ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by ESSO Στέφανος Στεφάνου: Πολύ αργά για γέλια, πολύ νωρίς για δάκρυα

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Αν και είναι πολύ νωρίς ακόμη για να αράζεις ημίγυμνος στη βεράντα πίνοντας μπύρες μέχρι να καταλήξεις ημιλιπόθυμος και πολύ αργά για να κοιμάσαι με τις κότες για να αποφεύγεις την παγωνιά, υπάρχει εντούτοις τρόπος να αποφεύγεις όσα σε χαλάνε και σε κάνουν να νοιώθεις νούμερο.

*Υπάρχει πάντα η δυνατότητα να αποφεύγεις τον εσμό της «ενημέρωσης» κάθε βράδυ: Δημοσιογράφοι, πολιτικοί, κόμματα, οικονομικοί παράγοντες, επαναπροσεγγιστές επ’ ωφελεία της τσέπης τους, σε αγαστή συνεργασία για να σε πείσουν ότι αυτό που χρειάζεσαι για να ανταμώσεις την ευτυχία είναι απλώς και μόνο να λυθεί το Κυπριακό- και ότι είμεθα στο παρά ένα, κάντ’ υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός.

Αντ’ αυτού, υπάρχει πάντα η Αγκάθα Κρίστι. Κι’ ο σερ Άρθουρ Κόναλ Ντόιλ. Και οι πιο σύγχρονοι επίγονοι τους, όπως ο Γιάννης Μαρής κι ο Τζωρτζ Πελεκάνος. Αραχτός στο κρεββάτι σου, να απολαμβάνεις τους μετρ του είδους να στήνουν τα φονικά τους με αριστοτεχνικό τρόπο, μέχρι να βαρύνουν τα ματόκλαδα σου- αντί να σκέφτεσαι πώς θα δολοφονούσες εσύ τους απίθανους που προσπαθούν να σου πουλήσουν εθνικοφροσύνη από το γυαλί.

*Και υπάρχει πάντα η δυνατότητα να αποφεύγεις να γίνεσαι νούμερο στα πενηνταφεύγα σου, ανακυκλώνοντας την παρουσία σου από πολιτιστική εκδήλωση σε πολιτιστικό δρώμενο και από διαπολιτισμικό happening σε πολυπολιτισμική παρέμβαση, προσποιούμενος τον Άντυ Γουόρχολ.

Είναι ωραίο να ζεις σε μια πόλη που γίνονται πράγματα, αρκεί να μην αυθυποβάλλεσαι ότι πέρασες όλη τη ζωή σου σουλατσάροντας από το μουσείο ΜοΜΑ στο Metropolitan και από το Getty στην Tate Modern.

Αντ’ αυτού, μπορείς υπέροχα να γράψεις τους κοσμικούς της διπλανής πόρτας και να αφεθείς στις αναμνήσεις που είναι όντως δικές σου: στα πρώτα νυχτοπερπατήματα της εφηβείας, στα ξενύχτια των μεταμεσονύχτιων σινεμά της Αθήνας, στις θύμησες των ανεκπλήρωτων πόθων. Και στην όμορφη παλαίωση της ηλικίας, που μας έμαθε ο Νιόνιος.

Πίνοντας, ταυτόχρονα, κάτι στην υγειά των κοριτσιών που σε συγκλόνισαν ως νεανία. Της Φοινίκης, της Ζαχάρως, της Μαρίνας. Και πρωτίστως της Μαντούς.

*Και υπάρχει πάντα ακόμη ακόμη και αυτή η δυνατότητα να αλλαξοπιστήσεις ποδοσφαιρικά- όταν η αγαπημένη σου Νόττιγχαμ Φόρεστ καταλήγει σε χέρια πειραιώτικα, είναι πάντα εκεί η Τορκί Γιουνάιτεντ ως πιστή Πηνελόπη. Φόρος τιμής στο Φόλτυ Τάουερς και τον υπέροχο Μπάζιλ Φόλτυ της νεότητος μας, που μας γνώρισε την παραλιακή αγγλική πόλη μέσα από μια άλλη τηλεόραση.Και μια άλλη αισθητική.