ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: Άλλη μια χρονιά με τη λογική απούσα

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Στο Παρίσι, το Μόναχο, τις Βρυξέλλες και στο Λονδίνο ο κόσμος προσπαθεί να συνειδητοποιήσει (και δεν μπορεί) πια αρρώστεια μπορεί να δημιουργεί θύματα όπως τις εκατόμβες των θυμάτων στη γαλλική πρωτεύουσα, τρόμο όπως αυτόν στην έδρα της Ευρωπαικής Ένωσης που έκλεισε τον κόσμο στα σπίτια του ή τυφλή βία όπως τα μαχαιρώματα στον υπόγειο της βρετανικής πρωτεύουσας για το τίποτα.

Τα ταραγμένα χρόνια του ’60 και του ’70, το αντάρτικο πόλεως στις καπιταλιστικές πρωτεύουσες είχε τουλάχιστον την επίφαση ότι μετείχε στις κοινωνικές εξεγέρσεις και κυρίως ότι στοχοποιούσε τους εκπροσώπους των μορφών εξουσίας- οι βλαμμένοι του 21ου αιώνα, ενήργησαν καθ’ εικόνα και ομοίωση της εποχής μας: Μακελειό να’ ναι κι’ ότι να’ ναι.

*Το γκροτέσκο της Δύσης σε όλο του το μεγαλείο: Οι δράστες στον τόπο του εγκλήματος να συμπεριφέρονται ως κήρυκες περιθωριακών δογμάτων στο Χάιντ Παρκ, οι θρησκευτικοί τους ηγέτες από την ασφάλεια της απόστασης από τα δρώμενα να «εξηγούν» ότι χτυπήθηκε η πολιτική του δυτικού ιμπέριουμ έναντι του μουσουλμανικού στοιχείου και όλοι να προσπαθούν να συνεννοηθούν με όλους, σε μια γλώσσα που ουδείς μιλά ή καταλαβαίνει πλέον.

Σχιζοφρένεια κανονική.

*Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, τα χτυπήματα στην κοινή γνώμη από ένα λαό που είναι προφανές ότι βρίσκεται σε μόνιμη απόσταση από την κοινή λογική, είναι συνεχή- τις απανωτές δολοφονίες από μανιακούς κατόχους όπλων, διαδέχονται απίστευτες στους πολίτες με μια μέση ευρωπαική κουλτούρα ιστορίες για πεντάχρονα που πυροβολούν δίχρονα, για διαταραγμένους ψυχικά ανθρώπους που κρατούν εγκλωβισμένους συνανθρώπους τους σε πυκνοκατοικημένες γειτονιές για δεκαετίες, χωρίς ουδείς να πάρει είδηση, για περιθωριακούς που ξαφνικά γίνονται ήρωες επειδή έκαναν το αυτονόητο: κάλεσαν την Αστυνομία όταν κάποιος φώναζε βοήθεια.

Και μέσα σε όλα αυτά, ο ίδιος ο Πρόεδρος των ΗΠΑ να εμφανίζεται...ράκος επειδή,λέει, θα αναγκαστεί ενδεχομένως να προωθήσει νόμο κατά της οπλοκατοχής!

*Στα καθ’ ημάς, οι τραγωδίες είναι λιγότερο πιασάρικες τηλεοπτικά, ωστόσο καθημερινές: Το παιδί που, αναγκαστικώς, μεταβαίνει (ακόμα) νηστικό στο σχολείο, η μάνα που (ακόμα) αναμένει το πακέτο από το Κοινωνικό Παντοπωλείο για το φαί του μεσημεριού, οι γονείς που (ακόμα) αναμένουν έξοδο από την ανεργία και η φοιτήτρια που (ακόμα) αναμένει το δρόμο της επιστροφής στις σπουδές της, όταν βρεθεί ρευστό.

Δεν πειράζει όμως- σημασία έχει ότι είμαστε στην μεγάλη οικογένεια της ευρωζώνης και στον προηγμένο κόσμο της φιλελεύθερης οικονομίας.