ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: Ένα παιδί μετράει τις (κομματικές) ψήφους

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Έβλεπα στο περιθώριο της προχθεσινής παρέλασης τους εν δυνάμει υποψηφίους να δίνουν τον δικό τους αγώνα για να είναι μονίμως στο κάδρο και δεν ήξερα αν έπρεπε να νευριάσω ή να σπάσω πλάκα. Αρχίζω να πιστεύω ότι λάθος τα μαθαίναμε τα πράματα- οι άνθρωποι δεν χωρίζονται σε καλούς και κακούς, ούτε σε πλούσιους και φτωχούς. Ούτε καν σε έξυπνους και ηλίθιους. Χωρίζονται μόνο σε αυτούς που αντιλαμβάνονται την αξία του να συμπεριληφθείς σε ένα ψηφοδέλτιο και σε αυτούς που ακόμα δυσκολεύονται  να το εμπεδώσουν.

Αν ο ιστορικός του σήμερα δεν είναι αρκετά ξύπνιος για να αφήσει τα πάντα χαρτί και καλαμάρι στον συνάδελφο του μέλλοντος, αυτός θα έχει την εντύπωση ότι το να εκλεγεί ο κύπριος του 21ου αιώνα στην κοινοβουλευτική ομάδα ενός κυπριακού κόμματος, ισοδυναμούσε με την εκλογή της Θεοδώρας στην κορυφή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

*Το να εκλεγεί στη Βουλή, θα εκληφθεί ότι τον επιφόρτιζε με το θλιβερό, πλην τεράστιας εθνικής σημασίας καθήκον, να μιλά δις ημερησίως με τον Αχμέτ Νταβούτογλου για το πώς θα ξεμπλέξουμε από κοινού αυτό το κωλοπρόβλημα που κληρονομήσαμε.

Οι δε εκπρόσωποι μας στο κοινοβούλιο, θα διδάσκονται στα σχολεία του μέλλοντος ως οι έχοντες την εξουσία να παίρνουν με συνοπτικές διαδικασίες τα κεφάλια όσων αρνούνταν να εγγραφούν ως μέλη των κομμάτων και να πάνε να ψηφίσουν- ένα είδος Τζένγκις Χαν του μέλλοντος...

*Τί να’ ν’ αυτό που ωθεί ένα άνθρωπο να σπαταλά ώρες ατέλειωτες για να τρυπώσει σε ένα ψηφοδέλτιο; Να σπαταλά- σε καιρούς χαλεπούς- χρήμα για να κάνει προεκλογικό, για να τραπεζώσει ψηφοφόρους και παράγοντες, για να τυπώσει προεκλογικό υλικό, για να διαφημιστεί από παγκύπρια έντυπα μέχρι την «Ηχώ της Άνω Ποταμιάς»;

Ποιά μυστική δύναμη, που αγνοούμε όλοι εμείς οι εκτός κομματικών θέσφατων, κινεί τις εσωτερικές χορδές για να ευαισθητοποιήσει τις πιο μύχιες εξουσιαστικές επιθυμίες ανθρώπων (κατά τα άλλα) της διπλανής πόρτας;

*Να είναι η ψευδαίσθηση της απόκτησης εξουσίας; Να είναι ο αλτρουισμός της προσφοράς στον συνάνθρωπο; Να είναι η πίστη ότι είναι ανώτεροι από τους υπόλοιπους; Να είναι η ανεπτυγμένη αίσθηση του κομματικού χρέους; Ο μεγάλος μισθός έστω;

*Δεν ξέρω...Ξέρω μόνο ότι πάμε να βγάλουμε άχρηστο τον Σίγκμουντ Φρόυντ- δεν είναι αυτό που φαίνεται στο γνωστό σκίτσο που απαντά στο «τί έχει στο μυαλό του ένας άντρας».