη κόμπλεξ- κάποιον που δεν είναι καλουπωμένος. Και που δεν φοβάται ότι μια δημόσια αναφορά στην επαγγελματική σχέση της συντρόφου της ζωής του με τους άνθρώπους που είχε απέναντι του, θα του τσαλάκωνε την εικόνα του ανώτερου.

Ξέρετε πολλούς τέτοιους;