ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: Άπορες γιορτές

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Τα ίδια ακριβώς γράφαμε και πέρυσι τέτοιο καιρό, κλείνοντας με την αισιόδοξη ευχή (που όμως ξέραμε ότι ήταν αέρας κοπανιστός) να ήταν το τέλος του 2014 η τελευταία φορά που μας απασχολούσαν τέτοια πράγματα. Ήρθε όμως και το τέλος του 2015 και τίποτα δεν άλλαξε. Για χιλιάδες συμπατριώτες μας, που είναι στην τραγική θέση να εξαρτώνται από την φιλευσπλαχνία του άλλου για να επιβιώσουν. Και που όχι μόνο δεν ακολουθούν την ευοίωνη πορεία των οικονομικών δεικτών και τις χαρούμενες εκτιμήσεις των ειδικών περί ενός πιο ελπιδοφόρου 2016, αλλά που αυξάνονται και πληθύνονται, λίγες μέρες πριν και τη φετινή μεγάλη γιορτή.

*Η πρόεδρος της Επιτροπής Κοινωνικής Μέριμνας του Δήμου Πάφου, Μαρία Ζαβρού, είναι κάτι παραπάνω από σαφής: «Δυστυχώς, παρατηρείται μια αυξητική τάση στον αριθμό των συμπολιτών μας που σπεύδουν για βοήθεια στο Κοινωνικό Παντοπωλείο. Είναι η μη είσπραξη του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος από τους περισσότερους ακόμη, είναι και οι νέοι άνεργοι που βρέθηκαν πάλι χωρίς δουλειά λόγω του κλεισίματος πολλών ξενοδοχείων».
*Η κ. Ζαβρού εκφράζει και αριθμητικά τη ζοφερή κατάσταση της «άλλης Πάφου»: Ένας τεράστιος, για τα δεδομένα μιας μικρής πόλης, αριθμός 700 περίπου οικογενειών, είναι σήμερα εγγεγραμμένοι λήπτες της βοήθειας από το Παντοπωλείο. Μια πραγματικότητα, εξυπακούεται, που σε απόλυτους αριθμούς μετατρέπεται σε πολλαπλάσιο νούμερο αν υπολογισθούν τα μέλη μιας εκάστης των οικογενειών αυτών.

*Και δεν είναι μόνο το Κοινωνικό Παντοπωλείο της Πάφου που θυμίζει ότι οι αριθμοί και η πραγματικότητα είναι άλλες ιστορίες- ομοίως, στο Παντοπωλείο Αγάπης Γεροσκήπου, στην ιδιωτική λέσχη «Αλληλεγγύη» και σε άλλους κοινωνικούς φορείς, η πίεση είναι αφόρητη τέτοιες μέρες. Στα δε Κούκλια, καθιερώνεται πια η δωρεάν διανομή ψαριού από ιδιωτικό ιχθυοτροφείο της περιοχής για να φτιάξουν λίγο τα πράγματα, μέρες που είναι.

*Και το ότι εμείς κοντεύουμε να συνηθίσουμε ως «φυσιολογική» την ύπαρξη τόσων χιλιάδων ανθρώπων στα όρια της φτώχειας και κάτω από αυτά, είναι το λιγότερο. Το σημαντικότερο είναι ότι τα παιδιά άρχισαν να χάνουν τον μπούσουλα. Το συνειδητοποίησα όταν ο μικρός μού έριξε την οβίδα περνώντας έξω από το κτήριο του Δημοτικού Κοινωνικού Παντοπωλείου Πάφου: «Μα, υπάρχουν ακόμα άποροι στην Πάφο; Δεν είπαν ότι τώρα βγαίνουμε από το μνημόνιο;».

*Μπορεί βέβαια να με είχε πάρει και στο ψιλό -όπως μας έμαθε, άλλωστε, ο Νιόνιος, τα παιδιά έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα!