ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: Η γιορτή του χάους.

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Από την παραλία, φαίνεται ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα μακριά στον ορίζοντα στα δεξιά, ενώ ακριβώς μπροστά μου ένα λευκό σκαρί τραβά προς την θάλασσα του αεροδρομίου αφήνοντας λίγους μαύρους καπνούς πίσω του- οι φιγούρες των επιβατών αχνοφαίνονται μέσα στο σούρουπο, ακούγονται να χαριεντίζονται, φαντάζομαι ότι λικνίζονται στον ρυθμό της ντίσκο των ‘80s που παίζουν τα μεγάφωνα.

*Στον πεζόδρομο κάτω από τα ξενοδοχεία της παραλιακής, είναι ήσυχα αυτή την ώρα- μερικοί αθλούμενοι προσπερνούν ιδρωμένοι, προσηλωμένοι στην μάχη με το χρονόμετρο, σκόρπιες παρέες ηλικιωμένων ασκούν την καρδιά τους συζητώντας συνωμοτικά τα νέα των οικογενειών ή της γειτονιάς και οι πρώτοι τουρίστες βγαίνουν από τον κλιματισμό κατευθυνόμενοι προς τα κέντρα αναψυχής του μόλου και του λιμανιού.

*Αύριο ξημερώνει γιορτή- οι δυνάστες της καθημερινότητας μπορούν να μπουν στο ντουλάπι για μια μέρα: Η τηλεόραση με τα βαρύγδουπα intro, τα ραδιόφωνα με τις ανά ώρα επαναλήψεις ειδήσεων που ενδιαφέρουν μόνο όσους τις γράφουν, τα κονταροχτυπήματα των κομματικών μονομάχων, οι ανούσιες εξηγήσεις των υπευθύνων στην Διερευνητική, οι μνήμες του Αυγούστου του μπάχαλου, ακόμη και αυτά τα αποκαρδιωτικά στοιχεία για την μισή Κύπρο που ξυπνά χωρίς δουλειά και χωρίς αύριο, θα είναι εκεί και θα μας περιμένουν όταν σχολάσει το πρόσκαιρο πανηγύρι.

*Αυτό το δειλινό όμως, είσαι κύριος του εαυτού σου- ριγμένος σε ένα παγκάκι στον πεζόδρομο, βλέποντας το κύμα να σπάει πάνω στα χαλίκια, απολαμβάνοντας το πορτοκαλί του ουρανού που κάνει ωραίο φόντο με το πορτοκαλί των πρώτων στύλων της ηλεκτρικής που άναψαν πέρα στο λιμανάκι, σκεπτόμενος μακρινά ταξίδια και επισκέψεις σε αγαπημένους προορισμούς όταν «περάσει το κακό» που έλεγε κι’ η γιαγιά Άννα και ακούγοντας αμυδρά στο βάθος τους Boney M., να διηγούνται την ιστορία του My Baker σε αποχαυνωμένους τουρίστες που πίνουν μπύρες εν πλω και τραβούν βίντεο για να τα δείχνουν στους φίλους τους πίσω στις παμπ του Κόλτσεστερ.

*Είναι παραμονή Δεκαπενταύγουστου. Παραδίδω το κείμενο μου και κατεβάζω τον διακόπτη- ένα σούρουπο σαν αυτό θα πρέπει να έγραψε ο Καββαδίας το «Black and White», καθισμένος μπροστά από τον τηλέγραφο του, καταμεσίς της Θάλασσας της Κίνας, έχοντας μόλις ευχηθεί καλή γιορτή στους δικούς του.

«Μέσα μου βαθιές αναπνοές.

Του Κολόμβου ξύπνησαν οι ναύτες.

Όλες τις ρουκέτες τώρα κάφ’ τες.

Και Marconi στείλε το SOS».