ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ by ESSO Στέφανος Στεφάνου: Ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΑΚΗ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

*Στο Λονδίνο και στο Μάντσεστερ ο κόσμος προσπαθεί να συνειδητοποιήσει (και δεν μπορεί) πια αρρώστεια μπορεί να δημιουργεί θύματα όπως τους έρμους τους επισκέπτες ή τους απλούς εγγλέζους που έχασαν για το τίποτα τη ζωή τους, από τη μια στιγμή στην άλλη. Τα ταραγμένα χρόνια του ’60 και του ’70, το αντάρτικο πόλεως στις καπιταλιστικές πρωτεύουσες είχε τουλάχιστον την αιτιολογία ότι μετείχε στις κοινωνικές εξεγέρσεις και κυρίως ότι στοχοποιούσε τους εκπροσώπους των μορφών εξουσίας- οι βλαμμένοι του σήμερα, ενήργησαν καθ’ εικόνα και ομοίωση της εποχής μας: Μακελειό να’ ναι κι’ ότι να’ ναι.

Το γκροτέσκο της Δύσης σε όλο του το μεγαλείο: Οι δράστες στους τόπους του εγκλήματος να συμπεριφέρονται ως κήρυκες περιθωριακών δογμάτων στο Χάιντ Παρκ, οι θρησκευτικοί τους ηγέτες από την ασφάλεια της απόστασης από τα δρώμενα να «αναλαμβάνουν την ευθύνη» πανηγυρίζοντας ότι χτυπήθηκε η πολιτική του δυτικού ιμπέριουμ έναντι του μουσουλμανικού στοιχείου και οι ίδιοι οι βρετανοί να δείχνουν να μην μπορούν να συνειδητοποιήσουν πώς η περίφημη άρτια κρατική μηχανή τους τρώει περισσότερες φάπες και από τους τριτοκοσμικούς που ειρωνεύονταν.

*Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, τα χτυπήματα σε ένα λαό που είναι προφανές ότι βρίσκεται σε μόνιμη απόσταση από την κοινή λογική, είναι συνεχή- τις απανωτές δολοφονίες από μανιακούς κατόχους όπλων, διαδέχονται απίστευτες στη μέση ευρωπαική κουλτούρα ιστορίες για πεντάχρονα που πυροβολούν δίχρονα, για διαταραγμένους ψυχικά ανθρώπους που κρατούν εγκλωβισμένους συνανθρώπους τους σε πυκνοκατοικημένες γειτονιές για δεκαετίες, χωρίς ουδείς να πάρει είδηση, για περιθωριακούς που ξαφνικά γίνονται ήρωες επειδή έκαναν το αυτονόητο: κάλεσαν την Αστυνομία όταν κάποιος φώναζε βοήθεια.

*Στον αντίποδα της χριστιανικής Δύσης, η μουσουλμανική Ανατολή φέρεται στους δικούς της πιστούς το ίδιο «μεγαλόψυχα»: Οι χιλιάδες νεκροί σε πολέμους μεταξύ σεχτών με δυσδιάκριτες σε εμάς διαφοροποιήσεις και μεταξύ κρατών που αν και κοινής καταβολής είναι πια σε ευθεία αντίθεση, ελέω οικονομικών συμφερόντων, προφανώς θα αισθάνονται ευτυχισμένοι εκεί που είναι επειδή δεν πήγαν από το βόλι αλλόθρησκου.

*Στα καθ’ ημάς, οι τραγωδίες είναι αλλιώτικες- πλην όμως πολύ σοβαρές για την άρχουσα τάξη: Ο σύντροφος Μάικ πέρασε και δεν ακούμπησε, ο ενδιάμεσος ούτε τώρα κατάφερε να ενώσει τα συντρίμια του, το μεγάλο κεφάλαιο λούζει κρύος ιδρώτας που βλέπει το όνειρο της επανένωσης  (και του ανοίγματος νέων μπίζνες) να ξεφτίζει για μια ακόμη φορά.

*Ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος είναι εδώ, κύριε Huxley.