ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: Δερματοστιξίες

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Μαθητής του λυκείου, ήθελα να χτυπήσω ένα τατουάζ στο αριστερό μου μπράτσο- ένα κόκκινο γαρύφαλο, όπως είχα διαβάσει σε ένα λογοτεχνικό κείμενο για την μυστική συντροφία των θαυμαστών του Νίκου Μπελογιάννη. Φανταζόμουν τη συγκεκριμένη δερματοστιξία ως την είσοδο μου στο κλειστό κλαμπ της ενηλικίωσης και κυρίως την είσοδο σε ένα σύμπαν νέων διανοούμενων με διακριτά χαρακτηριστικά από την πλέμπα, που επιζητούσε καταφύγιο στις δοκιμασμένες αγκαλιές των κομματικών νεολαιών.

Δεν το χτύπησα ποτέ. Το σκληρό, άνευ συνοδευτικών λέξεων, βλέμμα του πατέρα ήταν αρκετό για να επαναφέρει την πραγματικότητα της επαρχίας των ’80’s.

*Φοιτητής στην Αθήνα, ξαναθυμήθηκα το τατουάζ. Ένα κόκκινο αστέρι, την γνωστή προσωπογραφία του Τσε με το μπερέ, ή κάποιο τσιτάτο του Μπακούνιν- «Το πάθος για καταστροφή είναι ένα δημιουργικό πάθος», μου φάνταζε ιδεώδες.

Με πρόλαβε ωστόσο η καταστροφή του σύμπαντος: Ο κόσμος που κατέρρεε μαζί με το τείχος στο Βερολίνο, ο αποκρουστικός καινούργιος κόσμος που αναδυόταν πίσω από τα βαριά κτίσματα του Κρεμλίνου, οι κοκορομαχίες των χθεσινών ειδώλων μας στην Ελλάδα και η εμπλοκή τους στον βόθρο Κοσκωτά, η αναρχία που ξέφτιζε καρέ-καρέ στα μάτια μας από πολιτική ιδεολογία σε πλιάτσικο των γνωστών-αγνώστων στους δρόμους της Αθήνας.

*Όταν πια, ενήλικος και οικονομικά ανεξάρτητος, είχα την δυνατότητα να χτυπήσω το τατουάζ που ήθελα άνευ εξηγήσεων και αυτοπεριορισμών, ξαφνικά δεν είχα τί να χτυπήσω. Ο θαυμαστός κόσμος της επανάστασης της νεότητας μας, αποδείχθηκε ένα παραβάν ωραία σκιτσαρισμένο, αλλά μόνο παραβάν- η αποκρουστική εικόνα πίσω από αυτό, ήταν το ίδιο απωθητική με αυτή των χθεσινών ταξικών εχθρών.

Τον Τσε τον οικειοποιείται πια ο κάθε πικραμένος. Ο Μπελογιάννης παραμένει (ευτυχώς) ξεχασμένος στη λήθη και στα ευγενικά του ιδεώδη, μακριά από τις κόντρες των κατατεμαχισμένων ελληνικών αριστερών κομμάτων για την κηδεμόνευση της αντιπολίτευσης.

Και το «Ούτε Θεός, ούτε Αφέντης», είναι άνευ περιεχομένου πια: Έτσι κι’ αλλιώς, οι στρατιές των ανέργων και των άλλων χτυπημένων από την οικονομική κρίση, δεν έχουν να προσμένουν ούτε από τον ένα, ούτε από τον άλλο- δεν χρειάζεται τατουάζ για να το διαλαλήσεις.

*Αν ήμουν μικρότερος, θα χτυπούσα πλέον μόνο τα ονόματα των δύο παιδιών μου- αυτές είναι οι πραγματικές σταθερές ενός κόσμου που αυτοδιαλύεται.

Έχω όμως γεράσει πια...