ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: Ένα παιδί μετράει τις ψήφους

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Τα ξανάπαμε με αφορμή κάποιες εσωκομματικές εκλογές προ καιρού- φαίνεται ότι είχαμε δίκαιο: Το ίδιο θέατρο του παραλόγου, ξαναβλέπουμε με αφορμή τις βουλευτικές. Όντως, λάθος τα μαθαίναμε τα πράματα- οι άνθρωποι δεν χωρίζονται σε καλούς και κακούς. Ούτε σε εργατικούς και κηφήνες, ούτε σε πλούσιους και φτωχούς. Ούτε καν σε έξυπνους και ηλίθιους. Χωρίζονται μόνο σε αυτούς που αντιλαμβάνονται την αξία του να συμπεριληφθείς σε ένα ψηφοδέλτιο και σε αυτούς που ακόμα δυσκολεύονται  να το εννοήσουν.

Δεν εξηγείται αλλιώς αυτό που ζούμε ξανά μανά τις τελευταίες εβδομάδες με τις εκλογές του Μαίου: Αν ο ιστορικός του σήμερα δεν είναι αρκετά ξύπνιος για να αφήσει τα πάντα «ανοιχτό γράμμα» στον συνάδελφο του του μέλλοντος, αυτός θα έχει την εντύπωση ότι το να εκλεγεί ο Κύπριος πολιτευτής του 21ου αιώνα στη Βουλή των 56 όλων κι΄όλων ανθρώπων, ισοδυναμούσε με την εκλογή της Θεοδώρας στην κορυφή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

*Το να εκλεγεί κανείς σήμερα στο εθνικό κοινοβούλιο θα εκληφθεί από τον μελλοντικό επιστήμονα ή πολιτικό αναλυτή ότι τον επιφόρτιζε με το κρίσιμο καθήκον να μιλά δις ημερησίως με τον Αχμέτ Νταβούτογλου για το πώς θα ξεμπλέξουμε από κοινού αυτό το κωλοπρόβλημα που κληρονομήσαμε.

Ή ότι από τη δράση του εντός και εκτός κοινοβουλίου κρεμμόταν η τύχη της Δημοκρατίας- καλή ώρα οι δύσκολες ώρες του 2013, που όλοι καταλάβαμε πόσο ικανή ήταν η εθνική αντιπροσωπεία να πάρει χαμπάρι τί κατραπακιά μας ήρθε από τις Βρυξέλλες και πόσο ηρωική αντίσταση είχαμε τη δυνατότητα να κάνουμε.

*Τί να’ ν’ αυτό, τελικά, που ωθεί ένα άνθρωπο να σπαταλά ώρες ατέλειωτες για να τρυπώσει σε ένα ψηφοδέλτιο; Να σπαταλά- σε καιρούς χαλεπούς- χρήμα για να κάνει προεκλογικό, για να τραπεζώσει ψηφοφόρους και παράγοντες, για να τυπώσει προεκλογικό υλικό, για να διαφημιστεί από παγκύπρια έντυπα μέχρι την «Ηχώ του Μεγαλοχωρίου»;

Ποιά μυστική δύναμη, που αγνοούμε όλοι εμείς οι εκτός κομματικών θέσφατων, κινεί τις εσωτερικές χορδές για να ευαισθητοποιήσει τις πιο μύχιες εξουσιαστικές επιθυμίες ανθρώπων (κατά τα άλλα) της διπλανής πόρτας;

*Να είναι η ψευδαίσθηση της απόκτησης εξουσίας; Να είναι ο αλτρουισμός της προσφοράς στον συνάνθρωπο; Να είναι η πίστη ότι είναι ανώτεροι από τους υπόλοιπους; Να είναι η ανεπτυγμένη αίσθηση του κομματικού χρέους; Ή ο μεγάλος μισθός, που δεν τον βρίσκεις εύκολα αλλού;

*Δεν ξέρω...Ξέρω μόνο ότι πάμε να βγάλουμε άχρηστο τον Σίγκμουντ Φρόυντ- δεν είναι αυτό που φαίνεται στο γνωστό σκίτσο που απαντά στο «τί έχει στο μυαλό του ένας άντρας».