ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: Ατενίζοντας το σήμερα με αισιοδοξία

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Θέλουμε να πιστεύουμε ότι μια καινούργια ημέρα αρχίζει σήμερα- ως άλλες Σκάρλετ Ο’Χάρα του 21ου αιώνος. Και ότι πλέον τα πράγματα θα μπουν σε μια σειρά, τόσο μακροπρόθεσμα, όσο και άμεσα.

Πού στηρίζουμε τόση αισιοδοξία στα καλά καθούμενα; Στα πανηγύρια του νου μας-πουθενά αλλού. Από πού, δηλαδή, να αντλήσουμε αισιοδοξία και παράδειγμα; Από τους θεσμούς; Από τις πράξεις εκλελεγμένων και μη; Από την εύρυθμη λειτουργία του Κράτους; ‘Η από την υποδειγματική λειτουργία της οικονομίας;

*Γι’ αυτό, μια είναι η πηγή της αισιοδοξίας: Ο νους του καθενός και το τί παραμύθια σκαρώνει για να δει λίγη χαρά. Εξ ου και η ισχυρά πεποίθηση ότι όλα βαίνουν ομαλώς:

Διότι είμαστε εκ φύσεως αισιόδοξοι άνθρωποι- και πονηροί, την ίδια ώρα: Θέλουμε να πιστεύουμε ότι αυτό που έρχεται θα είναι καλύτερο από αυτό που έχουμε. Πληρώνουμε τίποτα επειδή το πιστεύουμε; 

‘Οχι! Άρα, αφού είναι τζάμπα, γουστάρουμε να το πιστεύουμε.

*Διότι επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως: Πιστεύμαμε ακράδαντα ότι το 1975 θα ήταν καλύτερο από το 1974, το 2000 από το 1999, το 2004 από το 2003 και το 2014 από το 2013. Τώρα, βάζουμε τα ρέστα μας ότι το 2016 θα είναι καλύτερο από το 2015.

Πού θα πάει, κάποτε θα πέσουμε μέσα. Είναι απλώς ο νόμος των πιθανοτήτων.

*Διότι ζούμε ήδη το απίστευτο: Η Βουλή κατόρθωσε να ολοκληρώσει την διαδικασία για το πλαίσιο αφερεγγυότητος! Πράγμα που έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από το στενώς οικονομίστικο υπόβαθρο που της αποδίδουν άπαντες.

Δείχνει ότι και Θεός υπάρχει και εξωγήινοι και θαύματα γίνονται.

*Διότι οι μεγαλύτεροι πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές του τόπου, εμφάνισαν ήδη ατράνταχτα πολιτικοοικονομικά επιχειρήματα επ’ αυτού: Πόσο πια να πάει πιο άσχημα η ζωή μας;

Αφού είμαστε που είμαστε στον πάτο, δια της εις άτοπον απαγωγής το αύριο θα είναι καλύτερο, εκτιμούν οι αστέρες μας. Μεγαλοφυές;

*Διότι, οπωσδήποτε προτιμούμε την Εαρινή Συμφωνία του Ρίτσου από την Εαρινή Σύνοδο του ΔΝΤ που ολοκλήρωθηκε χθες στην Ουάσιγκτον.

«Τις νύχτες αφουγκραζόμουν τους θρόους της σιγής…

Κ’ ήρθες εσύ.

Έτσι σεμνός ανθρώπινος ακέριος έτσι πασίχαρος κι αθώος

Θα περάσω  κάτω απ’ τις ανθισμένες ακακίες των χαδιών σου

και θα ραμφίσω το πάμφωτο τζάμι του έαρος…

Μη με καλέσεις ακόμη»...