ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: Η Μυρτώ που χάθηκε και οι δικοινοτικοί που βρέθηκαν

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Δύο ειδήσεις από τον κόσμο του πολιτισμού, η μια πλάι στην άλλη το Σάββατο στον Φιλελεύθερο. Η Μυρτώ που έφυγε νέα- μόλις στα 48 της. Και η συναυλία Φαραντούρη-Λιβανελί, με το (απαραίτητο) μήνυμα του Μίκη- δικοινοτική εξυπακούεται.

Την Μυρτώ την είχα μόνο ακουστά- την ήξερα, ομολογώ, μόνο ως κόρη της Κατερίνας Γώγου, μιας ποιήτριας που στοίχειωσε τη φοιτητική νεότητα μας στις αρχές του ΄80 και του σκηνοθέτη Παύλου Τάσιου. Όχι για το έργο της.

Τις δικοινοτικές συναυλίες και άλλες εκδηλώσεις επαναπροσέγγισης πάλι, και ακουστά τις έχω και τα δακρύβρεχτα μηνύματα τους τα τρώω στη μάπα τρις ημερησίως το τελευταίο διάστημα θέλω δεν θέλω και αν πούμε και καμιά κουβέντα νοιώθουμε πια όπως ο ΕΤ με το που είδε το τηλέφωνο-έλεος πια.

*Εν πάσει περιπτώσει, το τί έγινε στη νέα συγκινητική προσπάθεια της Λευκωσίας να ρίξουμε τα τείχη και να αγκαλιαστούμε όλοι μαζί βουρκωμένοι και αδελφωμένοι, ουδόλως με ενδιαφέρει.

Αντιθέτως με την είδηση για τη Μυρτώ. Το δωρικό ύφος των ποιημάτων της οποίας, που διάβασα in memoriam μετά την είδηση του τέλους, προκαλούσε την συγκίνηση και τον θαυμασμό χωρίς να τον εκβιάζει. Και που ήταν αφορμή να κατεβάσω ξανά από τη βιβλιοθήκη την Κατερίνα. Το «Ξύλινο Παλτό» και-πάνω απ’ όλα- το «Τρία κλικ αριστερά»:

Τώρα είναι ήσυχα...

Η θάλασσα λείπει μακρυά και τα κοράκια δεν τρώνε σάπια συκώτια απ' το ουίσκυ.

Το κόμμα διασπάσηκε στα χίλια κι ο Μπερλίνγκουερ έπλεξε με το βελονάκι κουβέρτα

να κουκουλώσουμε τις ταξικές ανησυχίες μας.

Ησύχασε. Με λίγη ρέγουλα θα τη σκαπουλάρουμε. Η τάξη που θάφερνε την αλλαγή αποκοιμήθηκε.

Μπορούμε κι εμείς να παίξουμε την ηγεσία. Κοιμήσου...τώρα είναι ήσυχα. Η εποχή μας.

Νάνι, φαί και πήδημα.

Οι τραμπούκοι προσεύχονται στο μαξιλάρι μας κι οι δολοφόνοι δουλεύουν για μας.

*Να με συμπαθάτε, μόνο ο χαμός της Μυρτούς με συγκλόνισε. Για τα πανηγυράκια στις πράσινες γραμμές, δόξα τω θεώ, πλήθυναν οι πρόθυμοι των δύο κοινοτήτων να αφήσουν τα δάκρυα χαράς να κυλούν με το παραμικρό.