ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: Η δημοκρατία των ποσοστών

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Αν είναι ένα πράμα που ο απλός άνθρωπος θα πρέπει να θαυμάζει στα πολιτικά κόμματα, είναι αυτή η ανυπέρβλητη και αξιοθαύμαστη ικανότητα τους να εκπονούν θέσεις αρχής, να εφευρίσκουν ιδεολογήματα και να αναλύουν σε χρόνο μηδέν, με τη μαεστρία που ο Μέσι κινεί την ανάπτυξη της Μπάρτσα, τα δεδομένα κατά πως τους συμφέρει ανά περίσταση.

*Η προχθεσινή θορυβώδης είσοδος στην καθημερινή ειδησεογραφία του ενδεχομένου να τεθεί επί τάπητος η αύξηση του εκλογικού μέτρου στο 3, στο 4 ή στο 5%, αποτέλεσε ένα ευχάριστο διάλειμμα- επιτέλους, από θέματα που αρχίσαμε να βαριόμαστε, όπως τους πρόσφυγες των θαλασσών, το ατέρμονο πήγαινε-έλα των ηγετών στο παλιό αεροδρόμιο, τις αποκλίσεις από το ευρωπαικό κεκτημένο και το ασυνήθιστο φαινόμενο των επεισοδίων σε γήπεδα, μια χαραμάδα ελπίδας άνοιξε: Κόμματα και πολιτικοί άνδρες μπορούν πια να ξεδιπλώσουν τη γκάμα των φιλοσοφικών και πολιτικών τους ανησυχιών, επιμορφώνοντας και όλους εμάς των εκτός κομματικών σχηματισμών, ως προς το ποιός αριθμός συνιστά τελικά δημοκρατία και ποιός μια κλειστή ολιγαρχία που καταπνίγει κάθε νησίδα κοινοβουλευτικής διαφορετικότητας.

*Είναι το 1,8% ο μαγικός αριθμός για τον οποίο ο Μάο είχε εκφωνήσει την περίφημη προτροπή του: «Αφήστε εκατό λουλούδια να ανθίσουν»; Είναι το ποσοστό αυτό το κλειδί για την πύλη του παραδείσου της δημοκρατίας; Είναι η αναγκαία συνθήκη για προστασία της πολυπολιτισμικής ανθρωπογεωγραφίας των κοινοβουλευτικών εδράνων; Ή μήπως είναι η χαρά του κάθε πικραμένου που εκπροσωπώντας ενάμιση και κάτι στους εκατό ψηφοφόρους μπορεί να θεωρεί εαυτόν σημαίνων στέλεχος της δημοκρατίας και του κράτους; Και μήπως ένα 4 ή ένα 5% θα σημάνει ένα ικανό δείγμα των κομμάτων να νομιμοποιούνται στα αλήθεια να θεωρούν εαυτά εκπροσώπους του λαού;

*Δεν ξέρω- με ευχαρίστηση όμως, διαπιστώνω ότι τα κόμματα ξέρουν! Σε χρόνο dt από την δημοσιοποίηση της σκέψης για αλλαγή του εκλογικού μέτρου, άπαντες οι κομματικοί ταγοί ήταν σε θέσεις μάχης: Οι σχηματισμοί που λαθροβιούν στο λυκόφως του εκλογικού μέτρου θυμήθηκαν ξαφνικά την ανάγκη της πολυφωνίας εντός του κοινοβουλίου. Και τη μόνιμη προσπάθεια των «μεγάλων» του χώρου να τους κατασπαράξουν. Και τη διακομματική υπόγεια συνεννόηση των γιγάντων του κομματικού συστήματος όταν συμπίπτουν τα συμφέροντα τους.

*Οι άνετοι από αριθμητικής πλευράς, είτε για 1,8% μιλάμε, είτε για 5%, είτε για 11,97%, έχουν την πολυτέλεια να κάνουν τις πάπιες: «Ουδεμία συνεννόηση. Θα πάει μια πρόταση στη Βουλή. Όποιος θέλει λέει ναι, όποιος θέλει λέει όχι».

*Γι’ αυτό θαυμάζω τους ανθρώπους της εξουσίας. Τα χέλια μοιάζουν με ελέφαντες μπροστά τους.