ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: Στον καιρό του αλλόκοτου φόβου

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Απ’ όλα όσα συζητούνται από το βράδυ της Παρασκευής, με το νέο χτύπημα των τρομοκρατών στην καρδιά της Ευρώπης, αυτό νομίζω που είναι το πιο καίριο ζήτημα -με την έννοια ότι αποτελεί το ερώτημα του κάθε ανθρώπου-, ήταν αυτό που τέθηκε στη ραδιοφωνική συζήτηση του Πάρη Ποταμίτη με την κυρία Ερατώ Κοζάκου-Μαρκουλή: Πώς γίνεται ολόκληρες υπερδυνάμεις να μην μπορούν να καταστρέψουν ένα μηχανισμό που, όσο και αν χρησιμοποιεί αθέμιτες μεθόδους για τον πολιτισμένο κόσμο, δεν παύει ωστόσο να είναι ένας εύκολος και ευκρινής στόχος επί χάρτου για κοτζάμ τερατώδεις πολεμικές μηχανές.

Η πρώην ΥΠΕΞ ήταν σαφέστατη και περιεκτική απαντώντας στον καλό δημοσιογράφο: Επειδή πρώτιστη έγνοια των μεγάλων δυνάμεων (τουλάχιστον μέχρι το ψυχολογικό σοκ της επίθεσης στη Γαλλία), ήταν ηεπόμενη μέρα στην περιοχή και όχι το ξερίζωμα του τερατουργήματος που γιγαντώνεται.

*Το είπε με πολιτική γλώσσα η κ. Μαρκουλή. Το ρεζουμέ όμως, ήταν ότι άμα η έγνοια σου είναι ο Άσαντ, πότε θα φύγει ο Άσαντ, γιατί να μην φύγει ο Άσαντ, μήπως στηριχθεί από σπόντα ο Άσαντ, ενώ το χαλιφάτο μετατρέπει τον κόσμο σε καμένη γη, τότε είσαι άξιος της μοίρας σου.

Γι’ αυτό, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι σκέπτονται σήμερα ότι καλές οι καταδίκες των τρομοκρατικών ενεργειών, καλές οι οργίλες δηλώσεις των ηγετών της Δύσης για τιμωρία των μακελάρηδων, καλές ακόμα και οι πράξεις αντεκδίκησης, αλλά πρωτεύων είναι να επικεντρωθούν οι προσπάθειες στην αντιμετώπιση της απειλής- όχι στα γεωστρατηγικά παιγνίδια της Μέσης Ανατολής.

*Στα επιμέρους της μαύρης Παρασκευής, μια παρατήρηση από ένα μη ειδικό: Σε κάτι τέτοια σοβαρά ζητήματα, αντιλαμβάνεται κανείς την ειδοποιό διαφορά ενός κρατικού οργανισμού από τον ιδιώτη επιχειρηματία: Ενώ το ΡΙΚ διαμόρφωσε αναλόγως το πρόγραμμα του το Σάββατο για να ασχοληθεί με το μείζον, η θεοποιημένη από πάμπολλους στην Κύπρο ιδιωτική πρωτοβουλία φρόντιζε απλώς να μην χάσει τις επιχορηγημένες εκπομπές και την trash tv που φέρνει νούμερα- όπως συμβαίνει και με τα λεφτά, τα νούμερα πάνε στα νούμερα.

*Παρατήρηση νούμερο 2: Όταν το συναίσθημα εκβιάζεται, συνήθως ακυρώνει την στόχευση του και μετατρέπεται σε καρικατούρα- ας το έχουν υπόψη όσοι έσπευσαν να επαναχρησιμοποιήσουν την πολυφορεμένη φράση «Είμαστε όλοι...», συμπληρώνοντας αυτή τη φορά με τη λέξη «Γάλλοι».

Έχει και το μελό τα όρια του.