ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by Pelican Restaurant: Συνομιλώντας με το κενό

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Το αν ο κύριος Ακιντζί γνωρίζει τον Μπράιαν Κλαφ,  δεν το ξέρουμε- ο προκάτοχος του, Ντερβίς Έρογλου, ως λάτρης του ποδοσφαίρου, τον ήξερε καλά. Και όπως φαίνεται, είχε θεοποιήσει και μια από τις γνωστότερες ατάκες του μεγάλου κοουτς: « Είμαι βαθύτατα δημοκράτης. Συζητώ  τα πάντα για είκοσι λεπτά με τους παίκτες μου πριν αποφασίσουμε ότι είχα εξ αρχής δίκαιο».

Ομοίως και τηρουμένων των αναλογιών, ο αξιότιμος κύριος Έρογλου συζητούσε τα πάντα στο Κυπριακό,  πριν καταλήξει οτι είχε ούτως ή άλλως δίκαιο σε όλα.

* Επειδή την πρακτική αυτή την γνωρίσαμε καλά, φαντάζει περίεργη η μανία πολλών να ανακαλύπτουν ελπιδοφόρα σημεία στο κάθετι- σύμφωνοι, ακούγεται πιο καλό το να λέει κάποιος «έλα να δουλέψουμε μαζί» από το «μείνε στη γωνία σου και μην κάνεις θόρυβο». Από το λέγειν μέχρι το πράττειν όμως, παραμένει η χαώδης απόσταση που πάντοτε ίσχυε σε τέτοιες περιπτώσεις.

Ακούγεται αιρετικό στα ώτα όσων μεγάλωσαν με την πανεθνική ομοψυχία ότι η ύπαρξη όλων εξαρτάται στον υπέρτατο βαθμό από το Κυπριακό πρόβλημα- είναι ωστόσο καιρός νομίζω,  να αρχίσουμε και μια άλλη διαδικασία πέραν αυτής των συνομιλιών που δεν οδηγούν πουθενά: Την διαδικασία της σκέψης.

*Δηλαδή, παρά να συζητάς με τον τοίχο, ενίοτε είναι επωφελέστερο να σκέφτεσαι. Ας πούμε, τί στο καλό προσδοκούμε συζητώντας με  κάποιους που έχουν την ακλόνητη πεποίθηση ότι η λύση έχει ήδη επιτευχθεί 40 χρόνια πριν;

Τί λες κατά την διάρκεια μιας συνάντησης στην οποία εσύ αναφέρεσαι σε Κυπριακό κράτος και ο άλλος σε Βόρεια και Νότια Κύπρο; Που εσύ μιλάς για διεθνές δίκαιο και αποφάσεις διεθνών οργανισμών και ο άλλος για τις «υπαρκτές πραγματικότητες»; Που εσύ βασίζεσαι στο ηθικόν του πράγματος και σε μια ετερόκλητη συμμαχία κρατών που μόνο εσύ θεωρείς ως προασπιστή σου, ενώ ο άλλος στην πολύ πιο απτή υπεροχή των αριθμών σε στρατιωτικό και οικονομικό πεδίο;

*Πολλοί μπορεί να διαφωνούν. Ή να θεωρούν παρόμοιες απόψεις ως απολίτικες. Νομίζω όμως ότι ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι, κυρίως νέων ηλικιών, αντιμετωπίζουν τέτοιες συναντήσεις κορυφής όπως πραγματικά είναι: Ένα πάρτι σημειολογίας και τίποτα περισσότερο.

Η γλώσσα του σώματος των δύο ηγετών δείχνει φιλία ή αντιπάθεια; Ποιός έφτασε πρώτος και τί είπαν κατά τη χειραψία τους; Υπήρχε αμηχανία κατά την φωτογράφιση ή ήταν άνετοι;

*Όλα αυτά είναι καλά για τα παραπολιτικά του Τύπου. Όχι για την επίλυση του προβλήματος.