IΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: Αναζητώντας την χαμένη λογική.

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Στη Γαλλία ο κόσμος προσπαθεί να συνειδητοποιήσει (και δεν μπορεί) πια αρρώστεια μπορεί να δημιουργεί θύματα όπως τα 20 έρμα ανθρώπινα όντα που έχασαν για το τίποτα τη ζωή τους, κυριολεκτικά από τη μια στιγμή στην άλλη. Τα ταραγμένα χρόνια του ’60 και του ’70, το αντάρτικο πόλεως στις καπιταλιστικές πρωτεύουσες είχε τουλάχιστον την επίφαση ότι μετείχε στις κοινωνικές εξεγέρσεις και κυρίως ότι στοχοποιούσε τους εκπροσώπους των μορφών εξουσίας- οι βλαμμένοι του Παρισιού, ενήργησαν καθ’ εικόνα και ομοίωση της εποχής μας: Μακελειό να’ ναι κι’ ότι να’ ναι.

Το γκροτέσκο της Δύσης σε όλο του το μεγαλείο: Οι δράστες στον τόπο του εγκλήματος να συμπεριφέρονται ως κήρυκες περιθωριακών δογμάτων στο Χάιντ Παρκ, οι θρησκευτικοί τους ηγέτες από την ασφάλεια της απόστασης από τα δρώμενα να «εξηγούν» ότι χτυπήθηκε η πολιτική του δυτικού ιμπέριουμ έναντι του μουσουλμανικού στοιχείου και οι ίδιοι οι δυτικοί να δείχνουν απανωτά βίντεο με τους δράστες και τα θύματα, λες και έδειχναν «κρυφή κάμερα» την Πρωτοχρονιά.

Σχιζοφρένεια κανονική.

*Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, τα χτυπήματα στην κοινή γνώμη των ΗΠΑ από ένα λαό που είναι προφανές ότι βρίσκεται σε μόνιμη απόσταση από την κοινή λογική, είναι συνεχή- τις απανωτές δολοφονίες από μανιακούς κατόχους όπλων, διαδέχονται απίστευτες για την μέση ευρωπαική κουλτούρα ιστορίες για πεντάχρονα που πυροβολούν δίχρονα, για διαταραγμένους ψυχικά ανθρώπους που κρατούν εγκλωβισμένους συνανθρώπους τους σε πυκνοκατοικημένες γειτονιές για δεκαετίες, χωρίς ουδείς να πάρει είδηση.

Κερασάκι στην τούρτα της ημίτρελλης κοινωνίας των ΗΠΑ, η ψειδαίσθηση τους ότι θα κουμαντάρουν εξ αποστάσεως και τους τζιχαντιστές.

*Στον αντίποδα της χριστιανικής Δύσης, η μουσουλμανική Ανατολή φέρεται το ίδιο «μεγαλόψυχα»: Πογκρόμ σε χριστιανικές εκκλησίες και συνοικίες ως αντίποινα για την βλασφημία κατά των ιερών και οσίων τους. Το μήνυμα των θρησκειών σε όλο του το μεγαλείο: Μια σου και μια μου.

*Στα καθ’ ημάς, οι τραγωδίες είναι λιγότερο δραματικές και σαφώς λιγότερο «τηλεοπτικές», εξ ου και αδιάδορες πλέον: Το παιδί που, αναγκαστικώς, μεταβαίνει νηστικό στο σχολείο, η μάνα που αναμένει το τηλεφώνημα από το δημαρχείο για να παραλάβει το φαί του μεσημεριού, οι γονείς που συμπληρώνουν εξάμηνο στην ανεργία και η φοιτήτρια που παίρνει πρόωρα το δρόμο της επιστροφής ελλείψει ρευστού.

Δεν πειράζει όμως- σημασία έχει ότι είμαστε στην μεγάλη οικογένεια της ευρωζώνης.