ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by ESSO Στέφανος Στεφάνου: Πλατεία Έλλειψης Φαντασίας

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Ακούγεται ολίγον εστέτ, αλλά στις πλείστες περιπτώσεις που δίνεται ο λόγος στο λαό για να τοποθετηθεί επί ενός ζητήματος, η τοποθέτηση αυτή είναι από άχρωμη, άοσμη και άγευστη μέχρι παντελώς ηλίθια- η υπόθεση του δημοψηφίσματος για τη νέα ονοματοδοσία της κεντρικής πλατείας της Πάφου, είναι ένα χαστούκι στη διαφορετικότητα. Μια υπόθεση που ξεκίνησε με τις καλύτερες προοπτικές χάρη σε μια απόφαση της δημοτικής αρχής να επαναφέρει προαιώνιες αξίες όπως η συμμετοχική δημοκρατία, η παράκαμψη της στρεβλής και κατ΄επίφαση δημοκρατίας δια αντιπροσώπων και η λειτουργία μιας πόλης με την ελευθεριακή έννοια της κομμούνας που μας έμαθαν οι μεγάλοι θεωρητικοί του 18ου αιώνα.

Κατέληξε ωστόσο σε ένα ανεπανάληπτο φιάσκο χάρη στην αδυναμία των πολιτών να εκφύγουν από στερεότυπα μιας ζωής- τα πέντε ονόματα που κρίθηκαν ως τα ενδεικνυόμενα για να τεθούν προς ψήφιση μόνο σε ταινία των αδερφών Μαρξ ή του Γούντυ Άλλεν θα ανέμενε κανείς να ακουστούν.

*Υποψιάζομαι ότι και οι αρμόδιοι που επέλεξε το Δημοτικό Συμβούλιο Πάφου να γνωμοδοτήσουν για το ποιές προτάσεις των δημοτών ήταν οι καλύτερες να τεθούν στο δημοψήφισμα, θα βολεύτηκαν μια χαρά με τις προτάσεις αυτές- μέρος και οι ίδιοι ενός συστήματος που θεοποιεί τον μέσο όρο και την περιώνυμη κοινή γνώμη, δεν θα είχαν –προφανώς- καμία όρεξη να μπλέξουν με πιο ψαγμένες προτάσεις.

Ας μην τους αδικούμε όμως: Αν οι καλύτερες προτάσεις που είχαν ενώπιον τους ήταν στο στυλ Πλατεία...Φωτός, καταλαβαίνουμε τί ήταν οι χειρότερες- αφήνω δε στην άκρη το σουρεαλ Πλατεία Δικαιοσύνης! Στο θεό σας, πραγματικά υπήρχαν παφίτες που σκέφτηκαν κάτι τέτοιο; Και που μάλιστα ήταν τόσοι πολλοί ώστε να το ανεβάσουν στο τοπ-5;

*Το ποιά από τις πέντε προτάσεις επιλεγούν στο δημοψήφισμα, μικρή σημασία έχει- ούτως ή άλλως δεν θα υπάρξει ποτέ κανείς φυσιολογικός άνθρωπος που θα πει στην παρέα του «πάμε απόψε για κρασί στην Πλατεία Δικαιοσύνης;» ή «πάμε να αράξουμε για καφέ στην Πλατεία Παφίας Αφροδίτης;».

Το μείζον είναι ότι ακόμη και σε περιπτώσεις πρωτοποριακών ενεργειών, όπως η διενέργεια δημοψηφίσματος για να αποφασίσουν οι ίδιοι οι πολίτες για κάτι που αφορά στην καθημερινότητα τους, κατά ένα μαγικό τρόπο η υπόθεση εκφυλίζεται σε μια μικρογραφία συνεδρίας κοινοβουλίου, δημοτικού συμβουλίου ή τηλεοπτικής συζήτησης.

Με τον θεατή να ξέρει από πριν τί θα ειπωθεί 20 λεπτά αργότερα. Γι’ αυτό, ας την πουν Πλατεία Έλλειψης Φαντασίας να τελειώνουμε.