ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by ESSO Στέφανος Στεφάνου: Το κοροιδάκι της δεσποινίδος (πολιτικής)

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Έχω πάψει καιρό τώρα να θεωρώ τον εαυτό μου μέλος οποιασδήποτε ομάδας-παρεκτός του Παναθηναικού, αλλά δεν είναι ευνοική η συγκυρία να ανοίξω τέτοιο θέμα, που θα δώσει την ευκαιρία σε ένα εσμό παραγκόβιων Ολυμπιακών να κάνουν τα βλακώδη αστειάκια τους.

Είναι όμως αποκαρδιωτικό να υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που πέφτουν με τα μούτρα στην υπηρεσία οποιασδήποτε κοινωνικής ομάδας ή ιδέας, με τη πρόφαση του κοινού καλού- στην Κύπρο το είδος ευδοκιμεί δεκαετίες τώρα: Ήταν η ΕΟΚΑ που άπαντες έπρεπε να στοιχηθούν πίσω της διότι ήταν ιερός ο αγώνας, μετά ήταν το δίπολο Μακάριος-Γρίβας, που δε νοείτο να μην πάρεις θέση, μετά ήταν η τραγωδία του ’74, που έπρεπε να είσαι ή με την έννομη τάξη ή με την εξ Ελλάδος ορμώμενη ανωμαλία, αργότερα έπρεπε να αποφασίσεις με ποιούς θα πας και ποιούς θ΄αφήσεις για την ένταξη στην Ευρωπαική Ένωση, για την λύση του Κυπριακού με το κάθε σχέδιο του κάθε ξένου, για το αν είμαστε σύνοικο ή αντίπαλο στοιχείο με τους τουρκοκύπριους.

*Στα 20 και στα 25 σου, δικαιολογήσε να συνεπαίρνεσε από τέτοιες αερολογίες- το να το παθαίνεις στα 50 και 60-φεύγα σου, όπως οι πλείστοι εντός κοινοβουλίου, είναι βλακεία ασυγχώρητη. Τους βλέπω, τους ακούω, τους διαβάζω και προσπαθώ να καταλάβω πώς νοιώθουν όλοι αυτοί οι συμπατριώτες μας που σύρθηκαν για μια ακόμη φορά στον μύθο της «τελικής συνεύρεσης» επειδή –και καλά- στην άλλη πλευρά υπήρχε πλέον ένας νοήμων ηγέτης.

Ένας τόσο νοήμων ηγέτης (για τα δικά του συμφέροντα), που τελικώς πέτυχε το ακατόρθωτο- αυτό που ολόκληρος Ραούφ δεν κατάφερε: Να επιβάλει στην Ιστορία την εσαεί παρουσία του δια του «Νόμου Ακκιντζί».

*Μικρότερος, έχοντας βουτήξει για πρώτη φορά στους θαυμαστούς ωκεανούς του Μπακούνιν και του Κροπότκιν, χλεύαζα τους εκπροσώπους του κοινοβουλευτικού συστήματος. Σήμερα, δεν το κάνω πια- αντιλήφθηκα ότι αυτό πληρώνονται να κάνουν και αυτό υπηρετούν πιστά διότι δεν έχουν τις δυνατότητες να αναζητήσουν το διαφορετικό.

Θλίβομαι μόνο για τον καθένα από εμάς, που με όσα περάσαμε και όσα μάθαμε όλα αυτά τα χρόνια, εξακολουθούμε να αιθαιροβατούμε ότι είμαστε μέρος ενός μεγάλου συνόλου που υπηρετεί μεγάλες ιδέες.